Zwanger worden na doodgeboorte

Hoi allemaal,
dit is zo heftig om te lezen en weten dat het eigenlijk best wel veel voorvalt ?
ik ben op 15/09/2018 bevallen van een stilgeboren zoontje op 26w4d...
Doorheen de zwangerschap was alles altijd goed volgens de gynaecoloog... Tot we op 6/09/2018 op consultatie moesten. Ineens was Ethan veel te klein en woog hij veel te weinig, ik had geen vruchtwater meer :( de week ervoor (29-30 augustus) lag ik in het ziekenhuis met inmense voorweeën, maar ze dachten eerst aan een baarmoederhals inkorting... Ze wilde me longrijpers geven zodat hij wel kon overleven, maar hebben ze niet gedaan. "Alles is inorde, je hoeft je geen zorgen te maken. Ga maar naar huis"... dat kreeg ik te horen. Ik was opgelucht, maar maakte me veel zorgen... Spontaan is er een bloedklonter ontstaan in mijn placenta waardoor hij geen zuurstof en voedingsstoffen meer kreeg... We zouden minimum 6mnd tot een jaar moeten wachten om voor een tweede te gaan, maar dat willen wij niet... Wij willen graag een broertje en of zusje voor Ethan... 
 
(het meest pijnlijke aan ons verlies is dat we eigenlijk een tweeling verwachtte, maar eentje is in een vroeg stadium van ons heengegaan ?) 
 
Het is verdrietig om te lezen dat anderen net als wij hun lieve kindje hebben verloren. Het is nu iets meer dan 6 weken geleden dat we ons zoontje na een voldragen zwangerschap tijdens de geboorte hebben verloren. 
We hebben de wens om na één cyclus weer te proberen zwanger te worden. Na de geboorte van onze zoon heb ik hormonen gekregen om de opgangkoming van borstvoeding tegen te gaan. Nu ben ik bang door alle hormonen in mijn lichaam, het lang kan duren voor ik weer zal menstrueren. 
Hoelang duurde het bij jullie voordat je cyclus weer opgang kwam na het verlies van jullie kindje? 
Ik vind het lastig dat er weinig is te lezen over ontzwangeren na verlies, omdat de meeste informatie verweven is met de zorg voor een kindje.
 
Met verdriet lees ik mee. Ik ben mijn zoontje 4 jaar geleden verloren in de 21e week door de gevolgen van Hellp. 7 augustus is het 5 jaar geleden. Het verdriet is tot op de dag van vandaag aanwezig, niet meer op de voorgrond maar altijd sluimert het gevoel dat mijn gezin niet helemaal compleet is. Ik kon toen ook niet de juiste hulp vinden, wat echt aansloot op mijn behoeften en verdriet. En dat zou geheel aan mijzelf kunnen liggen omdat ik mij er toen niet voor open kon stellen. Mijn hele leven lag op dat moment helemaal overhoop. Sommige mensen zeiden, " je word vast wel opnieuw zwanger" alsof een nieuwe baby een andere baby kan vervangen. Mijn omgeving adviseerde mij zelfs om de baby weg te laten halen omdat ik op dat moment in een hele slechte relatie zat. En dan verlies je je kind.. Mijn broer was 3 dagen na mij uitgerekend en die kregen toen wel een prachtige dochter. Ik heb er flink van langs gekregen. Ik 
Ik ben opnieuw zwanger van een dochter, 28 weken so far, so good. Ik heb inmiddels een nieuwe relatie, met een lieve man. Mijn leven is op alle fronten verbeterd. Ik ervaar deze zwangerschap toch heel anders. Ik merk dat ik het moeilijk vind van mijn zwangerschap te genieten, en ben eigenlijk gewoon oprecht blij als we het stadium "zwangerschap" voorbij zijn. Ik vind het hartstikke spannend allemaal.
Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd, met het verwerken van het verlies. Als iemand wil praten dan ben ik er.
 
 
Met verdriet lees ik mee. Ik ben mijn zoontje 4 jaar geleden verloren in de 21e week door de gevolgen van Hellp. 7 augustus is het 5 jaar geleden. Het verdriet is tot op de dag van vandaag aanwezig, niet meer op de voorgrond maar altijd sluimert het gevoel dat mijn gezin niet helemaal compleet is. Ik kon toen ook niet de juiste hulp vinden, wat echt aansloot op mijn behoeften en verdriet. En dat zou geheel aan mijzelf kunnen liggen omdat ik mij er toen niet voor open kon stellen. Mijn hele leven lag op dat moment helemaal overhoop. Sommige mensen zeiden, " je word vast wel opnieuw zwanger" alsof een nieuwe baby een andere baby kan vervangen. Mijn omgeving adviseerde mij zelfs om de baby weg te laten halen omdat ik op dat moment in een hele slechte relatie zat. En dan verlies je je kind.. Mijn broer was 3 dagen na mij uitgerekend en die kregen toen wel een prachtige dochter. Ik heb er flink van langs gekregen. Ik 
Ik ben opnieuw zwanger van een dochter, 28 weken so far, so good. Ik heb inmiddels een nieuwe relatie, met een lieve man. Mijn leven is op alle fronten verbeterd. Ik ervaar deze zwangerschap toch heel anders. Ik merk dat ik het moeilijk vind van mijn zwangerschap te genieten, en ben eigenlijk gewoon oprecht blij als we het stadium "zwangerschap" voorbij zijn. Ik vind het hartstikke spannend allemaal.
Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd, met het verwerken van het verlies. Als iemand wil praten dan ben ik er.
 
 
Ik hoop dat het met de dame van hierboven en haar kindje goed gaat, als alles goed is moet de bevalling in zicht zijn... ik wens je heel veel geluk toe.
Ook ik ben een kindje verloren, na een voldragen zwangerschap, en mijn eerste reactie was ook 'zo snel mogelijk weer zwanger worden'.
Ik heb dit de dag na de bevalling tegen een vriendin verteld, die mij volledig begreep. Die vriendin vertelde het echter weer aan een andere vriendin, die de dag dat ik uit het ziekenhuis was ontslagen langs kwam om me te vertellen dat ze daardoor geshockeerd was en dat het een slecht idee was en dat ik niet moest denken dat ik mijn kindje kon 'vervangen'. Vast heel lief bedoeld, maar ik had echt zoiets van waar bemoei je je mee.
Helaas mocht ik niet metteen zwanger worden ivbm een keizersnede, maar in augustus hebben we toch een poging gedaan maar dat is helaas niet gelukt. Omdat mijn man daarna voor zijn werk 3 maanden naar het buitenland moest ligt het nu even stil en begint het bij mij weer te malen. Wil ik echt wel? Ik denk het wel, maar ik zie een beetje op tegen de zwangerschap, aangezien mijn laatste zwangerschap heel zwaar was.
Ik heb een hekel aan taboes en zeg graag gewoon waar het op slaat. Voor mij zou een volgende kindje wél een vervanging zijn voor mijn verloren baby. Tja, zo vóel ik het en ik schaam mij er niet voor. Ik heb al twee kinderen en een derde zat eigenlijk niet in de planning, dat wil zeggen dat een eventuele volgende zijn/haar leven te danken zal hebben aan het overlijden van zijn/haar zusje... tja zo ís het nou eenmaal. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het het verdriet helemaal weg zou nemen, maar het zal het waarschijnlijk wel dragelijker maken. Het zal me (hopelijk) het gevoel geven dat mijn dochter niet voor niets gestorven is.
Wat ik maar wil zeggen: trek je vooral niks aan van wat andere zeggen, volg je gevoel. Onder invloed van hormonen kan dat gevoel soms alle kanten om schieten en misschien ben je er de ene dag stellig in en heb je de volgende dag toch twijfels, zo is/was dat mij in ieder geval. Maar uiteindelijk is het jóuw leven, jóuw kindje en jóuw keuze (en een beetje die van je partner natuurlijk ;-) ).
Laat ze maar lullen....
 
 
Hoi,allemaal ik ben nieuw hier  Hier ook,  Mijn dochtertje is op 17-0-1-2020?? Met 38 weken ook overleden in mijn buik   Alles was de hele zwangerschap goed, zij de vloskundige , en dan ga je dat natuurlijk ook geloven , Mijn dochtertje, is overleden door een bloedpropje in de plasenta daar door heeft ze geen zuurstof meer gekregen,☹ het leven is soms zo oneerlijk,  En als ik weer zwanger word moet ik met 12 weken kinderasprine in nemen en met 7 weken al de 1ste echo bij de gynageloog,  dat is dan wel heel fijn want dan word je ook vaak in de gaten gehouden , en iedereen moet zelfs bepalen wanneer ze weer aan een kindje gaan beginnen,
 
Liefs,          
 
Dag vrouw van hierboven, 
Ik schrik ervan dat jij nu ook kinderaspirine zou moeten slikken.. Ik heb zelf namelijk een bloedstollingsprobleem in zwangerschappen waardoor ik ook al meerdere keren aderontstekingen gehad heb en trombose been, lomgembolien enzo.. Doordat ik al 3 miskramen gehad had hadden ze besloten dat ik zodra ik zwanger mocht raken kinderaspirine moest slikken, volgens de huisarts kon er dan geen bloedproppen ontstaan.. na een zwangerschapsperiode van 17 weken kwam ik bij de vk die mij melde dat dat van die aspirine dus helemaal niet waar is. Het bevordert de bloeddoorstroming maar je bloed kan even goed gaan klonteren. Hier schrok ik uiteraard van, want wie moet ik nu geloven (gyn bevestigde later haar verhaal). Helaas bleek vervolgens bij de echo dat ons kleintje niet meer leefde en ben ik intussen net bevallen van zo'n prachtig klein wondertje! Ze gaan bij ons de placenta helemaal uitpluizen om te kijken of er een bloedprop in zit. Ook ik heb zo'n verlangen naar zo'n klein humpie.. maar ook naar dat leven in je buik.. ik mis dat gespartel nu echt heel erg! Maar ook zoveel twijfels.. je wil heel graag weer een kleintje in je armen (ik heb 2 gezonde dochters) maar weer een kind verliezen hier vlak na is denk ik te zwaar.. het is intussen ons 4e kindje dat niet voldragen mag worden.. maar het verlangen is zoooo groot.. zo moeilijk, wat is nu echt slim..
 
Hallo dames ,   wat ben ik "blij" om te lezen dat ik niet de enige ben ( zo voelt het namelijk ) met 35.4 weken zwangerschap ben ik ons zoontje verloren door bloedklont in de placenta waardoor ook mijn zoontje geen zuurstof meer kreeg .. mijn placenta , urine en bloed is overigens wel onderzocht zagen ze geen rare bijzonderheden in al was mijn placenta echt niet mooi om te zien !
ook ik/ wij hebben nog wel een wens maar ik durf niet goed omdat er zo weinig te lezen is en ziekenhuizen allemaal andere verhalen vertellen.. ook over paracetamol of een zwangerschap wel of niet kan , hoeveel procent kans je hebt dat het weer gebeurt etc . Wil ik het wel nog overwegen of is het goed zo ondanks de wens er nog is .. vervangen gaat niet angsten zijn sterk aanwezig maar de wens is nog enorm sterk ! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan