Lieve meiden,
Ik zag dat jullie nog wat vraagjes hadden en natuurlijk wil ik die graag beantwoorden ook al heb ik dan wel weer mijn tranen in de ogen staan.
Met de 20 weken echo kwamen ze erachter dat Reno* geen rond hoofdje had. Nou geen probleem dacht ik dan maar een helmpje. Het wint niet de schoonheidsprijs maar daar kan ik wel mee leven. Helaas was het allemaal wat ernstiger. Ze konden op dat moment nog niet zeggen wat maar we moesten de volgende dag wel gelijk naar het ziekenhuis in Maastricht. Hier kwamen ze tot de conclusie dat onze zoon Arnold Chiari Malformatie had. Dat houd in dat hij een citroenvormig hoofd had, een waterhoofd heeft en een openrug. Zijn hersentjes werden al samengedrukt doordat hij een waterhoofd had en zijn rugje lag half open. Hierdoor zou hij verlamd zijn en alleen zijn nek kunnen bewegen. Hij zou geen grove of fijne motoriek hebben. Hij zou ook geestelijk gehandicapt zijn zodat hij nooit aan zou kunnen geven dat hij ergens pijn zou hebben. Hij zou de ene operatie na de andere moeten ondergaan en dan nog had hij maar een levensverwachting van 4 jaar.
Na zijn geboorte bleek het nog een tikkeltje ernstiger te zijn en zou hij nooit hebben geleefd. Hij zou de bevalling al niet hebben overleefd. Maar dit maakte het er nog niet makkelijker op. Sommige mensen zeiden dan ook gelukkig heb je al een dochter. Ja, of dat er wat toe doet. Natuurlijk hou ik zielsveel van haar, maar Reno* had ik ook graag willen zien rennen en spelen.
Gelukkig heb ik alles goed kunnen verwerken en hebben we hem een heel mooi afscheid kunnen geven.
Toen ik net zwanger was van ons nieuw wondertje kon ik het inderdaad niet geloven, en zeker niet dat alles goed zou gaan. Ik haalde me vanalles in mijn hoofd. Met 14 weken zouden ze kunnen zien of ons nieuw wondertje hetzelfde zou hebben als Reno maar dit konden ze helaas niet, ik werd gek. Met 16 weken konden ze zeggen dat dit niet het geval was. Wat was ik opgelucht. En nu met 31 weken denk ik nog steeds wat een mooi wonder het toch is om zwanger te zijn.
Ik hoor allemaal vrouwen klagen die zwanger zijn en dan denk ik ben blij dat je zwanger kunt worden en dat je kindje gezond is. Maar ja, sommige denken dat alles heel gewoon is.
Lieve meiden ik zal zeker voor jullie duimen en ik weet zeker dat we allemaal nog een gezond kindje in onze armen mogen sluiten. Ik zal af en toe hier komen kijken hoe het met jullie gaat en ik laat het ook wel even weten hoe het met mijn wondertje staat.
Liefs Margret
Ik zag dat jullie nog wat vraagjes hadden en natuurlijk wil ik die graag beantwoorden ook al heb ik dan wel weer mijn tranen in de ogen staan.
Met de 20 weken echo kwamen ze erachter dat Reno* geen rond hoofdje had. Nou geen probleem dacht ik dan maar een helmpje. Het wint niet de schoonheidsprijs maar daar kan ik wel mee leven. Helaas was het allemaal wat ernstiger. Ze konden op dat moment nog niet zeggen wat maar we moesten de volgende dag wel gelijk naar het ziekenhuis in Maastricht. Hier kwamen ze tot de conclusie dat onze zoon Arnold Chiari Malformatie had. Dat houd in dat hij een citroenvormig hoofd had, een waterhoofd heeft en een openrug. Zijn hersentjes werden al samengedrukt doordat hij een waterhoofd had en zijn rugje lag half open. Hierdoor zou hij verlamd zijn en alleen zijn nek kunnen bewegen. Hij zou geen grove of fijne motoriek hebben. Hij zou ook geestelijk gehandicapt zijn zodat hij nooit aan zou kunnen geven dat hij ergens pijn zou hebben. Hij zou de ene operatie na de andere moeten ondergaan en dan nog had hij maar een levensverwachting van 4 jaar.
Na zijn geboorte bleek het nog een tikkeltje ernstiger te zijn en zou hij nooit hebben geleefd. Hij zou de bevalling al niet hebben overleefd. Maar dit maakte het er nog niet makkelijker op. Sommige mensen zeiden dan ook gelukkig heb je al een dochter. Ja, of dat er wat toe doet. Natuurlijk hou ik zielsveel van haar, maar Reno* had ik ook graag willen zien rennen en spelen.
Gelukkig heb ik alles goed kunnen verwerken en hebben we hem een heel mooi afscheid kunnen geven.
Toen ik net zwanger was van ons nieuw wondertje kon ik het inderdaad niet geloven, en zeker niet dat alles goed zou gaan. Ik haalde me vanalles in mijn hoofd. Met 14 weken zouden ze kunnen zien of ons nieuw wondertje hetzelfde zou hebben als Reno maar dit konden ze helaas niet, ik werd gek. Met 16 weken konden ze zeggen dat dit niet het geval was. Wat was ik opgelucht. En nu met 31 weken denk ik nog steeds wat een mooi wonder het toch is om zwanger te zijn.
Ik hoor allemaal vrouwen klagen die zwanger zijn en dan denk ik ben blij dat je zwanger kunt worden en dat je kindje gezond is. Maar ja, sommige denken dat alles heel gewoon is.
Lieve meiden ik zal zeker voor jullie duimen en ik weet zeker dat we allemaal nog een gezond kindje in onze armen mogen sluiten. Ik zal af en toe hier komen kijken hoe het met jullie gaat en ik laat het ook wel even weten hoe het met mijn wondertje staat.
Liefs Margret