Ongepland zwanger

Wat een vervelende situatie voor jou.
Ik ben helemaal sprakeloos van de gedachtegang van je vriend.... Niet normaal.
Ik zou zegge spullen pakken en wegwezen. Als buitenstaander is dat natuurlijk makkelijk om te zeggen en ik snap ook dat dat voor jou niet zo is. Als hij zo denkt over jou en een eventuele baby is hij jou niet waard!

En dat kleine wondertje in jou buik....
Ik zou zeggen stapje voor stapje. Eerst laten checken hoever je bent wel handig om te weten Hoelang je nog zou kunnen nadenken. Aan de andere kant zou je ook dan nog tijd hebben want je zou of de baby zelf kunnen opvoeden zonder vriend of kiezen voor adoptie.

Je zei al dat je een afspraak bij de huisarts had gemaakt om het erover te hebben maar zou zeer zeker ook een verloskundige bezoeken. Ik wens jou heel veel succes maar ook girl power om tot een goede beslissing te komen. Maak in ieder geval een beslissing hoe jij in eerste instantie over deze baby denkt. Heel veel sterkte.
 
Wat een situatie. Ik ben echt heel erg allergisch voor zulke mannen. 
Lieve schat als jij zo graag moeder wilt worden, dan maar moeder worden zonder hem.  Er zijn genoeg vrouwen die het alleen doen en het gaat prima. Ik voel helaas geen liefde van hem naar jouw toe. Geen begrip, geen emotie helemaal niets.
Hij lijkt alles te schuiven op jouw, alsof het jouw schuld is. Wij volwassenen weten best wel dat geen enkel anticonceptie 100% werkt. Als hij geen vader meer wilt worden, moest hij zich maar laten steriliseren. 
Ik persoonlijk zou geen abortus plegen om een man. Voor een man is het makkelijk gezegd en makkelijk gedaan, maar voor ons vrouwen is het een heel andere ervaring. Op het moment dat je een positieve test in handen heb, heb je al liefde voor je kleintje. Het is geen gevoel dat je kan negeren. 
Ik vind jouw vriend heel egoïstisch en echt een klootzak. (Sorry als het vervelend overkomt, maar dat vind ik echt).
Uit jouw verhaal voel ik dat je het kindje wilt houden. Jouw kindje! Dus doe dat dan ook. De liefde die je niet van je vriend zal krijgen, krijg je zeker van je kindje. En ik weet dat jullie heel gelukkig met elkaar gaan zijn, met of zonder papa erbij. 
Kies voor wat jij wilt. Als hij wilt blijven, blijft hij, zoniet dan mag hij lekker opdonderen. Je bent niet de eerste en gaat zeker niet de laatste zijn die een kind zal krijgen zonder vader. Dit kindje kan jouw moeder laten worden en als je dat zo graag wilt dan laat het dan gebeuren. 
Ik zou deze kans niet voorbij laten gaan voor iemand die blijkbaar geen bal om je geeft. 
En de opmerking over je figuur. Van mij mag je hem wel dit zeggen:
You don't fall in love with a body. You fall in love with a soul and once in love with a soul everything about that body becomes beautiful.
 
Hallo allemaal..
Jullie berichten beuren mij op, dank! 
@Feutje; bedankt voor het delen van je verhaal en heel fijn dat jouw man uiteindelijk achter je stond!
@alison; klopt, lomp is het zeker van hem, veel reacties gehad over zijn 'je raakt je figuur kwijt' opmerking. Ik moet er wel zeggen dat ik zelf heel bewust ben van mijn figuur en hij het ook daarom zei. Fijn te horen dat jij je figuur zo snel weer terug had!

Voor degenen die hun figuur omarmen omdat het erbij hoort na kindjes krijgen; helemaal mee eens! 

@gebruiker30223632; dank voor je advies! Inmiddels ben ik wel gaan praten met mensen erover, ook gesprek met de huisarts gehad. Het is inderdaad mijn lijf, maar hij zegt dat ik zijn leven ook overhoop gooi. Hij wil het kind dan ook niet erkennen, mocht ik het willen houden...
 
 
 
@gebruiker 10396449; bedankt voor je uitgebreide advies. Fijn dat je benoemt dat het bij vrouwen heel anders is dan bij mannen, al vanaf het moment dat er een positieve test is. Ik had ook niet verwacht dat die wens toch op zou spelen. Hij hamert namelijk steeds op; 'geen kinderen was onze afspraak'. Gevoelens kun je niet voorspellen.. mooi ook die quote over body & soul;)..
dank allemaal!
ik zit nog steeds in een rollercoaster. Ik lees veel negatieve reacties over mijn vriend, zelf vind ik het moeilijk om hem zo af te schilderen maar ik ben misschien ook wat 'blind' daarvoor geworden. Hij zegt dat zijn kinderen het ook niet zouden willen (dat hebben ze ook geroepen) en hij mij kwijtraakt en daardoor zijn leven ook op de kop zal komen te staan. Echter, als hij het kind niet zal erkennen en hij kan blijven wonen in ons huis (ik red dat financieel niet), verandert mijn leven des te meer. In deze periode een huis zoeken is ook niet te doen... 
er staat een afspraak bij de abortuskliniek komende dinsdag dus dat wordt de moeilijkste keuze ooit voor mij:(
 
 
Ik lees vooral veel over wat hij zou willen, maar wat wil jij? Ik begrijp alle argumenten van je leven op zijn kop, nieuw huis moeten zoeken etc. maar stel dat dat allemaal geen rol zou spelen en je puur alleen kijkt naar of je dit kindje wel of niet wil, wat zou je dan beslissen? De reden dat ik dit vraag is omdat ik het gevoel krijg dat jij eigenlijk geen abortus wil maar met je vriend mee gaat in zijn wens omdat de andere keuze heel veel (mogelijke) moeilijkheden met zich meebrengt. Ik vraag me af of je daar achteraf geen spijt van gaat krijgen. Stel dat je wel doorzet met een abortus, dan zou het heel goed kunnen dat dit je relatie ook volledig op zn kop zet. Ik vind hem nogal manipulatief overkomen eerlijk gezegd. Daarnaast, hij heeft hier net zoveel ‘schuld’ aan als jij, als hij echt geen kinderen meer had gewild, had hij zich ook kunnen laten behandelen.
 
Ik denk dat je heel veel spijt gaat krijgen van je keuze, als het niet is wat je wilt. En dit kan leiden dat je een bloedhekel gaat krijgen aan je vriend, als je hem de schuld gaat geven van de leegte die je misschien gaat voelen. 
Als je abortus wilt plegen, sta er dan ook 100% achter! Doe het niet om een andere te pleasen. Je hebt waarschijnlijk heel veel voor hem over dat je dit overweegt, waarom kan hij het ook niet anders zien? dat hij je wel moederschap gunt. Ik krijg het gevoel dat jij degene bent die steeds maar moet incasseren en moet verliezen. Hoe zit het dan met hem?
En ik vind zijn opmerking over dat zijn kinderen het ook niet willen helemaal niet relevant. Het is tussen jouw en hem, de kinderen hebben naar mijn mening niets erover te willen of te zeggen. 
Sorry hoor, maar ik ben echt een vrouw die dit soort dingen niet zou pikken. Ik ben best wel pittig. En ik snap dat er liefde in het spel zit, dat je van hem houdt, en dat je zo veel voor hem over hebt om abortus te overwegen, maar wat heeft hij voor je over? 
Ik heb dit ook een soort van meegemaakt, toen ik zwanger was van mijn zoon die nu al 11 jaar is. De vader wilde het ook niet en voor mij was de keus snel gemaakt. Toen mijn zoon geboren werd, wilde hijzelf dna test. Ik zeg doe maar, maar jij gaat er wel zelf voor betalen. Niets van terecht gekomen. Me zoon is ook niet erkend. En hij is een heel gelukkige jongen die veel liefde kent van mij en mijn familie. Tijdens mijn zwangerschap zelf heb ik iemand anders ontmoet en na 11 jaar zijn we nog steeds samen en zijn we bezig voor een broertje of zusje. Helaas april een MK gekregen, maar we geven niet op. 
Ik zeg je niet wat je moet doen, maar het zou wel fijn zijn als je vriend het ook vanuit jouw standpunt bekijkt en dat je zeker weet dat je 100% achter je keuze staat. 
Het is geen garantie dat je relatie na de abortus ook stand zal houden. Heb je daarover al nagedacht? Bekijk het zo, mocht het fout gaan, wil je dan uit elkaar gaan en alleen zijn of wil je uit elkaar gaan en toch een kindje hebben? 
En dan zegt hij geen kinderwens was de afspraak. Maar tijden veranderen, gevoelens veranderen. Wensen veranderen. Je mag van gedachte veranderen. Het leven is niet zwart wit. 
Veel sterkte met je keuze. En wat betreft je financiële situatie e.d. het komt vast wel goed. Er zijn genoeg instanties/ organisaties die je daarbij kunnen helpen. 
 
 
Whaa. Ik wil echt even op de rem trappen.

Is dinsdag dan al de dag van de behandeling? ? Of alleen nog een intake? Aangezien je al bij de huisarts bent geweest zullen ze waarschijnlijk gelijk kunnen behandelen dinsdag.

Ik snap heel goed dat jij niet zo negatief denkt over je vriend! Je houd van hem en begrijpt zijn standpunt waarschijnlijk ook. Ik begreep mijn vriend ook, dat hij abortus wilde en flink met z'n hakken in t zand ging. En dat weegt zo zwaar mee in je eigen beslissing.

En het is voor mannen ook gewoon veel makkelijker om over abortus te praten dan voor vrouwen. Hun snappen niet dat jij het kindje straks door de wc moet spoelen nadat je gewoon een soort weeën krijgt, of met je benen wijd ligt voor een best heftige ingreep.

Kijk het nog even aan! En zoek uit hoeveel weken je nog hebt! Als je 4 weken zwanger bent heb je echt gewoon nog een paar weken de tijd!

Wat mijn verloskundige ook aan mij vroeg: "En wie zul je blijven zien als schuldige als je wel abortus pleegt?". Mijn antwoord was direct: "JA HEM!"
Wordt je relatie daar nou echt beter van? Ik denk dat ik dan alsnog uit elkaar was gegaan ;)

En wie al helemaal niet hoeft mee te beslissen, zijn zijn kinderen. Los van dat ze puberen.

Geef het ajb nog even de tijd. Kun je niet bij je ouders slapen of bij een vriendin? Even adempauze zonder hem? Dit deed mij heel goed namelijk.

Ik hoop dat je de juiste beslissing maakt voor jezelf ♡
 
Ik wilde dit eerst niet plaatsen maar doe het toch omdat ik dacht dat het misschien moeilijk voor jou zal zijn.
Maar mijn zus heeft ook een abortus gedaan omdat haar man toen ook geen kinderen meer wilde ze stond er zelf niet achter maar toch gedaan voor haar man ze heeft het hem nooit kunnen vergeven en zijn 2 jaar later alsnog uit elkaar gegaan.
Nu is het 6 jaar later en heeft ze nog steeds elke dag spijt ze heeft er therapie voor gehad en zit al die jaren al aan de antidepressivia omdat ze er gewoon niet mee kan leven.
Wil je absoluut niet bang maken maar denk er echt heel goed over na
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan