discussie.....

Ik vind dat ik hier niet over mee kan praten, maar kan me voorstellen dat het nog erger is als je je kindje al echt hebt leren kennen.. Maar het blijft natuurlijk verschrikkelijk verdrietig als je een kind verliest, in welke fase ook..
 
Ik denk niet dat het minder erg is, aan de ene kant wil je graag je kindje levend meemaken, eerste lachje, huiltje etc. maar aan de andere kant is het zo dat wanneer je dat niet hebt gehad, je dat zo kan missen... Je denkt voor jezelf misschien dat het erger kan zijn allemaal, maar had ik alles maar kunnen meemaken, had ik maar in haar oogjes kunnen kijken, had ze mij maar kunnen ontmoeten....
 
Dag Ano, ik wil toch even iets over jouw reactie zeggen, zoals ik op de vraag reageer, reageer jij weer op mijn antwoord.
Jij had ook over mijn reactie heen kunnen lezen.
Ik ben zelf 2 !!!! kindjes verloren, en ik kan, ook al is het nu bij de laatste ruim een jaar geleden, niet omgaan met zo'n vraag die heel droog op deze site van verlies en verdriet wordt gesteld.
Ik vind dat dit op een ander/ apart forum zou moeten.
 
5 zwangerschappen, waarvan 3 miskramen.
De eerste was een miskraam (na 3 maanden), vreselijk mijn leven stortte in, maar vanaf het moment dat ik mijn kindje (de tweede zwangerschap) in mijn handen hield was de miskraam "vergeten". Het verdriet is helemaal weg.

De laatste twee zwangerschappen wederom miskramen ( 3 maanden en in de vijfde week). Ik heb er geen verdriet om, ik geniet volop van mijn kindjes.

Persoonlijk moet ik er niet aan denken één van mijn kindjes te verliezen, die pijn is onverdraaglijk.

Toch wil ik mijn verdriet niet vergelijken met het verdriet van een ander. Er zijn zoveel soorten verdriet. Als je nooit zwanger wordt, kan het verdriet om het kindje wat er nooit heeft mogen zijn ook enorm zijn. Dat verdiret kan vele malen groter zijn, dan het verdriet van een miskraam waarop de blijdschap van een geboorte volgt. Kortom ieder heeft zijn/haar eigen verdriet en niemand bepaald voor mij of dat terecht meer of minder erg is.
 
Graag zou ik ook iets willen zeggen over de stelling die hier gesteld wordt. Ik heb zelf voor mijn hbo opleiding verpleegkunde een scriptie gemaakt met als titel: De rol van de verpleegkundige rondom doodgeboorte. Ik denk dat de stelling te breedt is gesteld omdat het allemaal zo verschillend is zo moet je na 16 weken zwangerschap gewoon bevallen van je kindje. Dit is uiteraard een hele andere beleving dan wanneer je gecurreteerd wordt. Ik denk daarom ook dat het een appel met een peer vergelijken is. En ik vind dat je een oordeel over deze stelling kan geven wanneer je hier mee te maken hebt gehad. Maar dan nog is het allemaal heel subjectief. Er speelt ook nog mee dat iedereen een andere waarde hecht aan een prille zwangerschap. Wanneer iemand een miskraam meemaakt is dat voor die persoon op dat moment het ergste wat je maar kan overkomen en rationeel gezien weet die persoon misschien ook wel dat het ook nog verder in de zwangerschap kan gebeuren. Maar wat voor boodschap heb je daar nu aan wanneer je er midden inzit. En dan al die goed bedoelde adviezen van het had toch geen kans van leven. Dat wil je dan niet horen.
Helaas heb ik een jaar na mijn afstuderen ook kennis gemaakt met de werkelijkheid van mijn scriptie. Ik raakte zwanger en had met 14 weken een miskraam. Verschrikkelijk was het. Al snel daarop was ik weer zwanger en heb de zwangerschap volledig uitgedragen. Na precies 40 weken werd ons dochterje geboren. Maar helaas na 4 uurtjes moesten we haar al weer teruggeven aan God. Ze kon hier op aarde niet leven.
Ik spreek dus helaas uit ervaring wanneer ik zeg dat het twee totaal verschillende dingen zijn. Alles was klaar voor ons dochtertje maar haar kamertje blijft leeg.
Voor degene die deze stelling heeft gesteld denk ik dan ook dat je beter het verschil in rouw kan bekijken wanneer het kindje nog heeft geleeft of wanneer een kindje na 16 weken wordt geboren en niet meer heeft geleefd . Je hebt namelijk met andere factoren te maken. Zoals ik al eerder zei kan je geen appels met peren vergelijken. Je moet naar de personen zelf kijken. Wat de een zo kan wegwuiven is voor de ander een ingrijpende gebeurtenis.
 
Esther,

ik denk dat je helemaal gelijk hebt.

Wat de miskramen betreft denk ik ook dat die in zijn algemeen harder aankomen als je nog geen kinderen hebt, dan als je ze wel hebt. Immers daarbij komt dan ook de angst kijken of je ooit wel een kindje in je armen houdt.

 
ik ben het er niet mee eens, zelf heb ik mijn kindje verloren met zes mnd en het is net zo pijnlijk,want het is en blijft je kindje en ben ook gewoon bevallen dus heb het ook gezien en dan is het al een kompleet mensje met alle herkennings punten van vader en moeder.
ik zie dit ook als eerte kind en wat is erger voor de een is dat wat anders als voor een ander ik vind dat je daar niet over mag oordelen
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan