"De dames die al wat langer wachten....."

Kim, dat meen je niet! Wat een ongelooflijke tegenslag moet dat zijn. Ik hoop dat als jullie mogen starten met ivf, het heel snel raak mag zijn! 
LinaV, ik wens je veel succes met alles wat je op dit moment nodig hebt! Lolita, fijn zo'n berichtje! Ik begrijp helemaal dat het fijn is om uit te kijken naar iui, dat er iets gaat gebeuren! Veel succes!
ProjectT: zooooooo herkenbaar! Bij mij ging dat ook mega snel opeens! Vrijdag belde ik en maandag zat ik al in het ziekenhuis voor een echo. Hoeveel eitjes had jij? En was de score van jouw man goed voor de eerste poging? Duimen duimen!
Het is nu 8 dagen geleden dat ik iui poging 2 heb gehad. Ik heb 100 mg clomid geslikt, maar helaas weer maar 1 eitje. Het zaad was nog steeds goed, maar wel minder goed dan poging 1, dit komt door de narcose die mn vriend heeft gehad tijdens zijj galblaasoperatie.
Die wachtweken zijn echt vreselijk.. het verlangen naar een positieve test wordt met de dag groter. Niet meer in woorden te beschrijven hoe groot dat verlangen is.
 
 
 
 
LinavV: Aangenaam ;) Je moet inderdaad vooral je eigen gevoel volgen want dat is de basis... Als jullie zelf voelen dat een pauze nodig is, moet je dat zeker doen...   Ik kan me inderdaad voorstellen dat het even schrikken is om te zien met hoeveel stress we eigenlijk zitten. Heel die kinderwens en het traject daarrond vraagt best wel veel... Fijn dat je man dmee met je wilt ontspannen ;) Hopelijk lukt het volgende keer !  
Lolita: Is niet fijn dat je zoveel te verwerken had... Ik begrijp je gevoel wel rond IUI. Toen wij in het traject stapten, voelde het enerzijds zwaar aan maar ik voelde me grotendeels ook opgelucht dat we eindelijk aan de slag konden en ik voelde me ook gehoord. Ik wil je in ieder geval enorm veel succes wensen! Hoe ziet je verder traject er momenteel uit?
ProjectTT: Oh dat is inderdaad plots snel gegaan. Wat spannend! Enorm veel succes!
 
Ik heb mijn vragen ondertussen kunnen stellen aan de arts. Hij nam echt zijn tijd dus ben ik blij om. We hebben net onze laatste IUI (4) poging erop zitten (waren al bezig met de opvolging van de eisprong toen we de endometriose terug zagen). Nu is het 2w wachten. Als het niet gelukt is, starten we met een hysteroscopie en gesprek bij de arts zodanig we daarna meteen kunnen starten met IVF. Maar laat ons hopen dat het niet nodig is. ;)
 
Hallo dames, Ik ben nieuw op het forum. Wat een verademing om een topic te zien met allemaal dames zoals ik, alhoewel ik nog aan het begin sta van mijn fertiliteitstraject. Ik zal mij kort even voorstellen.
 
Ik ben LittlePenguin (31). Sinds aug 2019 probeer ik samen met mijn vriend (32) zwanger te worden. Mijn vader was al langer ziek (kanker). Hij overleed vorig jaar (jun 20). Begin 2020 werd hij opgenomen en kregen we te horen dat we afscheid moesten gaan nemen. Een heel stressvol jaar. Daarom keek ik niet raar op dat het nog niet "gelukt" was. In jan jl. geopereerd, daardoor loop ik nu al 4mnd met een open wond onder mijn stuitje (haarnestcyste). Vrijen is daardoor niet mogelijk, toch afgelopen maanden geprobeerd zwanger te raken via ki. Inmiddels intake gehad bij het ziekenhuis (begin april). Vriend gecheckt, lager aantal levende spermacellen maar score was goed werd ons verteld. Geen chlamydia. Ik heb 'n regelmatige cyclus, weet ook elke mnd mijn eisprong te vinden. Eind mei eerste gesprek gyneacoloog. De fertiliteitsassistente gaf aan dat ik het los moet laten. Is erg moeilijk. Ik ben klinisch onderzoeker, alles gaat via protocollen/schema's. In theorie had ik allang zwanger moeten worden. Vandaag helaas de eerste beginselen van menstruatie + negatieve zwangerschaptest. Weer niet gelukt. Mijn schoonzusje bevalt met 1 wk van haar eerste kind (met 1 poging zwanger). Iedereen om mij heen is zwanger. Veel vriendinnen zwanger of hebben al 2 kids. Veel buren (woon in een nieuwbouwwijk, elke week een nieuw bord in de voortuin dat er weer een kindje is geboren). Het vertrouwen in mijn eigen lichaam ben ik kwijt. Niemand in mijn familie/vriendenkring weten dat dit gaande is, op 1 vriendin na.  
 
Ik hoop wat troost en vertrouwen te halen uit dit topic door jullie verhalen te lezen. Ik hoop voor jullie allemaal dat jullie snel goed nieuws krijgen! Ik verlies steeds meer moed. Hopelijk willen ze verder onderzoek doen en hopelijk krijgen mijn vriend en ik meer duidelijkheid. Maar gezien mijn regelmatige cyclus en eisprong, ben ik erg bang dat ze gaan aangeven dat ik het nog maar langer moet proberen.    Iemand ook enig idee hoe ik mijn profielnaam kan veranderen?:p 
 
Welkom Little Penguin
(al veranderd deze naam? of is dit de nieuwe?) Dit kan bij profiel en dan bewerken.
Wat een verhaal zeg, wat heftig allemaal!
Wat betreft de moedeloosheid, het verlangen, het om je heen zien van zwanger worden, allemaal heeeeeeel herkenbaar.
In de zomer van 2020 belden wij de huisarts omdat we na een jaar nog niet zwanger waren. In oktober kreeg ik de HSG en in begin april hebben wij onze eerste IUI poging gehad.
In begin mei poging 2 en daarvan zijn we nu in afwachting, maar je gelooft er eigenlijk helemaal niet meer in.

Het zaad van mijn vriend is goed, daar is niets mis mee. Ik ben 34 en dat is eigenlijk het enige dat nadelig is.
Alle onderzoeken zijn goed, maar of mijn eitjes goed zijn, dat hoor je pas als je in IVF terecht komt.
We zijn inmiddels met een beste groep op dit forum en velen van ons zitten middenin de trajecten (IUI, IVF, ICSI) maar gelukkig zijn er ook al een paar zwanger geraakt!
 
Ik meld mij ook weer eens. Ben denk ik al weken/maanden even stil geweest hier. Ik had verder ook weinig te melden. Alles lijkt telkens goed, de iui pogingen volgen elke keer op dag 12. Maar ook poging 5 is helaas laatst mislukt. Vandaag de inseminatie van poging 6 gehad, wat tevens de laatste poging is. Het zaad was vandaag nog veel beter dan andere keren. Ik heb ook twee hele goede eitjes. Heb deze keer gonal f gebruikt ipv menopur die niet leverbaar was. Misschien is dit dan wel de lucky combi. Mocht dit niet lukken dan zal het wel een ivf traject worden denk ik. Maar voor nu vestig ik mijn hoop op deze poging! 


Af en toe lees ik hier nog mee en zie dat er ook  anderen wel eens een pauze hebben van meeschrijven. Maar ook goed nieuws berichtjes, nieuwe mensen, trajecten die volgen. Ik wens iedereen heel veel succes en sterkte. Hopelijk volgen er gauw veel meer positieve berichtjes! 
 
KimDM super lief dankjewel! We lopen nu al bijna een jaar bij het ziekenhuis. Veel onderzoeken gehad, niet echt iets uitgekomen, ook al HSG gehad, mocht helaas niet baten. Maar vanaf eind juni (was hele lange wachtlijst bij ons ziekenhuis) start IUI met hormonen + progesteron ivm korte lutale fase. Hopelijk doet dat wonderen??spannend voor jullie de laatste poging IUI, hopelijk is inderdaad IVF niet nodig. Zou je daar eventueel wel gelijk mee kunnen starten of moet er wat tijd tussen hystercopie en IVF zitten?
 
LittlePenguin welkom op dit forum! Wat een heftige periode heb je achter de rug... die tip over het loslaten vind ik altijd zo lastig.. kreeg ik ook van de assistente, maar ja als je iets zo graag wilt en zo lang er op wacht zou ik echt niet weten hoe dan... misschien dat de gynaecoloog HSG voorstelt eind mei, dat heeft soms heel positief effect als het al langer niet lukt. Zo ging het bij ons ook en vervolgens moesten we het nog 6 maanden proberen voordat we een nieuw gesprek hadden met gynaecoloog. Maar dat hangt wel af van hoe hoog het percentage is op een zwangerschap komend jaar. Dat was bij ons geloof ik 43%. Hopelijk snel meer duidelijkheid voor jullie!
 
ProjectTT hoe gaat het met het wachten? Wanneer mag je testen? 
 
Lovetennis hoe gaat het met jou? Jou NOD is al bijna toch? Hopelijk is IUI 2 raak ?? 
 
NWJ ik merk ook dat ik soms wat langer weer even afstand neem en soms weer heel fijn vind om weer wat meer op het forum te zitten. Wat balen dat poging 5 niet gelukt was. Maar hopelijk is jullie laatste poging gewoon raak, wel heel fijn dat je twee eitjes had en het zaad nog beter dan andere keren. Dat geeft vast weer wat extra hoop! Heel veel succes met het wachten ? 
 
Hey meiden/vrouwen! 

Ook ik ben nieuw op het forum. Een paar maanden geleden heb ik veel mee gelezen met een ander forum hier, maar mee gestopt, omdat ik er minder mee bezig wilde zijn. Maar hier ben ik weer ;) Merk dat ik toch veel behoefte heb om van andere vrouwen hun verhaal te lezen en vooral de hoop, het verdriet en de angst te delen. Zoals ik al bij vele heb gelezen heb ik ook een omgeving waarbij het (voor mijn gevoel) bij iedere eerste poging direct lukt, wat ik heel frustrerend vind en wat me niet altijd een leuke vriendin/persoon maakt, omdat ik hierdoor toch meer in mijn eigen bubbeltje kruip (wat ook weer niet fijn is, want minder afleiding). Het is wat ;)

Ik zal me nog even "voorstellen". Mijn vriend (34) en ik (31) zijn inmiddels een jaar bezig met zwanger worden. Sinds ik uit de baarmoeder ben is mijn allergrootste droom om moeder te worden, het lijkt me het allermooiste wat het is. Nu al een jaar negatieve zwangerschapstesten is dan ook erg moeilijk en hoewel ik best een positief persoon ben, kan ik (hierover) soms onwijs negatief denken.

Vorige maand hebben we de dokter gebeld en heeft mijn vriend heeft zijn zaad laten onderzoeken. Dit zag er gelukkig goed uit, op wat "samenklontering" na (iemand hier bekend mee?). Vorige week zijn we voor het eerst naar het ziekenhuis gegaan voor een gesprek. Mijn cyclus is sinds ik van de pil af ben (3 jaar) best wel stabiel en ondanks dat ik wat lichte PMS heb de week voor mijn menstruatie, geen "gekke" dingen (so far). We zitten nu weer op het wachtbankje, maar ik ben eigenlijk het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt. Heel stom, maar ja... over een paar dagen testen en als het negatief is en ik ongesteld word, dan moet ik bellen naar het ziekenuis voor de cyclus analyse, het bloedonderzoek (progesteron) en chlamydia uitsluiten (die maand erna dat met die eileiders). Het traject is dus echt begonnen. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant wil ik nog wel eens heel pessimestisch denken en dus weinig vertrouwen hebben in het proces/mijn lichaam, wat me angstig en verdrietig maakt.

Ik probeer vertrouwen te houden in mijn lichaam, lief te zijn voor mezelf, het meer "los te laten" (ahum) en we zijn het nu ook steeds meer aan het delen met vrienden en familie, omdat het toch wel iets groots is in ons leven (dit lucht heel erg op en je merkt dat je niet de enige bent bij wie het bijv. moeilijk gaat...).

Lucht al ontzettend op om ons verhaal een soort van te delen met vrouwen die het (grotendeels) snappen. 
Ik ben heel erg benieuwd hoe jullie er emotioneel mee omgaan.
Weet jullie omgeving van jullie proces? Kun je hier open over praten? Hoe ga je om met vriendinnen die zwangerschappen aankondigen? Kun je er goed met je partner over praten? En wat helpt je om er even niet (al te veel) mee bezig te zijn? Sporten? Sociale dingen?

Ik ben benieuwd. Ondanks mijn negatieve toon in dit berichtje, hoop ik ook juist veel positiviteit te brengen en vooral een luisterend oor! :) 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan