"De dames die al wat langer wachten....."

Super lapjesendraadjes zo blij voor jullie nu is het echt bevestigd hoever ben je nu ?
Love tennis wij zitten nu in het ivf traject na 6 pogingen iui wij hadden ook niet verwacht dat dit niet zou lukken maar helaas we hebben er nog wel vertrouwen in maar ben wel.bang  dat het nooit zou lukken we zijn allebei gezond en alle onderzoeken waren ook goed alleen de leeftijd zeggen ze is een struikelblok voor ons 
 
Vis, wat vervelend maar oh zo begrijpelijk dat je het moeilijk hebt! Ik denk soms ook wel eens hoe lang kun je zo gewoon doorgaan. Iedereen gaat verder en hier voelt het toch een beetje als stilstaan... Dikke knuffel!
Lapjesendraadjes, super fijn! 
Lovetennis, oh wow zijn jullie ook snel kunnen starten wat fijn! 
Ik ben afgelopen maandag begonnen met IUI, en ik moet spuiten, GonalF nu elke dag. Ik zet ze zelf en de eerste dagen wat onwennig maar vandaag ging gewoon goed. Toch raar zo'n spuit in je eigen lichaam zetten... maandag eerste controle echo. Ook last van hoofdpijn. En een blauwe plek toen ik wss een bloedvaatje heb geraakt hehe.
Vraag me af waarom de een moet spuiten en de ander weer iets anders krijgt om te slikken terwijl de situatie hetzelfde is... je zou denken dat er één beleid voor is bij een bepaalde situatie toch? Maar goed als het onze dromen dan maar in vervulling laat gaan! Succes met deze ronde allemaal!!
 
ProjectTT: spannend, ik heb maandag ook de echo!
CarolineRkj: wat verdrietig dat het niet gelukt is na 6 keer iui ? Wat is jullie leeftijd ook alweer?
 
 
Love tennis ik ben nov 41 geworden en mijn vriend in dec 43 we gingen er al van uit dat het wat langer zou duren door de leeftijd maar dat we uiteindelijk 6x iui nodig hadden en nu ivf hadden we niet voorspeld maar we gaan er voor staan er gelukkig relaxt in dat scheelt een hoop 
 
Goedenavond iedereen,
Mijn naam is Kim. Ik heb al enkele keren de website en jullie forum geopend, maar nooit de moed, zin en energie gevonden om ook actief deel te nemen.
ik denk dat ik mijn proces nog geen etiket wilde geven en daarom er nog niet voor uit wilde komen...
Ik ben 31 en mijn vriend 36. We zijn al bijna 5j samen en nu 14m ongeveer actief bezig voor kinderen. Mijn klok tikte al wat langer, maar sinds januari/februari 2020 zijn we echt actief bezig.
Ik ben in januari 20 nog geopereerd aan een cyste, namelijk endometriose. Ook heb ik in het verleden hpv gehad waar ik een conisatie voor heb ondergaan. Daarenboven kwam er onlangs in de bloedresultaten naar boven dat ik minder eicellen heb dan een gemiddelde vrouw.. Stress dus.. Alle oorzaken liggen dus bij mij..
We zijn nu sinds jan 21 gestart met kunstmatige inseminatie.
We hebben net onze tweede poging erop zeggen en moet zeggen dat ik een enorme dip heb gehad... Het wachten en de rollercoaster valt me met momenten zwaar.. Telkens de hoop die na elke negatieve test weer teniet wordt gedaan... Ik weet dat we nog in het begin van ons traject zitten maar ben soms bang dat het niet is weggelegd voor ons.. 
Zelfs voor ik met kinderen bezig was, had ik hier schrik voor. De mensen die ongewenst kinderloos zijn, hadden dit namelijk ook niet verwacht... Let op, ik geef de hoop niet op en heb nog veel goede moed.. Soms is het gewoon zwaar, maar dat zal ik jullie niet moeten vertellen. Ik kijk zo enorm uit naar die dikke buik..
Ik ben op een leeftijd dat iedereen rond me zwanger is, voor een tweede keer zwanger is etc. Ik gun het iedereen, maar telkens zakt toch de grond een beetje vanonder mijn voeten als ik eerlijk mag zijn...
Op zulke momenten heb ik het dan ook heel moeilijk met de feedback; je mag er niet woveel mee bezig zijn, het zal er zijn voor je het weet etc...
Ik ben normaal veel positiever hoor, maar ben mijn weg nog wat aan het zoeken ;) dus bij deze
Ik vroeg me af hoe het met jullie gaat en wat jullie ervaringen zijn?
 
Groetjes en heel veel succes aan iedereen!
 
KimDM welkom op het forum! Een groepje waar je liever niet wil aansluiten, maar hopelijk kun je wat steun hier vinden. Heel logisch dat je soms in een dip zit. Je kunt hier altijd je hart luchten. Dat wachten is ook super zwaar. De angst dat het niet gaat lukken is logisch, maar probeer je vast te houden aan de mogelijkheden en succes verhalen die er ook zijn!
Ik moet zeggen dat ik veel herken. Wij zijn nu ruim 1,5 jaar bezig (6,5 jaar samen met mijn man). Ik zou mogen beginnen met IUI werd mij vorige week vertelt. Ik was blij en opgelucht dat er iets werd gedaan, máár toen opeens hoorde ik dat er een hoog risico hpv is gevonden bij mij. Nu staat alles on hold en moet dat verder worden onderzocht. Dus ik zit er nu ook even behoorlijk doorheen.. ik heb geen idee hoe lang nu alles nog gaat duren voordat we verder kunnen/mogen.. 
 
Dikke knuffel voor jou en hopelijk brengt IUI ronde 2 jullie veel geluk! 
 
KimD, welkom in de groep. En je gevoelens zijn heel herkenbaar, helaas! En ik heb geleerd van mezelf dat ik dat moet proberen te accepteren want precies wat jij zegt natuurlijk hebben we nog hoop want anders ga je niet door met deze rollercoaster maar er zijn momenten dat dat karretje alleen maar naar beneden lijkt te gaan... en dat is gewoon shit. 
Lolita, jeetje weer afwachten en onzekerheid, worden de onderzoeken wel snel gepland? Dikke knuffel. 
Lovetennis, hopelijk had jij een betere echo dan ik...!
Zit hier weer een enorme teleurstelling te verwerken, overstimulatie... nu al 4 eitjes die groot zijn en nog een aantal die ook echt al goed groeien dus driedubbele streep door deze eerste keer IUI, die nu niet mee gaat tellen, nou alsof ik daar zo blij mee moet zijn... deze week extra controles, geen sporten, geen seks, geen heftige bewegingen en vooral veel water drinken. God wat voel ik me toch een hoopje ellendig nu, word je na ruim 1,5 jaar geholpen en denk je meer kans te hebben... 
 
 
ProjectTT: zoo herkenbaar wat je schrijft, wat kreeg jij ook alweer clomid of de spuiten?
Toen wij onze eerste poging mochten doen met clomid moesten we ook alles laten 1e ronde 3 grote eicellen dus die hebben wij toen ook moeten afschrijven helaas en dat voelt zo kut en zo Oneerlijk!
Maar niet de moet opgeven hoor als ze eenmaal de juiste hoeveelheid hormonen hebben gevonden komt er weer een stuk meer hoop? tenminste dat had ik??
kimDM: welkom, ik hoop dat jebhier een hoop steun zult vinden!
het rollercoaster gevoel kennen we denk ik allemaal wel er komt ineens zoveel op je af, gun jezelf de tijd om het allemaal een plekje te geven en op je in te laten werken!
Gun jezelf die tijd ook, daar waar je in komt is ook niet niks!;)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan