Hoi Liesbeth,
Het is ook heel logisch dat je er doorheen zit!! je had gehoopt dat die gel iets met je zou doen en dat heeft het ook wel gedaan, maar helaas niet genoeg. En het is zo'n onzekere situatie!!
Dus heel normaal dat je het effe niet meer ziet zitten en dat moet je ook aan anderen spuien.
Je vroeg of we iets over onszelf wilden vertellen.....heb je even?
Oke, ik ben dus Patricia en ben 36 jaar. Ik ben nu voor de derde keer zwanger, maar wel van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap is helaas geëindigd in een miskraam. Eigenlijk was het een missed abortion zoals ze dat noemen. Daat kwamen we achter toen we met 13 weken een echo lieten maken. Het kindje was toen met 9 weken gestorven.
Dat is inmiddels bijna 5 jaar geleden. Daarna kwam een hele onzekere periode. Ik maakte enkele keuzes (rationele) zoals eerst nog even niet opnieuw zwanger (ik dacht geen twee keer in een half jaar dat verdriet aan te kunnen) en ook koos ik ervoor om een heel schooljaar te werken (ik sta voor de klas). Ik had toen groep 8 en die kinderen gaan van school af. Die zou ik dus niet meer zien als ik met zwangerschapsverlof zou gaan. Maar toen wilde ik wel weer zwanger worden, maar het lukte niet.
Inmiddels werd een nichtje van mij zwanger en die beviel na 40 weken precies, maar had wel het HELLP-syndroom. Dat maakte mij bang, en onwillekeurig blokkeerde mijn lichaam een nieuwe zwangerschap.
Toen werd Amalia geboren. De hele dag hoorde je op het nieuws dat Maxima lag te bevallen en ik zei tegen mijn man: "Dat wordt een meisje". Nou dat werd het ook. Maar....tijdens mijn eerste zwangerschapje had ik ook gezegd "dat wordt een meisje". Die avond stortte ik in. Ik bleef maar roepen dat ik het toch gezegd had dat het een meisje werd. Ik bedoelde natuurlijk mijn eigen kindje wat ik verloren had met die miskraam. De dag erna gaf ik taalles en toen kwam de oudercommissie binnen met beschuit met muisjes. Verdorie dacht ik, nou moet ik zelf mijn lessen onderbreken voor "dat kind". Vervolgens ben ik bijna de rest van het schooljaar overspannen thuisgeweest. Blijkbaar deed het niet zwanger worden mij meer dan ik had willen zeggen. Ikkreeg goede psychologische hulp en na eent ijdje kon ik de wereld weer aan. Het werd zomervakantie en we kochten nieuwe fietsen. Er zaten van die stickers op dat er geen kinderzitjes op gemonteerd kunnen worden. Nou ja, geeft niet, ik was toch niet zwanger.
MAAR, dat was ik wel. Ik kreeg al heel snel een echo, omdat de VK wel doorhad dat ik erg gespannen was en alles bleek goed te zijn. Maar van een onbezorgde zwangerschap was geen sprake. Ik geloofde het gewoon niet.
Met 20 weken nog eens een echo. Er komen klompvoeten in de familie voor en dat is eenreden voor een medische echo met 20 weken. Weer was alles goed, maar weer geloofde ik het niet.
Met 26 weken voelde ik max pas voorhet eerst. Hij was in mijn buik erg rustig, maar als hij bewoog genoot ik er volop van. En toch geloofde ik niet dat ik die zwangerschap goed kon volbrengen.
Met 39 weken steeg bij mij de bloeddruk ookzodanig dat ik doorgestuurd werd naar het ziekenhuis. Nog net geen zwangerschapsvergiftiging, ga maar naar huis en neem goed rust.
Ik moest elke 2 dagen terug voor een CTG en een echo. Met 41 weken 2 dagen was er sprake van verminderd vruchtwater en met 41weken en 5 dagen had ik het niet meer. Ik wilde dat kind vasthouden (schreef jij dat ook niet). Maar mevrouw de gyn vertelde dat ik gewoon naar huis moest.
De dag daarna kreeg ik een andere gyn en die nam mij gelukkig op in het ziekenhuis. Ook gel ingebracht (om 8 uur 's ochtends) en om 3 uur 's middags had ik 3 cm ontsluiting. Toen hebben ze mijn vliezen gebroken en kreeg ik infuusvloeistof omde weeën op te wekken. Dat was geloof ik om 4 uur 's middags.
En toen kwam alles in een superstroomversnelling....Om 8 uur 's avonds had ik volledige ontsluiting en om 18 over 8 werd mijn gezonde jongetje geboren. En pas toen geloofde ik in mijn eigen lichaam! max is inmiddels 17 maanden en een heerlijk ventje!!!!
Nu ben ik 32 weken en 4 dagen zwanger. Ik voel dit kindje al sinds ik 11 weken zwanger was en eigenlijk gaat alles goed, hoewel ik ook mijn bloeddruk en urine goed in de gaten moet laten houden. Dinsdag was ik onderweg en werd overvallen door een enorme hoofdpijn, zoals ik dat ook wel eens tijdens een migraine aanval had. Ik moest onwillekeurig wel aan jouw verhaal denken. Ik mocht bij de vk langskomen en mijn bloeddruk was verhoogd, maar geen reden tot paniek. Wel moest ik gisteren terugkomen. Ik voelde me weer veel beter en de bloeddruk was voor mij ook weer goed.
Dus nu gaat het eigenlijk allemaal prima. Ik had dinsdag waarschijnlijk een soort hongerklopje en omdat ik me druk ging maken steeg de bloeddruk (mn de bovendruk was heel hoog). Nou ja, het devies is weer: RUST houden. Dat lukt niet zo goed met een peuter over de vloer, maar ik doe mijn best. Ik ben heel zwaar, veel meer dan bij Max (die toch bijna 8 pond woog), dus ik hobbel wel wat aan. Ik plan 1 ding op een dag en de rest van de tijd vul ik met slapen, voor max zorgen en aan de computer wat dingetjes doen.
Ik hoop dat ik je niet te veel vermoeid heb met mijn verhaal, rust lekker uit (dat ga ik nu ook weer doen) en geloof in je eigen lichaam en de kracht die je als vrouw kunt opbrengen.
Liefs,
Patricia
