Hoi allemaal,
ik denk ik ga ook eens een forum opzoeken om ervaringen te delen en in eerste instantie even mijn verhaal te kunnen doen. Want wat is het spannend om zwanger te zijn!
Ik heb gisteren bij 8w+4d een goede echo gehad gelukkig
Volgens een online berekening zou ik dan ongeveer 17 januari uitgerekend zijn.
De afgelopen weken zijn alleen zenuwslopend geweest en ik heb daar wel een knauw van gekregen merk ik. Ik vind het dan ook nog best lastig om nu vertrouwen in mijn lijf te krijgen en te genieten van de goede echo gisteren.
Ik heb namelijk in april een derde terugplaatsing gehad (IVF) en mijn voorraad eitjes is erg laag bleek, dus ik vond het heel spannend aangezien ik snel door mijn pogingen heen ging zo.
Toen ik 7 mei een positieve test had was ik dan ook dolgelukkig!! Helaas hield die blijdschap maar een paar uur aan, want enkele uren na de test kreeg ik plots bloedverlies. Ik vreesde meteen het ergste en het bloedverlies bleef aanhouden. Toen het later in die week nog erger werd (ook met stolsels) en ik ernome krampen kreeg was ik er dan ook heilig van overtuigd dat ik een miskraam had gehad.
Ik bleef maar wat bloedverlies houden (wel werd het minder) maar mijn symptomen namen toe zoals misselijk en zere borsten. Ik dacht dat mijn lijf me voor de gek hield.
Twee weken geleden op maandag had ik (bij 6 weken) een echo, eigenlijk vooral met het idee te kijken of alles 'weg' was, wat bleek er zat gewoon een dooierzakje en een vruchtje! Dus mijn emoties gingen alle kanten op. Ze konden nog niet zien of het vruchtje een kloppend hartje had, dus vorige week maandag mocht ik weer terug voor een echo. Toen kreeg ik dubbel nieuws; het hartje klopte namelijk maar het vruchtje was eigenlijk te klein. Ik zou een dag of 5 achter lopen (en aangezien ik IVF heb gehad was de datum van de bevruchting met zekerheid bekend). Pff.. ik had het daar heel zwaar mee afgelopen week moet ik zeggen. Zo onzeker allemaal, je weet gewoon niet waar je aan toe bent.
En nu mocht ik dus gisteren weer terug, weer een kloppend hartje gezien en de foetus was een ruime centimeter gegroeid. Nu was ie met 8,5 week 18mm. Zo bijzonder om te zien!
Ik vind het alleen doodeng en ben alsnog zo bang dat het misgaat.. Toen het in het begin na de positieve test zo snel mis leek te gaan kreeg ik zo'n klap dat ik nu merk dat ik nog niet superblij durf te zijn.
Zodra ik even geen of minder symptomen voel ben ik meteen bang, en als ik ineens weer buikpijn heb (heb ik best veel al afgelopen 2 weken) ben ik ook weer bang, normaal ben ik niet zo labiel haha. Vreselijk!
Wat zal ik blij zij als ik enkele weken verder ben en bij de termijnecho alles gewoon goed is.