Gewoon doen waar je je goed bij voelt.
Mijn man is niet apart in quarantaine gegaan toen hij ruim een jaar terug besmet raakte, mede omdat ik toen zwanger was en daardoor niet alleen voor ons zoontje kon zorgen. Daarbij hadden we zoiets van: je bent al besmettelijk voor je klachten krijgt, dus dikke kans dat we toch al besmet zijn en voor niks papa een week niet zien. We zijn wel iets minder intiem geweest (zoenen en knuffelen vermeden), maar gewoon nog in hetzelfde bed geslapen. Destijds was het nog geen beleid om kleine kinderen te testen, maar heb ook niets van snotneus of wat dan ook gemerkt aan mijn zoontje, toen 9 maanden, (wel de week ervoor, en toen had ik zelf dus ook klachten maar een negatieve test). Ikzelf ben toen ook telkens negatief getest, twee keer vanwege klachten en ook twee keer vanwege het contact met mijn man en om eerder uit quarantaine te komen.
Nou gaat er momenteel wel een veel besmettelijkere variant rond (mijn man werd ziek toen net de eerste gevallen van de Britse variant in Nederland waren geconstateerd, dus waarschijnlijk had hij nog de/een 'originele' variant), dus in die zin snap ik dat je bang bent om je kindje te besmetten. De kans is echter wel heel klein (maar helaas niet 0) dat je kind er ernstig ziek van wordt, en ik denk dat het voor het mentale welzijn van zowel jou als je kind nu niet prettig is om gescheiden te leven, zeker als je toch niet weet of dat wel zinvol is omdat je mogelijk je partner en kind toch al besmet kan hebben. Maar uiteindelijk is het aan jou (en je partner) wat voor jullie prettig voelt hierin.
