Miskraam en ervaringen!

Wat heftig om te horen dat je zolang moest wachten! Kan me voorstellen dat dat erg pittig geweest moet zijn. 
Ik heb met 12 weken te horen gekregen dat het hartje net na de 8 weken echo gestopt was. Ik kreeg toen de verschillende opties te horen van de verloskundige. Afwachten x maar zij achtte de kans klein dat het zelf opgang zou komen, of naar het ziekenhuis voor medicatie of curettage. Ik wilde zelf niet afwachten en er 'klaar' mee zijn. Vond het idee van een dood mensje in mijn buik heel gek. Dit was donderdagavond en vrijdag zat ik al bij de gynaecoloog voor de medicatie. 
Met wat hierboven is gezegt, trek op tijd aan de bel als het te heftig wordt of niet lukt met de medicatie. Succes en heel veel sterkte. 
 
Wat naar dat je zo lang moet wachten! Ik heb eind december hetzelfde nieuws gekregen (zou bijna 11 weken zijn, maar bleek met iets meer dan 9 weken gestopt met groeien), maar hoefde zeker niet zo lang af te wachten, daar heb ik zelf voor gekozen. Ik wou het liefst dat mijn lichaam het zelf op zou lossen. Na 2 weken begon er langzaam aan wat meer bloedverlies te komen (ironisch genoeg voor die echo ook af en toe wat, maar daarna dus 2 weken hooguit af en toe een druppeltje) en na 2,5 week wachten kwam het echt volop op gang, maar had ik alsnog een spoedcurettage nodig omdat ik wel erg veel bloed verloor. Mentaal echt wel een zware periode, dus ik snap helemaal dat je er niet zo lang op wilt wachten! Het is echt gewoon een heel raar gevoel om rond te lopen en soort van nog wel zwanger te zijn, want het kindje zit nog in je buik en wellicht ervaar je er nog symptomen van (of ziet je buik er nog zwanger uit) maar tegelijkertijd weet je dat het nergens heen gaat en dat je in die zin voor niks nog met dat dode kindje in je buik rondloopt. Dat het niet meteen loskwam was die eerste dag nog fijn zodat ik maandverband in kon slaan en me er een beetje op voor kon bereiden, maar daarna had ik toch echt wel zoiets van kom maar op met die miskraam, dan kan ik weer verder. En bovendien had ik toch ook last van dat sprankje hoop dat je tegen beter weten in toch hebt, dat ze het verkeerd hebben gezien op de echo en dat het toch op de een of andere manier nog wel goed zit. Als ik na 2 weken wachten niet duidelijk hints had gehad dat het er wel echt aan zat te komen bij mij zou ik zeker sneller om medicatie/curettage hebben gevraagd. 

Jouw mentale welzijn is ook heel belangrijk, dus zorg dat je aan de bel trekt als je meer begeleiding nodig hebt! 
 
Dank jullei allemaal voor jullie reacties, ik voel me hier begrepen en gesteund door deze form. Ik MOET het nog steeds afwachten, ondanks ik zeg dat ik dit niet meer wil. Er word mij gezegd dat dat het protocol is waar ze zich aan houden. Ik ga vandaag de verloskundige nog een keer bellen en zeggend at ik dit echt niet meer wil. Want schijnbaar ben ik de enige die het zo lang moet afwachten....
Is jullie ervaring dat het vruchtje er in zijn geheel van af komt en herkenbaar is? Dan kan ik hier rekening mee houden. 
 
Ik heb mijn kindje wel echt herkenbaar gevonden, bij een curettage (tenzij het een nacurettage is en het kindje al eerder naar buiten is gekomen) zal je je kindje niet herkenbaar terugvinden. Ik was wel gewaarschuwd dat je niet altijd herkenbaar een kindje zal zien als je natuurlijk de miskraam afwacht, en volgens mij zorgen de medicijnen alleen voor de krampen die je nodig hebt om het vruchtje en alles af te drijven, maar in principe niet voor dat je kindje minder herkenbaar is. Maar dat is dus afwachten. Het kan soms ook door hoe het ingepakt zit (in vliezen) misschien minder herkenbaar zijn, bij mij waren die vliezen al kapot toen ik het opving en het kindje dreef dus los rond.
 
Op 1 april 2021 zijn wij papa en mama geworden van onze Bibi.
Bibi werd geboren met 18week. Veel te vroeg en niet levensvatbaar.
Dit doet zoveel pijn en zoveel verdriet.
 
De zondag voordat ze geboren werd, had ik een lichte bloeding. We zijn naar de VK geweest; babytje zag er goed uit, alleen de placenta lag laag. Dit zou de bloeding veroorzaken.
Dinsdag was de bloeding een stuk heftiger; weer bij de VK geweest en weer was er een kloppend hartje en een goed beweeglijk kindje te zien. Advies; rust, veel liggen....
De dagen erna werd de bloeding ook veel minder en waren we een stuk rustiger. Tot de donderdag 1 april....
Ik voelde me prima, waren nog even weg geweest en mijn partner ging even liggen... ik zat rustig op de bank en moest plassen... Daarna wilde ik mijn broek omhoog doen en voelde ik wat uit me glijden; ons kindje! Geen krampen, geen buikpijn. Dit kon niet!!! 
 
Ik riep mijn partner die direct hoorde dat er iets was. Hij belde de VK en die was er snel. Vanaf dat moment wordt je geleefd.. de placenta liet niet los en ik moest naar het ziekenhuis. Daar ben ik gecurreteerd.
Ons meisje is in water gelegd (wateropbaring) en lag bij ons op de kamer. We hebben 1,5dag in het ziekenhuis gelegen. Bij thuiskomst was het leeg, kaal en stil. En die leegte blijft. Ik heb moeite met drukte, het maakt me onrustig. Ik slaap slecht waardoor ik me nog slechter voel. 
Doordat ik moe ben, snauw ik meer en dat is lastig, ook voor mijn partner. Ik wil het niet, maar zit zo vol met verdriet.
 
Ons meisje heeft een mooi afscheid gehad, we hebben haar laten cremeren. Het as zal snel bij ons komen.
 
Toch is het altijd een leeg plekje, in ons hart, maar ook thuis
 
 
Hoi allemaal,
Aangezien ik echt veel heb gehad aan alle berichtjes hier en elders, wil ik graag ook mijn verhaal delen.
Op de dag dat ik ongesteld moest worden een positieve test. 4 dagen na NOD begon het ‘s avonds.. ik had het gevoel alsof ik ineens heel nodig moest plassen. Op de wc kwam ik er achter dat dit niet goed was. Een waterig rode vloeistof lag in de wc. Ik bleef ook door druppelen, als een soort bloedneus. De volgende dag bleef ik bloeden met wel helder rood bloed. ‘s Middags leek het toch echt op een hevige menstruatie, dus toch maar even de verloskundige gebeld. Zij gaf aan dat dit nog niet foute boel hoefde te betekenen, maar zou het erger worden met buikpijn of krampen dan moest ik weer bellen. Het bloeden werd naar mate de dag vorderde steeds meer.
Ik ging naar bed en toen begon het.. krampen kwamen langzaam opspelen en een goed uur later moest ik poepen (dacht ik). Op de wc wat druk zitten zetten. Met het opstaan schok ik aardig van wat er aan bloed in de wc lag! Ja, dit was 100% foute boel. Die avond heb ik liggen trillen van de krampen en ben ik vaak op de wc gaan zitten. Na een paar uurtjes, werden de krampen minder. Slapen kon ik niet. Om half 3 ‘s nachts op de bank zitten huilen. Alle symptomen die ik had, waren gelijk weg. Na 2 uur slaap ben ik ondanks nog wat krampen gaan werken. Op het werk werd ik misselijk, duizelig en ik had moeite om mijn tranen binnen te houden. Toch naar huis gegaan. Thuis de hele dag nog last gehad van krampen, huilbuien en duizeligheid.

De verloskundige gebeld, dit was inderdaad een miskraam.
Aangezien het nog zo pril was, geen kloppend hartje heeft gehad en mijn lichaam het zelf heeft gedaan, kan ik het misschien daardoor ook sneller een plekje geven. Veel erover praten helpt echt!
De bloedingen hebben uiteindelijk maar 1 week geduurd. Ik ben benieuwd wanneer het ons weer lukt. Ik hoop heel snel!
 
Hoi allemaal,
Ik heb helaas ook een miskraam gehad. 
We waren met 10 weken zwanger naar de verloskundige gegaan. Het was erg druk dus het kon niet eerder. Met de echo was te zien dat ik een leeg vruchtzakje had.
We hebben besloten om te wachten tot het zelf op gang kwam. Nu was dat vorige week zo. Na een paar dagen flink gebloed te hebben, kreeg ik uiteindelijk erge krampen die ik vergelijk met de beginweeën die voor ontsluiting zorgen.
Vandaag is de eerste dag dat ik niet bloed. Het heeft dus totaal 7 dagen geduurd.
Moet zeggen dat ik het allemaal erg dubbel vind. Ergens ben je opgelucht, want het was dus een ongezind vruchtje, maar toch hoorde het al vanaf je zwangerschapstest bij je familie.
Ik voel me nu erg leeg emotioneel en zit in een ‘dip’.
Ik vroeg me af of meer vrouwen hier last van hebben (gehad). Hoe hebben jullie het een beetje kunnen verwerken?
Ik hoor het graag
 
Blijf het bizar vinden dat je moet wachten. Jouw lijf, jouw regels. Misschien een idee om zelf contact op te nemen met het ziekenhuis of anders je huisarts hier bij betrekken? 
Bij mij is het vruchtje verwijderd in het ziekenhuis. Het zat vast in mijn baarmoedermond. Ik heb het zelf niet gezien, maar volgens mijn vriend kwam deze in zijn geheel eruit.
Sterkte nog, hopelijk word je snel geholpen! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan