Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Annemv3,

dat het een aantal keren mis is gegaan is gewone domme pech. Er is werkelijk geen enkel aanwijzbare rede. En dus ga ik er keer op keer vanuit dat ik net zo veel kans heb dat het goed gaat als ieder ander.

Mijn kindjes zijn 8, bijna 7 en 5 maanden.

Tja dat leeftijds verschil he, da's weer door een andere gebeurtenis in mijn leven. een vertrekkende echtgenoot. Is ook niet echt handig bij een kinderwens. Nu ben ik weer gelukkig en als het dus allemaal goed gaat, straks dus moeder van 4  kinderen. wat een wonder.

Ik snap heel; goed het gevoel bij sommige van jullie. Je hebt een wens en iemand anders bepaald even voor je dat je niet mag proberen die wens uit te laten komen. Bij  de meeste hier dan weliswaar op een andere  manier dan dat het destijds was bij mij. Maar toch het is wel een verwerkingsproces.

Enne Liseau4, hou de moed erin hoor meis. Jij hebt over 8 maanden gewoon je kind in je armen. Ik duim in ieder geval heel hard voor je.

Meiden ik blijf jullie volgen.

liefs
Miep
 
hai,
wat een leuk onderwerp en zo herkenbaar.vorig jaar zat ik ook op deze site en nu dus weer(miep34 ken ik nog wel daarvan,gefeliciteerd!!!!).ik ben nl inmiddels bevallen van een zoon die nu al weer bijna 7 mnd is en dat is bij ons nr 3 , de eerste 2 zijn meiden en ik wou zo graag een derde,niet omdat ik voor een jongen ging maar omdat ik drie gewoon een leuk aantal vond,vond ja want inmiddels zou ik ook graag een vierde willen ,bij nr 3 werkte mijn man niet gelijk mee,hij vond het welletjes,ik heb eerst lang gezeurd maar dat werkte alleen maar tegen,daarna heb ik hem met rust gelaten en is hij op een gegeven moment zelf om gegaan,we waren op vacantie naar center parcs en zagen daar een gezin met 3 meisjes lopen en geloof het of niet toen was hij om!hij vond het zo leuk die 3 meisjes!maar goed het werd een jongetje en dat vonden we ook geweldig al moesten we echt even omschakelen,niemand die dat gelooft want volgens hun gingen we alleen maar voor een derde omdat we 2 meiden hadden en  het nog een keer wilde proberen voor een jongen.hoe krom kunnen sommige mensen zijn.maar ja het schattige jongetje is er en nu gaat het weer kriebelen ,ik zou het wel leuk vinden ook zeker voor mijn zoontje,zijn zussen trekken veel naar elkaar toe(ze zijn 5,5 en 3,5) en hij komt na 3 jaar.maar ja dan moet er niet te veel tussen zitten,ik was weer begonnen met de pil maar sinds 3 mnd ook weer gestopt ,mijn man is nu ook dubieus:wel of niet .maar hij weet ook dat ik niet beschermt ben en dat hij risico neemt en dat houd hem niet tegen hahadus ja het is weer spannend,hij is echt zon type man die niet direct staat te springen maar het wel oke vind als het zo zou zijn ,hij zegt zelf van ja ik doe het toch zelf?ja en dat is waar, echt zelfkennis he haha.
maar goed de tijd zal het leren want ik wil niet dat er te veel verschil tussen zit en ja als dat wel zo is want het moet maar kunnen lukken dan houden we het bij 3 want ja we hebben toch niks te klagen met 3 mooie gezonde kinderen!maar een mens mag hopen toch?ik vind het leuk dat jullie dit onderwerp hebben en zal het ook weer zeker blijven volgen.grappig in maart dacht ik dat ik niet meer op het forum zou komen maar dus weer wel!!!
groetjes romy,sorry voor het lange verhaal
 
Hi allemaal,

Zucht.

Sorry.

Voel me al bijna schuldig dat ik jullie ook weer eens kom lastigvallen
met mijn verhaal. Nee hoor, ik weet dat het hier mag en als jullie geen
zin hebben, lees je het lekker niet. Dat is handig!

Tussen mijn man en mij gaat het goed, heel goed eigenlijk. Het is
gezellig, we doen lief tegen elkaar en hebben geen ruzie. Dat is wel
eens anders geweest. Heel goed dus, en ik ben er echt blij mee. Maar
als hij me vasthoudt of een knuffel geeft, schreeuw ik heel hard IK WIL
EEN KIND!!! Alleen kan hij het niet horen omdat het alleen in mijn
hoofd zit. Ik probeer het met telepathie ofzo over te brengen, maarja,
dat lukt natuurlijk niet. Gisteren vroeg hij hoe het gaat met me. Dus
ik zei 'gaat wel'. 'Wat is er dan?' 'Nog steeds hetzelfde. En ik wil er
nu niet over praten.' Want erover praten bewaar ik liever voor een echt
geschikt moment, wat dat ook moge zijn.

Misschien komt Het dit weekend weer aan de orde, maar als het moment er
niet is, dan maar niet. Met kleine hints laat ik hem wel weten dat het
niet voorbij is.



Gisteren was een of andere wielrenner op tv (heb het verhaal niet zo
gevolgd). En hij was net vader geworden. Dus zijn dochtertje van net
een paar dagen kwam ook even in beeld. Tranen in mijn ogen!...



En verder zit mijn zoontje net op voetbal en in zijn team zit een
jochie uit een gezin van 4 kinderen. Zijn moeder spreek ik ook
regelmatig en ik vind het zo geweldig, ben echt jaloers op haar.



Op internet heb ik verder nog niet over dit onderwerp gevonden.



Miep: Dat is een bijzonder verhaal. Wat fijn dat je nu weer helemaal
gelukkig bent en zwanger ook nog. Ik hoop voor je dat alles goed blijft
gaan. Je hebt in ieder geval een zeer positieve instelling. Dus daar
kan het niet aan liggen.

Romy: Weer zo'n geweldige vent! Vraag hem eens wat er in het hoofd van
een man omgaat en waarom hij eerst eigenlijk niet wilde en nu zelfs
voor een 4e wil gaan?! Nee hoor, hoeft niet. Maar soms vraag ik het me
af.

Liseau: In je eentje naar de gyn. Mmm, moeilijk hoor. Heb je het hem
inmiddels verteld? Misschien helpt een echo hem een beetje op weg. Ik
hoop dat je ook momenten hebt dat je je kindje kunt koesteren en er
gelukkig mee durft te zijn. Maar ik begrijp heel goed dat je het eng
vindt. De echo in oktober zal je wel een beter gevoel geven. Duurt nog
wel lang, he?

Jessy, hoe is het met jullie? Al een afspraak voor de hersteloperatie?

En Ger: heb je al wat duidelijkheid over je cyclus? Ben je ongesteld geworden?



Nou, kga maar eens een kleine man in bed leggen en een beetje stofzuigen. Fijne dag en tot gauw!



Dag meiden!

x

Anne

 
Hallo allemaal,
Nou, wij hebben inmidddels het gesprek met de uroloog achter de rug en hij gaf het een goede kans dat het hersteld zal kunnen worden. De operatie zal waarschijnlijk in October plaatsvinden. Daarna is het afwachten of er nog  opnieuw goede zaadcellen geproduceerd worden of dat ze direct door het lichaam zelf weer worden afgebroken.
Of ik nog net zo makkelijk zwanger kan worden als 4 jaar geleden weet ik natuurlijk ook niet. In ieder geval is er weer een kans en als er uiteindelijk toch geen kleine meer bij zou komen  dan is het, denk ik, makkelijker te accepteren dan eerst. Het is niet meer een probleem dat tussen mijn man en mij instaat en ik hoef ook geen spijt meer te hebben dat ik toen niet meer geprotesteerd heb tegen de sterilisatie. Dit klinkt mischien erg nuchter allemaal en dat proberen we natuurlijk wel te blijven, maar ondertussen kan ik het al niet laten om in gedachten alvast de babykamer in te richten en  naar babyspulletjes te kijken.  
Anne, jij had toch al een knuffelbeestje voor nummer vier? Nou, ik heb inmiddels al 3 knuffelbeesten klaarliggen, maf he?  
groetjes, Jessy
 
Hee meiden, net besloten weer eens effe bij te lezen en wat zie ik..wow Liseau GEFELICITEERD zeg, echt heel gaaf voor je. Hoop dat je man binnenkort net zo gelukkig is met de zwangerschap !!! Super, geniet ervan !

Hier geen vooruitgang in de zaak, bah,. vorige week weer eens een opmerking gemaakt, neehoort zegtie, ik vind het goed zo !!! Uitgeluld dus...ik weet ook echt niet hoe ik hiermee om moet gaan, vind het verschrikkelijk dat ie niet meer wil, probeer me maar voor te houden dat ik gelukkig ben met mn 2 kids en er niet teveel aan te denken uit pure zelfbescherming. Daarom kom ik hier ook niet dagelijks want als ik alles lees wordt dat gevoel   alleen maar sterker en weet ik er helemaal geen raad mee dus zo af en toe kom ik effe kijken omdat ik toch wel nieuwsgierig ben naar jullie. En je ziet het...tis niet voor niks ! Ik vrees dat het hier nooit meer zal veranderen en dat ik moet leren leven met het idee nooit meer zwanger te zijn en nooit meer te mogen bevallen...  ik vind het maar niks maar heb geen keus.....

Meiden, hoop voor jullie dat er nog meer zwangeren bijkomen hoor, suc6 met jullie mannen ! xxx
 
Hi meiden,



Ik stop er ook mee. Net als Roosje. Af en toe kom ik nog wel even lezen
en misschien wat schrijven, maar niet te vaak meer. Heb afgelopen
weekend (het ging allemaal zo goed met ons, was gezellig etc.)
hartstikke ruzie gehad over nog een kindje of niet. Hij ziet het
helemaal niet zitten. Punt. Zegt dat zijn gevoel van niet willen net zo
sterk is als mijn gevoel van wel willen.



Helaas hebben wij altijd nogal wat problemen met communiceren als ik
degene ben die het moeilijk heeft. Dan doet mijn man namelijk altijd
verontwaardigd en kwaad. Heel onlogisch. Ik ben er aan gewend, maar
vind het heel moeilijk, zeker nu. Hij probeert zich niet in mij te
verplaatsen of een oplossing te bedenken (je zou volgens mij allebei de
voors en tegens van nog een kindje eens op een rij kunnen zetten en
bespreken wie er met welke situatie het minst ontevreden is), maar zegt
alleen maar: ik zie het niet zitten, ik vind het al zo druk, ik vind
het zo'n gedoe, ik wilde al nooit meer dan drie kinderen, ik, ik, ik.



Sorry voor het klagen over mijn man, ik hou daar nooit zo van. Maar het
geeft even aan waarom ik het nu van me af probeer te zetten. Want ik
heb de hoop (al was die al vrijwel nihil) nu echt opgegeven.

Ik zal moeten wennen aan het idee dat ik de moeder ben van 3 jongens en
in ieder geval nooit een dochtertje zal hebben (of een 4e zoon
natuurlijk). Ik ben aan het kijken of ik weer aan het werk wil, want de
toekomst die ik in mijn hoofd had, is nu aan gruzelementen. Als mijn 2e
over een half jaartje naar school gaat, vind ik het wel saai met maar 1
kind thuis. Dat had ik me allemaal zo anders voorgesteld. In mijn werk
was ik altijd ambitieus en die ambitie wilde ik thuis ook een beetje
voortzetten, met een wat groter gezin. Een geweldig leuke uitdaging!
Maar nee. Het is afgelopen, over uit. Als ik een gezin zie met 4
kinderen, zal altijd jaloers blijven. Als ik een moeder met haar
dochtertje zie, zal ik bedenken hoe het geweest had kunnen zijn. De
spullen op zolder kunnen op Marktplaats, de kinderwagen uit de schuur
naar wie dan ook en mijn man gaat zich maar lekker laten steriliseren!
Maar ik ga niet mee en hij moet me beloven dat hij niet zal liegen als
de arts vraagt of zijn vrouw het ermee eens is. Hoe ik het moet
verwerken weet ik niet. Vraag me af of het wel verwerkt kan worden.

Nu ben ik heel boos en dat zal nog wel even duren. Goed voor onze
relatie is het niet en vraag me af of dit ooit vergeven en vergeten kan
worden.



In ieder geval lijkt het me beter als ik mezelf niet te veel pijnig met
de verhalen hier. Sorry. Ik wens iedereen heel veel sterkte met
moeilijke beslissingen, zwanger worden en veel plezier met de
zwangerschap voor de gelukkigen! Wellicht kom ik nog eens melden hoe
het gaat.



Heel erg bedankt voor het 'luisteren' de afgelopen periode.



Liefs,

Anne

 
Anne, Roosje.... had van de week jullie reactie al gezien. Maar ik wist niet hoe ik moest reageren. Weet ik nu nog niet, maar wil toch zeggen dat ik het erg jammer vind dat ik jullie hier niet meer zal treffen. Dat neemt niet weg dat ik het oh-zo goed begrijp! Wat een *** situatie, je staat zo moederziel alleen met dat onvervulde verlangen. Het beinvloedt je liefdesgevoelens voor je man ook, al zegt je rationele deel dat het zo erg toch niet mag zijn. Ik hoop zo dat of jullie gevoel bijdraait,  maar liever nog  dat je partner een overwachte beweging maakt. Heel veel sterkte en wijsheid. Het was leuk jullie te leren "kennen"!

Tja dames, wat gaan we verder doen met dit onderwerp? Ik merk dat ik me op de andere plekken niet zo thuis voel en reageer eigenlijk alleen hier! In mijn eentje is het echter lastig dit in de lucht te houden. Ik wacht de reacties wel even af, goed?

Hier gaat het ondertussen steeds beter. Dat wil zeggen, man en ik hebben elkaar weer gevonden en dat voelt wel even wat beter, zeg. Van de week gaf hij zelf aan dat hij last had van de blokkade tussen ons. Al die tijd heb ik het maar gelaten, ik kan er wel last van hebben, maar dat betekent niet dat ik hem meekrijg in verandering. Dus na deze uitspraak stantepede agenda omgegooid, oppas geregeld die ook het bad/bed ritueel heeft overgenomen en hups richting restaurant vertrokken. En dat was prima! Vooral hem eens laten praten (moeilijk moeilijk, want ik heb altijd een mening en vaak ook een oplossing -  maar die eigenschap  heb ik nu dus 'ns achterwege gelaten), en alle ruimte gelaten voor zijn twijfels en angsten en alleen toen hij er zelf naar vroeg, gezegd hoe het voor mij werkt. Ook uitgelegd en dus verteld dat ik alleen naar de gyn ben geweest. Dat was voor hem wel even slikken, maar die ruimte heb ik nodig. En gelukkig begreep hij dat uiteindelijk ook. Hij is heus niet nu dolblij, maar ik merk dat hij er wel aan went. Gisteravond zwengelde hij zelf het onderwerp  op een leuke manier aan bij de kinderen tijdens het eten.  We hebben 't over namen gehad!

Alsof de duvel ermee speelde: na die restaurant  avond begon de misselijkheid in vol ornaat toe te slaan. Niet 's ochtends, nee in de loop van de ochtend en dan de hele dag - bahbahbah. Er lijkt maar een ding te helpen en dat is eten, veel eten.  De extra vetafzetting is helaas ook al weer  begonnen, ik  zal weer geen gracieus, tenger  zwanger poppetje zijn.  Ik heb steeds een kolossaal lichaam gekregen (+26 kg, + 19 kg en +23 kg bij de anderen, terwijl ik heel slank ben...). Het goede nieuws is wel dat ik prachtig herstel en bijvoorbeeld geen spoortje striae heb. We wachten 't af.

Tot zover even, dag dag. Groeten van Liseau. Vraag me af of Anne, Roosje nog wel reacties op hun bericht zullen checken.... Please, kom terug! Nee hoor, dat is egoistisch, als het jullie geen goed doet moet je het natuurlijk acuut stoppen. Dag!
 
Hoi,

Na een tijdje afwezig te zijn geweest ben ik weer terug op het forum.Ik heb samen met  mijn man een kleine relatie crisis achter de rug. We waren een beetje uit elkaar aan het groeien, gelukkig hadden we dit redelijk op tijd door. Na een maand van ruzies en  goede gesprekken, bleek dat we mijn bbz van mei allebei op een andere manier geprobeerd hebben te verwerken. Helaas niet op een goede manier, maar dat laten we nu weer achter ons en we richten ons weer op de toekomst. In de afgelopen 2 maanden heeft onze wens voor een derde op een heel laag pitje gestaan, maar we gaan er nu weer voor. Gelukkig is mijn man niet terug gekomen van zijn beslissing, ben er wel een tijdje bang voor geweest.Maar hij heeft aangegeven toch heel graag een derde te willen, en heeft ook heel veel verdriet van het misgaan van de vorige keer. Achteraf bleek dat we allebei onzelf de schuld van de bbz gaven, terwijl er niemand schuld aan heeft.

Liseau gefeliciteerd met je zwangerschap, en wat fijn dat je man ook bij begint te draaien.

Voor de meiden die afstand willen gaan nemen, heel veel sterkte en ik hoop dat jullie partners ooit nog eens bijdraaien.

Groetjes, Manon
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan