discussie.....

Je zegt toch ook niet tegen iemand die zijn been gebroken heeft en ontzettend veel pijn heeft.... bij iemand van wie zijn benen zijn geamputeerd heeft het erger.Nee, je neemt gewoon je bosje bloemen mee omdat je op dat moment begaan bent met diegene die zijn been heeft gebroken.Vergelijken heeft helemaal geen zin...ieder heeft z ´n eigen leed. Tuurlijk als het toch zo moet zijn kun je beter je kindje zo vroeg mogelijk tijdens je zwangerschap verliezen. Voor dat ik iedereen over me heen krijg...ik heb vorig jaar met 13 weken te horen gekregen dat ik een Mola-zwangerschap had. Dit houdt in dat je Hcg hormoon torenhoog is en je kindje niet levensvatbaar is of blijft. Er volgt altijd een curretage om de blaasjes die de stijging van het hormoon veroorzaken schoon te zuigen. Ik ben daarbij 1 liter bloed verloren. Na de operatie zijn de hormonen aanzienlijk minder, maar je hebt nog steeds dezelfde hormonen in het lichaam als dat van iemand die 4 maanden zwanger is...raar..wel moe van de hormonen en bloedarmoede maar geen kind...gelukkig had ik zoals meestal wel het geval is geen andere zwangerschapsverschijnselen meer.De hormonon moeten binnen 4 maanden uit je lichaam zijn of mogen tussentijds niet stijgen anders kan het zich omzetten in kwaadaardige cellen dit is nl een voorbode van kwaadaardige kankercellen. Gaan de hormonen niet zelf uit je lichaam dan gooien ze er ligte chemokuren tegen aan. Dit laatste was in mijn geval zo. En als klap op de vuurpijl moet je 1 jaar wachten tot je het weer mag proberen om zwanger te worden. Toch hebben we het al snel een plekje kunnen geven had altijd al een gevoel gehad dat het niet zo mocht zijn, maar dacht steeds ik moet me stil houden anders zeur ik zo. Het verdriet steekt af en toe wel de kop op, maar dat mag ook en het is ook goed om af en toe ontzettend hard te huilen zolang het daar bij blijft en je gewoon weer verder gaat met waar je mee bezig was...dan denk ik dat je het goed hebt verwerkt. Iedereen die een kindje heeft verloren tijdens of na de zwangerschap of mensen die ongewenst kinderloos zijn....heeeel veeeeeel sterkte en ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven en verder kunnen gaan.
 
Ben dezelfde Anoniem als van het vorige verhaal. Wilde nog ff kwijt dat wij blij waren dat de keus voor ons is gemaakt en wij die beslissing niet zelf hebben moeten nemen...dat lijkt me een onmogelijke opgave voor ouders. Ben nog steeds niet voor vergelijkingen...veel mensen zeiden dat we blij moesten zijn dat we nog niet zo ver waren.Ok daar waren we het wel mee eens, maar laat ons dat lekker zelf uitmaken of wij het daar mee eens zijn of niet. Het komt hard aan als mensen zoiets zeggen die er helemaal geen ervaring mee hebben.
 
Beste Merscha,

je schrijft dat je de studie pedagogie volgt. Ik komt uit orthopedagiek hoek en het verbaast me dat je op dergelijke manier een vraagt neerlegt.
Droog, kort en met blokletters. Ik zie hierin geen wetenschappelijke benadering. Mijns inziens had je het op een andere manier moeten doen. Je latere reactie waarin je dank toont is ook erg klinisch: verder wens ik iedereen sterkte met... Waarschijnlijk komt dat uit een goed hart, maar het klinkt zo simpel en makkelijk...!
Ik moet zeggen dat ik de reacties van de mensen dapper vindt, praten of schrijven helpt meestal.
Ik heb van heel dichtmij meegemaakt waar jij naar vraagt en ik zou voor een studie een hele andere aanpak hebben gekozen.

Misschien moet je dat ook maar eens verwerken in je opdracht!!!

Heb je nog iets geleerd, hoop ik!
 
Zo Ano jij durft zeg...het gaat hier over mensen en behoorlijk heftige gevoelens. Wat doet zo'n uitlokking dan ook op een forum als deze. Er over heen lezen doe je niet...je wilt alles lezen over een onderwerp wat jou aangaat. En men vroeg om een reactie...nou bij deze heb je die...lees jij er zelf lekker overheen zeg.Niemand kan je gaan vertellen hoe je je moet voelen na een miskraam. In ons geval bedacht ik zelf wel dat het beter was dat de zwangerschap vroegtijdig was beeindigd dan dat er een kindje geboren zou zijn. Maar zo'n stelling kun je niet stellen.Misschien alleen iemand die beide heeft meegemaakt, maar verder kan niemand daar over oordelen.
 
Dat is absoluut niet waar.
Ik heb een miskraam gehad met 17 weken en ik ben mijn zoon verloren met 38 weken.
En allebei waren ze erg.
Ik kan er mee leven dat de 1 ste keer zo vroeg in de zwangerschap was.
Maar als je je zoon ook nog word afgenomen met 38 weken dat is onmenseliik.
 
Beetje stomme vraag..........Persoonlijk vind ik het allebei erg. Ik heb zelf een kindje verloren met een zwangerschapsduur van 26 weken helaas mocht ons zoontje maar een paar minuten leven en is vredig gestorven in mijn armen....Ik heb het niet echt gehad maar toch voelt het wel zo. Vanaf de eerste echo was het ons kindje....daarna heb ik 2 miskramen gehad en een gezonde dochter.....na jaren en er tussen 2 miskramen verder ben ik nu in verwachting van mijn derde kindje ( 16 weken en 4 dagen ) Nog vaak denk ik aan mijn eerst geboren kindje ook al heb ik hem niet echt bij me gehad het verdriet is er niet minder om.Leuke discussie zet je op deze manier op gang.........
 
Ik heb een kindje verloren van 30 weken door een loslatende placenta. Toch denk ik dat het verwerken van het verdriet van een kind dat geleefd heeft zwaarder is. Het kind heeft dan een karakter. Je hebt erom gelachen, je hebt het verzorgt. De band is dan hechter geworden. Dit is trouwens mijn eerste kindje. Misschien ben ik te nuchter maar ik denk aan de toekomst. Ik wilde ook graag snel weer zwanger raken. Dat is gelukt ik ben nu 7 weken zwanger. Ik denk dat je op alle mogelijke manieren probeert om het een plekje te geven. Ik kan dat door te denken: er zijn nog ergere dingen die mensen meemaken dan ik. Als je b.v. moelijk zwanger raakt door ivf en dan een tweeling verliest dan is het maar de vraag of je weer zwanger kunt raken voor een tweede keer. Ik heb die kans gelukkig nog. Ik wens iedereen heel veel sterkte!!
Het is wel fijn om verhalen van anderen te lezen.
 
Ik denk dat als je pas een paar weken zwanger ben wel, maar niet als je al boven de 13 weken zwanger ben dan is het net zo erg.Je hebt er wel niet (echt) meegeleefd maar je heb het wel gevoeld en je houd er ontzettend veel van.Voor jezelf is het al een wezentje.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan