Lieve meiden,
bedankt voor de reacties, om toch hier maar te uiten wat er gebeurt is bij mijn vriendin. (meelezers van het 'we gaan ervoor' forum die de oorzaak niet willen weten, doen er verstandig aan om niet door te lezen!)
Zoals ik al schreef ken ik haar sinds januari. We zijn in hetzelfde dorp geboren en getogen, maar wel hadden elkaar nog nooit gezien. Ach we schelen 4 jaar, dus dat is niet zo gek. Bij mijn vriend in het voetbalelftal zat een jongen die een vriend van haar is. Zo heeft ze te horen gekregen dat ook wij een kindje op hadden moeten geven en heeft ze contact gezocht. De week erna hebben we afgesproken. Meteen vanaf het begin voelde het contact goed. Je deelt zoveel met elkaar! Van de verhalen in het ziekenhuis, want we zijn in hetzelfde ziekenhuis bevallen, tot het verdriet. Toch waren er ook grote verschillen. Haar dochter had een chromosoomafwijking, Bas* had een nierafwijking. Bas* was aan de buitenkant perfect. Haar dochter had duidelijke afwijkingen.
Maar om beiden op hetzelfde moment door hetzelfde proces te gaan, schept een band. Niemand begrijpt je beter.
Wat ik wel heel moeilijk vond is dat zij na 1x ongesteld te zijn geweest (en natuurlijk al na 4 weken, terwijl ik er 6 moest wachten) weer zwanger raakte. Ik was de 1e aan wie ze het vertelde, op haar vriend na. Beiden hoopten we dat ik ook snel zwanger zou raken. Dat gebeurde dus redelijk snel. In de tussentijd was het contact moeilijk. Ik vond het lastig dat zij weer zwanger was. We zagen elkaar af en toe. Mijn zwangerschap maakte dat makkelijker. Zij had het er al over dat ik met een bolle buik bij haar op kraamvisite zou komen en dat onze kindjes maar 10 weken zouden verschillen in leeftijd. En toen ging het bij ons mis. Zij vond het moeilijk om mee om te gaan. Tsja wat moet je zeggen als je zelf met een bolle buik zit.. maar ze was er wel! Dat is vandaag 3 weken geleden...
Ik had vorige week al een gevoel, ik moet contact met haar zoeken. Niet dat het had uitgemaakt, maar had ik het maar gedaan.... Ik ben niet zo'n gevoelsmens, maar hier had ik naar moeten luisteren.
Zondag begonnen haar weeen. Ze zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan. Daar heeft ze weeenremmers gekregen. Deze sloegen geloof ik niet goed genoeg aan. Ze is met spoed naar een academisch ziekenhuis gebracht. Daar weer aan de weeenremmers en heeft ze en prik gehad om de longen van het kind te laten rijpen. De weeen leken zondag af te nemen, maar in de nacht kwamen ze terug. Weer namen ze af, tot maandagochtend. Toen kon ze het niet meer tegenhouden en werd, na 24 weken en 4 dagen (7 dagen verder dan in januari) hun kerngezonde zoon geboren. Ze hebben nog wel geprobeerd om hem in leven te houden, maar hij was gewoon te klein.... Hij is geboren door een infectie van het vruchtwater... Ongelofelijk dat haar lichaam een kindje vastgehouden heeft dat het los had moeten laten en een kindje loslaat dat het vast had moeten houden.
Gisterochtend belde ze me, we hebben in tranen aan de telefoon gezeten. Het is zo oneerlijk! Ze weet ook niet hoe ze verder moet nu en dat kan ik me heel goed voorstellen. Hoe kan je verder, na 1 stort je leven al in, laat staan na 2. Ik hoop dat ze vanuit het ziekenhuis goede begeleiding meekrijgt. Kinderen zullen er voorlopig niet meer komen. (zo denkt ze nu)
nou kan ik dit verlies inmiddels iets
beter relativeren. Het is nog steeds vreselijk natuurlijk, maar het is
haar leed. Hoe rot ook. Ik ben altijd iemand die dan heel veel wil gaan
doen, naar haar toe, haar steunen en helpen. En zeker gezien mijn
verhaal, trek ik het me nu erg aan. Ik denk er ook erg veel aan. Maar
geloof dat ik nu wel beter de grens zie tussen haar stuk en mijn stuk al wil ik er wel echt voor haar zijn!
Ze sms'te vanmorgen dat ze vandaag naar huis mogen en of ik hem wil komen bekijken. Dat vind ik wel bijzonder. Ook heel moeilijk, omdat hij me zo aan Bas* zal doen denken, maar ook bijzonder.
Fleur, het is wel echt een nadeel he dat je zoveel verhalen leert kennen als je een kindje bent verloren. Gelukkig gaan de meeste zwangerschappen inderdaad goed, maar dat is wel eens moeilijk om te zien. Mijn vriendin zei ook na het verlies van haar 1e dat ze overal gelijksoortige verhalen las en dat die ouders daarna gezonde kinderen gehad hadden. Oftewel, het gebeurt geen twee keer......
Isabel, wel lekker om ingewerkt te worden natuurlijk zo'n rustig dagje! Hopenlijk zal het snel wat drukker worden!
pff ik ben vanaf maandag weer halve dagen aan het werk. Daar is het
behoorlijk druk. Dat valt niet mee. Ik wil zoveel doen, maar er is zo
weinig tijd. Daarbij vragen de kinderen ook veel aandacht, waarbij ik
mijn collega dan ondersteun. Pff, de dagen vliegen voorbij, maar ik zal
blij zijn als ik weer 100% werk en de kinderen 1 weekje op vakantie
zijn. Dan kan ik op kantoor bijwerken....
Mooi hoe je tegen je dochter hebt gesproken! Ze weet wel dat jij haar niet vergeet, maar het is wel eens fijn om dat voor jezelf ook hardop te zeggen! En dan nog zonder tranen!!
liefs
Patricia mama van Bas*
ps, mag ons schema ook mee verhuizen hiernaartoe??
