Hoe overleef je een onrustige/huilbaby

Bij mn eerste kind was ik ook 6 maanden lang met een krijsbaby (een huilbaby is nog te zacht uitgedrukt) bezig geweest en vond het echt een nare periode. Het was voor mij letterlijk zien te overleven. Hij had ook reflux en gingen zelfs over op medicijngebruik, dat doen we ook nooit meer, want er gebeurde niks (kwamen er later ook achter dat het niet eens iets doet, meer een placebo) en hij kreeg erdoor ook nog eens darmklachten die pas na 1 jaar over gingen. 
Ons 2e kindje begon ook moeilijk te doen in het begin, we zijn toen direct naar een osteopaat gegaan omdat we daar veel goeds over gelezen hadden. Wat ik al dacht en aan haar zag was dat ze veel last had van haar nekje. Ik had een super snelle bevalling en dat was een traumatische ervaring voor haar. Dit was dus ook te voelen aan haar wervelkolom. Sinds ons bezoekje aan de osteopaat gaat het geweldig! Natuurlijk heb je weleens dagen dat het minder gaat, maar echt niet meer elke dag urenlang achter elkaar krijsen. 
Het is echt heel jammer hoe weinig bekend is over alternatieve geneeswijzen hier in nederland, ik zou dit namelijk echt iedereen aanraden. Een bevalling is opzich al een trauma voor een baby en diens lichaam, laat staan de manier waarop dit tegenwoordig gaat (denk aan keizersnedes, verlostangen, vacuumpomp, inleidingen, stortbevallingen, medicijngebruik enzovoorts). 
Jammer dat ik het bij de eerste nog niet wist, maar ben blij dat ik het dit keer wel weet en kon laten toepassen! (Ze bleek overigens naast een voorkeurshouding ook verborgen reflux te hebben). Ik zoucwel even goed onderzoek doen naar een goede osteopaat en hopelijk hoef je na 1 bezoekje niet meer terug te komen. Al zijn meerdere bezoekjes (2 of 3 is meestal de norm) het ook meer san waard.
Hoop dat het beter zal gaan met je zoontje. Hij scheelt trouwens maar een halve weekje met mijn dochter zie ik nu hihi.
 
[quote quote=10235395]Ik vind het nog moeilijk om mensen te laten oppassen omdat ik me dan schuldig voel dat ik hen opzadel met een huilend kind.[/quote]
 
Je voelt je schuldig tegenover die mensen? Maar niet tegenover je baby? Kijk, ik begrijp dat je het soms niet meer ziet zitten. Die momenten heeft iedere moeder. Maar jij bent wel zijn moeder, je kind wegbrengen is geen oplossing. Ja voor jezelf misschien, maar niet voor je baby. Ik zou het niet aankunnen, mijn kind wegbrengen zodat ik kan ontspannen. Wetende dat mijn kind bij iemand is, die niet zijn moeder is, hem niet de troost kan geven waar hij naar verlangt. Als je kind stil is in de draagzak, dan draag je hem toch ? Sorry, niet erg positieve feedback maar ik heb wel nog een paar tips:
- zorg voor een omgeving zonder prikkels ( dus geen tv aan op de achtergrond of fel zonlicht) 
- Inbakeren geprobeerd? Zoniet, love to dream swaddle me up, is echt een aanrader!
- Leg een knoop in een gedragen T-shirt van jezelf en leg deze bij je baby als knuffeldoekje, zo heeft je baby altijd jouw geur in de buurt
- ik sliep overdag en snachts altijd met baby, wordt vaak sterk afgeraden maar ik bewoog nooit in mijn slaap, is toch soort van moederinstinct. Gebruik evt geen deken maar baby in slaapzakje en zelf alleen je benen onder de deken. 
- misschien is je baby oververmoeid. Als je zeker weet dat je baby gevoed is, geen vieze luier heeft, geen krampjes (te herkennen aan omhoogtrekken van beentjes), probeer m dan eens te laten huilen. Baby's huilen ook om prikkels te verwerken. 
Hoop dat je er iets aan hebt en geloof me, uiteinde wordt alles beter. Achteraf kijk je terug en denk je, die tijd is voorbij gevlogen ?
 
Nou, ik vind niet dat lepeltje zich schuldig moet gaan voelen als ze haar kindje even bij mensen die ze vertrouwt onderbrengt. Een moeder moet gewoon ook af en toe even voor zichzelf zorgen anders kom je niet door die periode heen, zeker niet met een huilbaby lijkt me!
 Goed dat je mensen om hulp vraagt en fijn dat he vrienden zo lief zijn en maaltijden brengen! Dat scheelt alweer iets. 
Ik heb zelf geen huilbaby maar wilde je wel even een hart onder de riem steken. Je doet het goed hoor! Niet twijfelen aan jezelf. Heel veel sterkte, hopelijk gaat het snel beter met je kindje. 
 
Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen!
er even vanuitgaande dat je je kind niet een week ergens laat logeren en zelf lekker met een cocktail op een tropisch eiland gaat zitten ;)
je laat je kindje even bij mensen die je vertrouwd, die alle liefde zullen geven, waardoor jij erna weer een frisse dosis energie en liefde hebt!
en misschien een boekje bijhouden met enkel positieve dingen? Een onverwacht lachje, een vooruitgang die je ziet: ik zag/ zie het soms zo somber in dat ik vergat dat er ook echt wel dingen goed gingen
 
Zeker niet schuldig voelen als je hulp inschakelt! Je kindje is vooral gebaat bij een fitte, gezonde en als het even kan happy moeder. En het lijkt me heel normaal dat je soms even bij moet (kunnen) tanken. Met een huilbaby lukt dat niet als de baby er bij is. Mijn dochtertje (9 weken) huilt niet veel meer en toch knapte ik er aardig van op toen ik afgelopen weekend even een dag met mijn zus op pad kon, omdat mijn vriend de zorg overnam. Het is heel gezond denk ik om af en toe even niet te hoeven zorgen en niet die verantwoordelijkheid te voelen! Je bent mama, maar je bent er zelf ook nog!
Ik ben tijdens een slechte dag van onze dochter (want die hebben we in het begin hier ook wel gehad hoor) wel eens gaan douchen terwijl mijn vriend ons dochtertje bij zich hield zodat ik het gehuil even niet hoorde. Misschien dat je iedere dag wanneer je vriend/ man thuis is even uitgebreid kunt douchen? Dan heb je in ieder geval elke dag even een momentje voor jezelf.
Oh ja en tussen de 4 en 6,5 week huilde ons dochtertje ook veel meer dan daarvoor. Het leek iedere dag erger te worden. Rond de zes weken zit het huilen op de piek zeggen ze. Hier klopte dat wel, want nu is het echt al veel minder. Ik denk ook doordat ze ook minder last lijkt te hebben van krampjes.
 
Oef ja herkenbaar.. draagdoek nonstop, veel wandelen, fijne speen gevonden (bibs), van die duitse druppels voor de kramp en osteopaat geweest. Verder vooral savonds vaak afgewisseld. Het gaat over maar het is wel bikkelen.. zou zeker hulp vragen van familie als je erdoor zit hoor! Een middag met gehuil is echt anders dan wekenlang..
 
Hoi.
Allereerst gefeliciteerd!
Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien is het al benoemd. 
Maar ben je al eens bij een ostheopaat geweest? En is er al gekeken naar reflux/koemelkallergie? Dat bleek hier de boosdoener van t huilen te zijn. Mijn zoon had verborgen reflux dus niet de typische verschijnselen en daardoor werd steeds gezegd dat hij t niet had. Toen hij aan de medicijnen kwam was t huilen opeens beduidend minder. Hij had er blijkbaar zoveel last van!
Het komt echt goed. Probeer af en toe eens iemand te vragen voor oppas. Hoe moeilijk dat ook is. En ook al zou t alleen maar zijn om even lekker (lang) te kunnen douchen of even alleen naar de winkel. Ik wou dat ik het meer had gedaan, dat had mij veel meer geholpen. 
 
Sterkte en hou vol. Weet dat je niet alleen bent! 
Dikke knuffel 
 
 
Oef, ja, herkenbaar. Inmiddels 11 maanden oud en voorbeeldig meisje, stronteigenwijs wel, maar niets meer te merken van de huil ellende die we hadden.
Al die uren in de draagzak hobbelen, terwijl ik met een hb van 4 rondliep... omdat ik de zorg ook nief kon overdragen. Het lukte me gewoon niet. Later bleek ik een postnatale depressie te hebben, wat vast ook heeft meegespeeld. 
Ik wil je vooral ook geen kant opsturen van wat het misschien kan zijn, waardoor ze zo huilt. Hier bleek ze KMA te hebben, maar ook na andere voeding nog steeds veel huilen. Ik heb lang gedacht aan verborgen reflux, maar ze leek daar toch ook niet per se pijn van te hebben. Later erge eczeem, waar ze ontzettend last van had. Maar wat we nu nog aan haar merken, is dat ze ontzettend veel duidelijk wilt maken maar dat nog niet kan. En ze wilt/wilde van alles wat nog niet kan. Dat frustreert vast ook allemaal. 
Praktische tips:
Neem vooral zelf rust inderdaad waar je kan. Ik voel me persoonlijk aangevallen door de opmerking dat je je kindje niet zou moeten laten verzorgen door een ander voor een paar uurtjes. Doe het wel! Ik kon het niet, kreeg dan ook geen rust in mijn hoofd. Maar als je even uit het gehuil kan, blijf je zelf ook nog helder. Ik werd soms écht gestoord en kon alleen nog maar meehuilen.
En wat hier soms hielp: een kamer in huis helemaal pikdonker maken, vuilniszakken voor de ramen en deuren donker... en dan je kindje in de draagdoek in die kamer rondlopen. In het donker viel ze sneller in slaap. En als ze eenmaal sliep, ging ik op de schommelstoel zitten met haar. Als ze dan wat wakker werd, schommelde ik wat. Dit heeft soms nog voor wat slaap gezorgd in die tijd.
 
Rond de 5 maanden ging het langzaam steeds beter. Ik wens je veel sterkte!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan