Hoi hoi,daar was ik weer....
Eerst effe een reactie voor Dotjuh, dan mijn verhaal over gister in het ziekenhuis...
@Do...Je hoeft helemaal niet je excuses aan te bieden hoor, ben je mal !!!!!!
Nee, weet je wat het is...Ik kan onze keuze om een kindje met Down niet te laten 'komen' slecht onderbouwen en uitleggen, maar ik wil graag dat mensen niet denken dat wij onmensen zijn, of slappelingen, zo van, "wij willen alleen maar gezonde kindjes".
Het is een gevoel, dat is het.
Hier voorbeeld, toen ik om me heen vertelde dat ik zwanger was van de 3e...vorig jaar hoorde ik veel reacties als dat men niet de bijkomende concessies wilde nemen voor een 3e of 4e kindje.Dan hebben niet alle kindjes een eigen kamer, moet de auto de deur uit, kan je niet vaak genoeg meer op vakantie, niet alleen merkkleding meer...ik noem maar een paar voorbeelden die ik om me heen hoor...Daar stappen wij dus juist heel makkelijk over heen en beginnen aan een 4e kindje...
Hiermee wil ik zeggen...het is dus ook een kwestie van concessies maken, hoe ver ga je voor je kinderwens, wat heb je ervoor over...
En in deze situatie met de confrontatie Down, blijken wij het heel moeilijk te vinden dat wat wij saampjes hebben opgebouwd de afgelopen 12,5 jaar (o wat wordt ik toch walgelijk oud....) te moeten aanpassen, want dat gaat echt gebeuren, als we voor een kindje met Down kiezen...Dus dit is het eigenlijk en dat in combinatie met het feit dat ik mezelf niet sterk genoeg vind, emotioneel om het aan te kunnen....
Kortom, beter kan ik het niet uitleggen.Maar ga geen excuses aanbieden voor het uiten van je eigen mening hoor, maar in die eerste paar dagen na de uitslag was ik zo emotioneel (dag hormonen!!!) en was alleen maar verdrietig, kon alleen nog maar van het ergste scenario uitgaan....nu bijna een week verder en denk ik alweer veeeeel positiever!
Oke, nu over gister....
Wat een dag zeg!M'n mannetje kwam al om 12:00 uur uit Amsterdam, van z'n werk.
Met de kindjes geluncht, mijn moeder had speciaal voor ons een vergadering die ze moest leiden vervroegd en was lekker vroeg bij ons.
Wij naar 't UMC.Nou, ik zal je zeggen...we hebben er van 14:00 uur tot 17:00 uur gezeten!!!!
Eerst een echo, toch wel weer heerlijk om dat kleintje te zien...8 cm nu schoon aan de haak ha ha!!!2 cm gegroeid in 1 week!Wat gaat het nu toch snel....
De nekplooi was nog steeds goed, 1.7 mm, wees totaal NIET op Down, maar ja, de echoscopiste mag dat officiel nog niet zeggen, dus zo zei ze het voorzichtig...
Enfin, verder ging ze ook nog naar wat andere dingetjes kijken, zoals een evt. navelbreuk, open ruggetje, niet goed aangelegde hersenhelftjes etc.Maar alles zag er goed uit.
Dus dat was een fijn geovel, wij weer met een paar mooie foto's de gang opgestuurd, in 't UMC moet je dan de gekleurde strepen op de vloer volgen naar de volgende afdeling...na een uur te hebben gewacht (alles liep blijkbaar uit) had ik alle roddelbladen uit, een flink stuk van Aladdin the Movie gezien op het kindertelevisie-tje waren wij aan de beurt.Het gesprek was met een genetisch consulent.Het ging me iets te lang over geneticia.Over het feit dat ik meerdere miskramen had gehad, net als mijn moeder en beide oma's.Ze wilde een chromosomenafwijkingsonderzoek bij mij en mijn partner laten doen, mocht de uitslag van de punctie dan Down zijn, gaf dat meer duidelijkheid...Na nog een uur heb ik gevraagd naar meer duidelijkheid omtrent de volgende stappen, blijkt dat met een simpel bloedprikken dit onderzoek kon worden gestart.Maar info over de punctie kregen we niet.
Mijn man zei naderhand, 'je zag echt dat ze over haar eigen vakgebied praatte, ze was niet meer te stoppen!'
Ze vond het raar waarom wij niet al veel eerder zo'n onderzoek hadden laten doen, nav die miskramen, maar ja, ik was altijd de maand erop weer zwanger, dan blijf je ook niet echt lang meer stil staan bij die ellende, en verders dachten wij ook...wij krijgen tot nu toe 3 gezonde kinderen, en die miskramen kwamen om en om, zou het allemaal achter elkaar komen hadden we misschien stappen ondernomen.
Nu dachten we telkens"Balen, jammer, maar volgende maand proberen we het weer."
(Of is dit een laxe houding?)
Wat ik apart vond was dat ik totaal geen uitleg kreeg over hoe een punctie werkt, wat ik kan verwachten, hoe ik de dagen erna moet doorkomen, waar ik rekening mee moet houden....Maar dat blijkt volgens mij wel vaker voor te komen in ziekenhuizen...2 Jaar geleden kreeg ik na een vervelend darmonderzoek de diagnose Colitus, zusje van Crohn, en letterlijk verder niets.Mijn internist zei gewoon niks meer....Mijn man ging toen thuis op internet kijken wat ik eigenlijk had....da's toch raar!!!!
Enfin, de genetisch consulent (en wij ook) wilde graag weten waarom de nekplooi zo goed was, maar mijn bloed iets anders aan gaf...moest ze naar het RIVM bellen om te vragen of mijn bloedgegevens konden worden gefaxt...maar ja, die zeiden dat ze dat niet meer na 15:00 uur 's middags doen...Enfin, na weer een uur te hebben gewacht alleen in dat kamertje (had de muur van geboortekaartjes al 10 keer helemaal doorgenomen) kregen we de uitslag...maar het zei ons nog niks...kregen 10.000 formulieren, de opdracht bloed te laten prikken en me maandag 20 april om 09:45 uur te melden voor een punctie...
Dus na nog een half uur wachten bij het bloedlab hebben we bloed afgegeven en zijn we naar huis gegaan...
Gelukkig heb ik van die moeder van een vriendinnetje van mijn dochter (die dezelfde slechte uitslag had gekregen laatst en ook een punctie had laten doen) helemaal uitgelegd gekregen hoe en wat ik kan verwachten omtrent een vruchtwaterpunctie, heeft mijn man al 3 dagen vrij genomen die week en heb ik alle oppas geregeld die dag om de 3 kids onder te brengen...
Dussssssssssss, dit is de stand van zaken.20 April de punctie, 3 weken wachten op de uitslag, die komt dus uiterlijk 12 mei.....
Je hoort, kan inmiddels er luchtiger over praten, we laten het gewoon op ons afkomen...Ben positief gestemd en met alle steun die ik van jullie heb gekregen gaat het lukken!
Amen.
Groetjes Roos.
Eerst effe een reactie voor Dotjuh, dan mijn verhaal over gister in het ziekenhuis...
@Do...Je hoeft helemaal niet je excuses aan te bieden hoor, ben je mal !!!!!!
Nee, weet je wat het is...Ik kan onze keuze om een kindje met Down niet te laten 'komen' slecht onderbouwen en uitleggen, maar ik wil graag dat mensen niet denken dat wij onmensen zijn, of slappelingen, zo van, "wij willen alleen maar gezonde kindjes".
Het is een gevoel, dat is het.
Hier voorbeeld, toen ik om me heen vertelde dat ik zwanger was van de 3e...vorig jaar hoorde ik veel reacties als dat men niet de bijkomende concessies wilde nemen voor een 3e of 4e kindje.Dan hebben niet alle kindjes een eigen kamer, moet de auto de deur uit, kan je niet vaak genoeg meer op vakantie, niet alleen merkkleding meer...ik noem maar een paar voorbeelden die ik om me heen hoor...Daar stappen wij dus juist heel makkelijk over heen en beginnen aan een 4e kindje...
Hiermee wil ik zeggen...het is dus ook een kwestie van concessies maken, hoe ver ga je voor je kinderwens, wat heb je ervoor over...
En in deze situatie met de confrontatie Down, blijken wij het heel moeilijk te vinden dat wat wij saampjes hebben opgebouwd de afgelopen 12,5 jaar (o wat wordt ik toch walgelijk oud....) te moeten aanpassen, want dat gaat echt gebeuren, als we voor een kindje met Down kiezen...Dus dit is het eigenlijk en dat in combinatie met het feit dat ik mezelf niet sterk genoeg vind, emotioneel om het aan te kunnen....
Kortom, beter kan ik het niet uitleggen.Maar ga geen excuses aanbieden voor het uiten van je eigen mening hoor, maar in die eerste paar dagen na de uitslag was ik zo emotioneel (dag hormonen!!!) en was alleen maar verdrietig, kon alleen nog maar van het ergste scenario uitgaan....nu bijna een week verder en denk ik alweer veeeeel positiever!
Oke, nu over gister....
Wat een dag zeg!M'n mannetje kwam al om 12:00 uur uit Amsterdam, van z'n werk.
Met de kindjes geluncht, mijn moeder had speciaal voor ons een vergadering die ze moest leiden vervroegd en was lekker vroeg bij ons.
Wij naar 't UMC.Nou, ik zal je zeggen...we hebben er van 14:00 uur tot 17:00 uur gezeten!!!!
Eerst een echo, toch wel weer heerlijk om dat kleintje te zien...8 cm nu schoon aan de haak ha ha!!!2 cm gegroeid in 1 week!Wat gaat het nu toch snel....
De nekplooi was nog steeds goed, 1.7 mm, wees totaal NIET op Down, maar ja, de echoscopiste mag dat officiel nog niet zeggen, dus zo zei ze het voorzichtig...
Enfin, verder ging ze ook nog naar wat andere dingetjes kijken, zoals een evt. navelbreuk, open ruggetje, niet goed aangelegde hersenhelftjes etc.Maar alles zag er goed uit.
Dus dat was een fijn geovel, wij weer met een paar mooie foto's de gang opgestuurd, in 't UMC moet je dan de gekleurde strepen op de vloer volgen naar de volgende afdeling...na een uur te hebben gewacht (alles liep blijkbaar uit) had ik alle roddelbladen uit, een flink stuk van Aladdin the Movie gezien op het kindertelevisie-tje waren wij aan de beurt.Het gesprek was met een genetisch consulent.Het ging me iets te lang over geneticia.Over het feit dat ik meerdere miskramen had gehad, net als mijn moeder en beide oma's.Ze wilde een chromosomenafwijkingsonderzoek bij mij en mijn partner laten doen, mocht de uitslag van de punctie dan Down zijn, gaf dat meer duidelijkheid...Na nog een uur heb ik gevraagd naar meer duidelijkheid omtrent de volgende stappen, blijkt dat met een simpel bloedprikken dit onderzoek kon worden gestart.Maar info over de punctie kregen we niet.
Mijn man zei naderhand, 'je zag echt dat ze over haar eigen vakgebied praatte, ze was niet meer te stoppen!'
Ze vond het raar waarom wij niet al veel eerder zo'n onderzoek hadden laten doen, nav die miskramen, maar ja, ik was altijd de maand erop weer zwanger, dan blijf je ook niet echt lang meer stil staan bij die ellende, en verders dachten wij ook...wij krijgen tot nu toe 3 gezonde kinderen, en die miskramen kwamen om en om, zou het allemaal achter elkaar komen hadden we misschien stappen ondernomen.
Nu dachten we telkens"Balen, jammer, maar volgende maand proberen we het weer."
(Of is dit een laxe houding?)
Wat ik apart vond was dat ik totaal geen uitleg kreeg over hoe een punctie werkt, wat ik kan verwachten, hoe ik de dagen erna moet doorkomen, waar ik rekening mee moet houden....Maar dat blijkt volgens mij wel vaker voor te komen in ziekenhuizen...2 Jaar geleden kreeg ik na een vervelend darmonderzoek de diagnose Colitus, zusje van Crohn, en letterlijk verder niets.Mijn internist zei gewoon niks meer....Mijn man ging toen thuis op internet kijken wat ik eigenlijk had....da's toch raar!!!!
Enfin, de genetisch consulent (en wij ook) wilde graag weten waarom de nekplooi zo goed was, maar mijn bloed iets anders aan gaf...moest ze naar het RIVM bellen om te vragen of mijn bloedgegevens konden worden gefaxt...maar ja, die zeiden dat ze dat niet meer na 15:00 uur 's middags doen...Enfin, na weer een uur te hebben gewacht alleen in dat kamertje (had de muur van geboortekaartjes al 10 keer helemaal doorgenomen) kregen we de uitslag...maar het zei ons nog niks...kregen 10.000 formulieren, de opdracht bloed te laten prikken en me maandag 20 april om 09:45 uur te melden voor een punctie...
Dus na nog een half uur wachten bij het bloedlab hebben we bloed afgegeven en zijn we naar huis gegaan...
Gelukkig heb ik van die moeder van een vriendinnetje van mijn dochter (die dezelfde slechte uitslag had gekregen laatst en ook een punctie had laten doen) helemaal uitgelegd gekregen hoe en wat ik kan verwachten omtrent een vruchtwaterpunctie, heeft mijn man al 3 dagen vrij genomen die week en heb ik alle oppas geregeld die dag om de 3 kids onder te brengen...
Dussssssssssss, dit is de stand van zaken.20 April de punctie, 3 weken wachten op de uitslag, die komt dus uiterlijk 12 mei.....
Je hoort, kan inmiddels er luchtiger over praten, we laten het gewoon op ons afkomen...Ben positief gestemd en met alle steun die ik van jullie heb gekregen gaat het lukken!
Amen.
Groetjes Roos.