Heey hooi, Knap dat je jouw verhaal hier durft te doen. Ik zelf loop nu ook al een geruime tijd met een sterke kinderwens rond. Helaas wil mijn man nu nog niet. Ik respecteer zijn wens, maar het frustreert mij af en toe heel erg. De pil slik ik nu voor hem, en ik zou ook nooit stiekem stoppen, maar ik slik hem al geruime tijd niet meer voor mijzelf en dat vind ik vooral frusterend. Ik heb het hem wel bekend gemaakt, dus hij weet hoe diep het bij mij zit, maar goed je moet er samen achter staan. Dat we kinderen willen is zeker, maar hij wil nog niet. Wat mij ook onzeker maakt is dat hij nog niet echt duidelijk kan zeggen wanneer dan wel (wat ook logisch is) maar ja duurt het nog 2 jaar of misschien wel 5 jaar? En ondertussen klepperen die eierstokken van mij maar door. Elke dag wordt de wens groter (vooral nu ik met deze crisis veel tijd over heb) dus in gedachtes is de babykamer al ingericht en heb ik mijn top 3 namen lijstje voor beide geslachten al klaar....) Ik vind het soms best lastig om hier mee om te gaan, want natuurlijk heb ik er regelmatig met hem over, maar kan dit niet te veel doen want dat is voor hem ook vervelend. Ik kan het niet aan hem opdringen. Wat mij ook onzeker maakt is inderdaad het feit dat je ook niet weet hoelang het duurt, en of het uberhaupt wel lukt. Dus ik begin ook liever eerder, want ik wil niet op mijn 33ste er achterkomen dat het niet lukt op natuurlijke wijze, want wie weet hoe lang het dan nog duurt met medische hulp? Het is een lastig verhaal, en ondertussen kan ik er alleen maar over dromen.. Dus ja als mensen hier tips hebben hoe je hier mee om kan gaan?