Hoi,
Ik ben er effe niet geweest.Dat heeft z'n redenen.
Ik ben donderdag bij de maatschappelijk werkster geweest en ze zei dat ik maar eens moest stoppen met redeneren waarom het niet lukt. Laat de natuur haar gang gaan; je kunt het toch niet regelen. Ze was best een beetje boos, omdat ik zo eigenwijs alles wil verklaren.
Nou, met die natuur ben ik meteen 100% geconfronteerd de ochtend erna. Toen belde mijn schoonmoeder dat mijn schoonvader met een herseninfarct opgenomen was op de intensive care. Dan staat alles op de kop. Meteen erheen en het was verschrikkelijk om te zien. Hij had pijn! Hij was toen nog bij.
Maar je denkt wel dat hij er wel bovenop komt; het is een soort verzet. Hij gaat toch niet nu al dood; op 62 jarige leeftijd 3 weken voor zijn pensioen.
Maar dat gebeurde dus toch. Zaterdag ging het achteruit en hebben we erbij gezeten tot 20.30 uur savonds, toen blies hij zijn laatste adem uit.
Het was zo erg om iemand te zien sterven en machteloos erbij te staan. Die verdomde natuur!! artsen deden niks meer, maar ik kon het dus niet accepteren. Ik was enorm gestresst omdat ik moest aanzien hoe het lichaam een gevecht moest leveren.
Pffff. vanavond kijken en morgen is de crematie. Ik zie er enorm tegen op.
Ik ben al drie kilo afgevallen.
Mijn man is enigskind dus we hebben veel geholpne bij al het geregel.
meer heb ik iet te zeggen
groet, Mirjam
Ik ben er effe niet geweest.Dat heeft z'n redenen.
Ik ben donderdag bij de maatschappelijk werkster geweest en ze zei dat ik maar eens moest stoppen met redeneren waarom het niet lukt. Laat de natuur haar gang gaan; je kunt het toch niet regelen. Ze was best een beetje boos, omdat ik zo eigenwijs alles wil verklaren.
Nou, met die natuur ben ik meteen 100% geconfronteerd de ochtend erna. Toen belde mijn schoonmoeder dat mijn schoonvader met een herseninfarct opgenomen was op de intensive care. Dan staat alles op de kop. Meteen erheen en het was verschrikkelijk om te zien. Hij had pijn! Hij was toen nog bij.
Maar je denkt wel dat hij er wel bovenop komt; het is een soort verzet. Hij gaat toch niet nu al dood; op 62 jarige leeftijd 3 weken voor zijn pensioen.
Maar dat gebeurde dus toch. Zaterdag ging het achteruit en hebben we erbij gezeten tot 20.30 uur savonds, toen blies hij zijn laatste adem uit.
Het was zo erg om iemand te zien sterven en machteloos erbij te staan. Die verdomde natuur!! artsen deden niks meer, maar ik kon het dus niet accepteren. Ik was enorm gestresst omdat ik moest aanzien hoe het lichaam een gevecht moest leveren.
Pffff. vanavond kijken en morgen is de crematie. Ik zie er enorm tegen op.
Ik ben al drie kilo afgevallen.
Mijn man is enigskind dus we hebben veel geholpne bij al het geregel.
meer heb ik iet te zeggen
groet, Mirjam