He, he, even relaxen hier. Zoon slaapt en ik heb me vergrepen aan een zak Japanse pittige rijstachtige zoutjes... belachelijk het was 11 uur in de ochtend maar ik zag ze staan en Het Moest Gewoon. Zou dat dan een signaal zijn???? We wachten het rustig af, ja daar ben ik ook zo goed in, he.
Een verstandig besluit van Ger, las ik net?! Geeft het een beetje rust of sloeg de twijfel over nu of later toch direct weer toe? Ik moet je zeggen dat ik woensdagmiddag wel even dacht 'oei dat wordt wel even heeeeel druk straks met ook nog een baby erbij'! Middelste een vriendinnetje te spelen, iedereen aan de hot dogs (timmerman ook), oudste had training, jongste die moest slapen.... dat was wel even rennen ja! Maar eigenlijk als ik mijn verstand op nul zet op de 100% moederdagen gaat het 't het best. Ik moet dan zelf weinig tot niets willen, dan lukt het allemaal wel. Op mijn werk bepaal ik zelf mijn ritme, dus dat is heerlijk en daar kom ik enorm van bij.
Anne, de vriendin met 3 zonen riep altijd dat ze 4 kinderen wilde. En weet je wat: zij was degene die na de derde zoon wilde dat man zich liet steriliseren... dus nee - dat ben jij niet! Ik vraag me trouwens wel af, bij mezelf dan, waar dat enorm sterke verlangen voor nog een kind vandaan komt. En ik ben nu dan wel zwanger, als het mis gaat -en die kans is gewoon groot- heb ik wederom een fors probleem. Ik wil niet op de zaken vooruitlopen, maar heb het wel bij de psych neergelegd. Ik wil met haar gaan zoeken naar wat er achter dat verlangen zit. En achter de hysterie toen ik die zaterdag hoorde dat het echt niet meer ging gebeuren. Ben daar best van geschrokken en ik vermoed dat er een dieper probleem of gevoel achter schuilgaat. Volgens mij was het Jessy die zei dat ze ook nog niet wist hoe een onvervulde kinderwens verwerkt moet worden. Wie weet word ik wat wijzer, ik hou jullie op de hoogte.
Jessy, ben eigenlijk wel benieuwd of jullie al een stap richting hersteloperatie hebben gezet. Mag ik dat vragen of gaat mijn nieuwsgierigheid nu te ver...?
Ik ga weer wat doen, krant lezen of zoiets. O ja niet onbelangrijk: we hebben het inderdaad de kinderen verteld. Ze zijn al best groot (6 en 8) en ook de vorige keren hebben ze het als familiegeheim tot 12 weken volgehouden om niemand iets te zeggen. De middelste zei zelf al dat het nog maar heeeeel klein is nu en ja, het kan ook nog weggaan, he mama, net als die andere. Ach ik was tot tranen toe geroerd, dat begrijp je. Ze zijn dolbij ermee, maken al inrichtplannen voor hun nieuwe gedeelde kamer met hoogslapers in de nok. En ze zeggen er gelijk achter aan dat dat nog even duurt. Ik krijg iedere ochtend een kus op mijn buik. En vanmorgen voor 't eerst ook van hun vader - wat een mijlpaal! Het komt best goed hier, maar mijn geklets en blijdschap erover, kan ik hier beter kwijt en bij de paar vriendinnen die ik in vertrouwen heb genomen. Zo ver is hij nog niet, als hij al ooit zover komt...
Groeten!! X Liseau
Een verstandig besluit van Ger, las ik net?! Geeft het een beetje rust of sloeg de twijfel over nu of later toch direct weer toe? Ik moet je zeggen dat ik woensdagmiddag wel even dacht 'oei dat wordt wel even heeeeel druk straks met ook nog een baby erbij'! Middelste een vriendinnetje te spelen, iedereen aan de hot dogs (timmerman ook), oudste had training, jongste die moest slapen.... dat was wel even rennen ja! Maar eigenlijk als ik mijn verstand op nul zet op de 100% moederdagen gaat het 't het best. Ik moet dan zelf weinig tot niets willen, dan lukt het allemaal wel. Op mijn werk bepaal ik zelf mijn ritme, dus dat is heerlijk en daar kom ik enorm van bij.
Anne, de vriendin met 3 zonen riep altijd dat ze 4 kinderen wilde. En weet je wat: zij was degene die na de derde zoon wilde dat man zich liet steriliseren... dus nee - dat ben jij niet! Ik vraag me trouwens wel af, bij mezelf dan, waar dat enorm sterke verlangen voor nog een kind vandaan komt. En ik ben nu dan wel zwanger, als het mis gaat -en die kans is gewoon groot- heb ik wederom een fors probleem. Ik wil niet op de zaken vooruitlopen, maar heb het wel bij de psych neergelegd. Ik wil met haar gaan zoeken naar wat er achter dat verlangen zit. En achter de hysterie toen ik die zaterdag hoorde dat het echt niet meer ging gebeuren. Ben daar best van geschrokken en ik vermoed dat er een dieper probleem of gevoel achter schuilgaat. Volgens mij was het Jessy die zei dat ze ook nog niet wist hoe een onvervulde kinderwens verwerkt moet worden. Wie weet word ik wat wijzer, ik hou jullie op de hoogte.
Jessy, ben eigenlijk wel benieuwd of jullie al een stap richting hersteloperatie hebben gezet. Mag ik dat vragen of gaat mijn nieuwsgierigheid nu te ver...?
Ik ga weer wat doen, krant lezen of zoiets. O ja niet onbelangrijk: we hebben het inderdaad de kinderen verteld. Ze zijn al best groot (6 en 8) en ook de vorige keren hebben ze het als familiegeheim tot 12 weken volgehouden om niemand iets te zeggen. De middelste zei zelf al dat het nog maar heeeeel klein is nu en ja, het kan ook nog weggaan, he mama, net als die andere. Ach ik was tot tranen toe geroerd, dat begrijp je. Ze zijn dolbij ermee, maken al inrichtplannen voor hun nieuwe gedeelde kamer met hoogslapers in de nok. En ze zeggen er gelijk achter aan dat dat nog even duurt. Ik krijg iedere ochtend een kus op mijn buik. En vanmorgen voor 't eerst ook van hun vader - wat een mijlpaal! Het komt best goed hier, maar mijn geklets en blijdschap erover, kan ik hier beter kwijt en bij de paar vriendinnen die ik in vertrouwen heb genomen. Zo ver is hij nog niet, als hij al ooit zover komt...
Groeten!! X Liseau