"De dames die al wat langer wachten....."

Anirbas: Wat een vreselijk nieuws!! Zo erg!! Sterkte!! Geef jezelf de tijd om verdrietig te zijn....
Sje: Wat zijn dat vreemde reacties van de artsen? Hier zijn wij na een jaar doorgestuurd naar fertiliteit hoor. Ben je van België of Nederland? Ik zou toch echt wel verder gaan als ik jou was .. Ivm de druk en de leeftijd begrijp ik je ook. Ik wilde oorspronkelijk ook echt voor m'n 30. Dan lukte het niet meteen en ik was uiteindelijk 32 toen ik mama werd. En ik moet zeggen dat ik me er nu echt wel oke bij voel hoor en we nu voor een tweede bezig zijn...
Zwindo: fijn he! Voel je al stilaan iets? Ik toen pas op 21w maar enkele dagen later kon m'n vriend ook wel al meegenieten... Nog misselijk? 
 
 
Hi Anirbas, hoe gaat het nu met jullie? Ik denk dat jullie inmiddels de volgende controle hebben gehad. Ik hoop dat er een wonder is gebeurt, maar zo niet dan werns ik jullie heel veel sterkte de komende tijd om dit te verwerken, en weer een hoop geluk voor de toekomst...
Ik heb vanochtend weer een echo gehad ter voorbereiding op een terugplaatsing, maar er is nog absoluut geen zicht op een eisprong of verdikt slijmvlies. Er word nu gedacht dat ik misschien een buiten-baarmoederlijke zwangerschap heb gehad na de vorige terugplaatsing, en dat de 'tussentijdse' bloeding die ik deze cyclus op zgn dag 13 - 16 heb gehad toch een menstruatie is geweest (zo voelde het wel en zag het er ook uit). In dat geval zit ik nu op dag 5 van de cyclus ipv 18. Ik snap er helemaal niets meer van, wat is m'n lichaam allemaal aan het doen :-( Stom. 
 
[quote quote=10599833]Hi Anirbas, hoe gaat het nu met jullie? Ik denk dat jullie inmiddels de volgende controle hebben gehad. Ik hoop dat er een wonder is gebeurt, maar zo niet dan werns ik jullie heel veel sterkte de komende tijd om dit te verwerken, en weer een hoop geluk voor de toekomst… Ik heb vanochtend weer een echo gehad ter voorbereiding op een terugplaatsing, maar er is nog absoluut geen zicht op een eisprong of verdikt slijmvlies. Er word nu gedacht dat ik misschien een buiten-baarmoederlijke zwangerschap heb gehad na de vorige terugplaatsing, en dat de ’tussentijdse’ bloeding die ik deze cyclus op zgn dag 13 – 16 heb gehad toch een menstruatie is geweest (zo voelde het wel en zag het er ook uit). In dat geval zit ik nu op dag 5 van de cyclus ipv 18. Ik snap er helemaal niets meer van, wat is m’n lichaam allemaal aan het doen ? Stom.[/quote]
Lief dat je het vraagt! Vorige week vrijdag bij de tweede echo bleek het hartje tegen alle verwachtingen in nog steeds te kloppen. Maar veel te traag. Hij was ook wat gegroeid maar nog steeds veel te klein. Nadien bleek uit bloedonderzoek ook dat mijn hcg aan het dalen was. Afgelopen maandagavond kreeg ik bloedingen (ik had al van de eerste echo geen hoop meer dus dit was geen schok). Al bij al ben ik blij dat het zo gelopen is, geen abortuspil of curettage.
Ik had vandaag opnieuw controle, zoals ik dacht is het vruchtje er uit en voorlopig lijkt er niets achter te zijn gebleven. Dus nu is het wachten tot het bloeden stopt en na 1 cyclus kan ik weer gewoon verder voor een nieuwe terugplaatsing. Al bij al dus de meest positieve uitkomst mogelijk. De grootste schok is nu ook wel voorbij en ik sta er weer wat positiever in. Morgen ga ik het vruchtje begraven bij mijn ouders en dan denk ik dat ik het stilletjes wel achter mij kan laten.


Zo gek wat er bij jou gebeurd is, PL! Kan je nu dan doorgaan met de voorbereiding op de terugplaatsing?
 
Hoi meiden,
Ik heb al een hele tijd niet de kracht gehad op dit forum te kijken (erg he) maar allereerst Zwindo! Van harte gefeliciteerd geweldig na al die tijd. Ik wens je een heel mooie en fijne zwangerschap toe. En uiteraard gecondoleerd met je schoonvader. 
Even kort voor de voor mij nog niet bekende nieuwere mensen, wij zijn inmiddels ruim 5 jaar bezig met onze kinderwens. Hebben de stempel onverklaarbaar gekregen en zijn januari 2022 gestart met iui. 4 pogingen gehad die mislukt zijn. 
Ik heb dus nooit vrede kunnen vinden met dat onverklaarbaar. Het maakt me angstig gaat in mijn hoofd zitten en maakt me moedeloos. Want dat het ziekenhuis het op pech gooit daar moet ik echt van kotsen want pech is het allang niet meer na 5 jaar van regelmatige cyclussen eisprongen etc. 
Afgelopen zomer besloot ik een orthomoleculair therapeut in te schakelen. Heb daar een beste smak geld tegenaan gegooid omdat ik voordat we met ivf beginnen zeker wil weten dst ik alles heb geprobeerd. Maar daar kwam dus gewoon wel wat uit... 
1. Schildklier werkte veel te snel. Geen antistoffen bleek een ontsteking te zijn. Kan door de hormonen komen van de iui pogingen kan ook al langer aanwezig zijn. Traject onmiddellijk op de rem gezet en eerst daarmee aan de slag. 
2. Glutenhoudende granen overgevoeligheid. Dat kan ook je vruchtbaarheid beinvloeden kennelijk dus daar ben ik nu ook zo'n 8 weken alweer mee aan de slag. 
3. MTHFR gen mutatie. Dat zorgt voor verhoogde homocysteïne niveaus door een verminderde omzetting van foliumzuur en kan bloedstolsels veroorzaken die implantatiefalen kunnen veroorzaken. Kortom. Actief folaat nemen en aspirine elke dag. 
Nu ben ik hier dus ruim 2 maanden mee bezig en vandaag, terwijl ik altijd super regelmatige cycli heb, plots na 21 dagen ongesteld. Ik word er zo moe van. 
Sorry ik wilde het even van me af schrijven. We zijn intussen een nieuw huis aan het bouwen en in plaats van dat dat leuk is krijg ik een brok in mijn keel op het moment dat ik die slaapkamertjes zie... Angst dat die nooit gevuld gaan worden. Angst dat mijn vriend op een gegeven moment iemand opzoekt die wel zwanger kan raken. 
En ook vriendinnen die dus alleen nog maar iets met elkaar gaan doen omdat ik geen kinderen heb. Dus ik word niet meer gevraagd. Ik heb (gelukkig) nog 2 vriendinnen zonder kinderen die daar nog niet mee bezig zijn ook, maar wat als ik straks als enige overblijf en niemand nog met me wil afspreken. 
Zo mega jankverhaal en totaal niet constructief. Maar ik heb gewoon even helemaal geen hoop meer. 
 
PL:  Oh wat een rollercoaster. Hoe is het ondertussen met je? En met de cyclus? Is de terugplaatsing uiteindelijk gelukt? 
 
Anirbas: Hoe is het ondertussen met je? Hoe was het om het vruchtje te begraven bij je ouders? Hoe is het met je cyclus? 
Uiltjesfan: Pff inderdaad een hele rollercoaster... Er zijn helaas echt veel mensen die "onverklaarbaar" vruchtbaar zijn. Lijkt me inderdaad moeilijk om het een plaats te geven, zeker omdat je de reden niet kent. Heb je al zicht op wanneer je terug met een traject gaat starten? Verder met  IUI dan of? 
 
Hier ook een bewogen week, meer bepaald vrijdag, gehad. We zijn na onze maand pauze terug bezig met IUI (poging 5). Waar tijdens de maand pauze mijn cyclus maar 18 dagen duurde, had ik deze ronde na dag 18 nog geen eisprong. Dit terwijl ik altijd heel regelmatig ben... Vreemd dus.. Dan denk ik er al meteen aan of dit een eerste teken is van mijn eitjes die op geraken.. Maar goed, dag 19 eindelijk eisprong dus klaar voor de inseminatie. Ik ben dan altijd zenuwachtig (ook al is het in totaal al de 9e keer en weet ik wat er komt). Die ochtend sneeuwde het hier in België en kom ik onderweg toch een ongevalletje tegen... Hierdoor laat op mijn afspraak. Ik had onderweg gebeld dus het was oke. Maar dus nog zenuwachtiger onderweg naar daar. Eenmaal daar hoorde ik dat het staal heel slecht was (1.5mlj). We zijn in december alle 3 goed ziek geweest (griep, virale infectie, sinusitis), dus we moeten al niet ver zoeken waar het aan ligt... Ik baalde hier wel van...
Ondertussen heb ik het wel al een plaats gegeven, maar het blijft balen. Waarschijnlijk weer een gemiste kans. De kans bestaat ook dat het staal volgende maand nog niet hersteld is dus ja. Maar we wachten af. 
 
[quote quote=10601674]Hoi meiden, Ik heb al een hele tijd niet de kracht gehad op dit forum te kijken (erg he) maar allereerst Zwindo! Van harte gefeliciteerd geweldig na al die tijd. Ik wens je een heel mooie en fijne zwangerschap toe. En uiteraard gecondoleerd met je schoonvader. Even kort voor de voor mij nog niet bekende nieuwere mensen, wij zijn inmiddels ruim 5 jaar bezig met onze kinderwens. Hebben de stempel onverklaarbaar gekregen en zijn januari 2022 gestart met iui. 4 pogingen gehad die mislukt zijn. Ik heb dus nooit vrede kunnen vinden met dat onverklaarbaar. Het maakt me angstig gaat in mijn hoofd zitten en maakt me moedeloos. Want dat het ziekenhuis het op pech gooit daar moet ik echt van kotsen want pech is het allang niet meer na 5 jaar van regelmatige cyclussen eisprongen etc. Afgelopen zomer besloot ik een orthomoleculair therapeut in te schakelen. Heb daar een beste smak geld tegenaan gegooid omdat ik voordat we met ivf beginnen zeker wil weten dst ik alles heb geprobeerd. Maar daar kwam dus gewoon wel wat uit… 1. Schildklier werkte veel te snel. Geen antistoffen bleek een ontsteking te zijn. Kan door de hormonen komen van de iui pogingen kan ook al langer aanwezig zijn. Traject onmiddellijk op de rem gezet en eerst daarmee aan de slag. 2. Glutenhoudende granen overgevoeligheid. Dat kan ook je vruchtbaarheid beinvloeden kennelijk dus daar ben ik nu ook zo’n 8 weken alweer mee aan de slag. 3. MTHFR gen mutatie. Dat zorgt voor verhoogde homocysteïne niveaus door een verminderde omzetting van foliumzuur en kan bloedstolsels veroorzaken die implantatiefalen kunnen veroorzaken. Kortom. Actief folaat nemen en aspirine elke dag. Nu ben ik hier dus ruim 2 maanden mee bezig en vandaag, terwijl ik altijd super regelmatige cycli heb, plots na 21 dagen ongesteld. Ik word er zo moe van. Sorry ik wilde het even van me af schrijven. We zijn intussen een nieuw huis aan het bouwen en in plaats van dat dat leuk is krijg ik een brok in mijn keel op het moment dat ik die slaapkamertjes zie… Angst dat die nooit gevuld gaan worden. Angst dat mijn vriend op een gegeven moment iemand opzoekt die wel zwanger kan raken. En ook vriendinnen die dus alleen nog maar iets met elkaar gaan doen omdat ik geen kinderen heb. Dus ik word niet meer gevraagd. Ik heb (gelukkig) nog 2 vriendinnen zonder kinderen die daar nog niet mee bezig zijn ook, maar wat als ik straks als enige overblijf en niemand nog met me wil afspreken. Zo mega jankverhaal en totaal niet constructief. Maar ik heb gewoon even helemaal geen hoop meer.[/quote]
Ow, dat is ook allemaal heel erg kut en confronterend :(. Vooral dat van jouw vriendinnen die afspreken zonder jou, echt niet fijn! Ik geloof wel, als er vrienden verdwijnen er uiteindelijk ook weer nieuwe in de plaats komen. Zijn zij trouwens op de hoogte van jouw traject? 


waar mij betreft hoef je hier geen positieve en constructieve verhalen te schrijven. Je mag er best verdrietig om zijn en dit lijkt me de perfecte plaats om dat te uiten. We snappen het allemaal! 
 
[quote quote=10601742]PL: Oh wat een rollercoaster. Hoe is het ondertussen met je? En met de cyclus? Is de terugplaatsing uiteindelijk gelukt? Anirbas: Hoe is het ondertussen met je? Hoe was het om het vruchtje te begraven bij je ouders? Hoe is het met je cyclus? Uiltjesfan: Pff inderdaad een hele rollercoaster… Er zijn helaas echt veel mensen die “onverklaarbaar” vruchtbaar zijn. Lijkt me inderdaad moeilijk om het een plaats te geven, zeker omdat je de reden niet kent. Heb je al zicht op wanneer je terug met een traject gaat starten? Verder met IUI dan of? Hier ook een bewogen week, meer bepaald vrijdag, gehad. We zijn na onze maand pauze terug bezig met IUI (poging 5). Waar tijdens de maand pauze mijn cyclus maar 18 dagen duurde, had ik deze ronde na dag 18 nog geen eisprong. Dit terwijl ik altijd heel regelmatig ben… Vreemd dus.. Dan denk ik er al meteen aan of dit een eerste teken is van mijn eitjes die op geraken.. Maar goed, dag 19 eindelijk eisprong dus klaar voor de inseminatie. Ik ben dan altijd zenuwachtig (ook al is het in totaal al de 9e keer en weet ik wat er komt). Die ochtend sneeuwde het hier in België en kom ik onderweg toch een ongevalletje tegen… Hierdoor laat op mijn afspraak. Ik had onderweg gebeld dus het was oke. Maar dus nog zenuwachtiger onderweg naar daar. Eenmaal daar hoorde ik dat het staal heel slecht was (1.5mlj). We zijn in december alle 3 goed ziek geweest (griep, virale infectie, sinusitis), dus we moeten al niet ver zoeken waar het aan ligt… Ik baalde hier wel van… Ondertussen heb ik het wel al een plaats gegeven, maar het blijft balen. Waarschijnlijk weer een gemiste kans. De kans bestaat ook dat het staal volgende maand nog niet hersteld is dus ja. Maar we wachten af.[/quote]
Hey Kim, phoe wat een tegenvallers.. dat was duidelijk niet jullie maand. Laten we hopen dat het deze cyclus allemaal veel beter gaat! Wanneer mag je testen? En waar volg je trouwens je fertiliteitstraject?
Ik ben ook wel benieuwd hoe het nu met jou gaat, PL?
 
Hoi Meiden,
Het is hier ietsje rustiger voor mijn gevoel, maar ik lees nog steeds stilletjes mee. Ik zat te twijfelen om toch nog even iets hier te laten weten, maar denk doe het toch nog even. 
PL wat vervelend dat je lichaam zo van slag is. Hopelijk herstelt alles weer snel en kunnen jullie voor een nieuwe TP gaan. Of hebben jullie die ondertussen al gehad? 
Uiltjesfan wat een rollercoaster. Probeer wel ook goed je angsten uit te spreken naar je vriend en goed het gesprek hierover te blijven voeren. Is echt heel belangrijk! Dat van je vriendinnen is wel heel lastig en vervelend. Heb je ze er ook wel eens op aangesproken of gevraagd waarom ze dat doen? Ik weet niet of ze van jou traject afweten, maar sommige vinden het gewoon heel lastig om daarmee om te gaan. Als zij er uiteindelijk voor kiezen om geen moeite in de vriendschap te steken moet je ook maar bedenken dat dit hun verlies is, want zij verliezen jou als goede vriendin. Ik heb zelf echt wel geleerd om mensen die mij energie kosten te laten vallen. Soms verwateren vriendschappen ook gewoon een beetje, maar kunnen die ook ineens weer opbloeien. Het hoort er allemaal bij. 
KimDM Jeetje wat balen zeg van de zaadstaal, maar uiteindelijk hoeft er maar eentje tussen te zitten! Heel veel succes en hopelijk toch tegen alle verwachtingen in deze ronde gewoon raak.
AnirBas hoe gaat het ondertussen met jou? Hebben jullie alles al een beetje kunnen verwerken? Gaan jullie gelijk door of pakken jullie nu heel even wat rust? In ieder geval heel veel sterkte en succes.
 
Hier ondertussen 13 weken, een het hele mooie nieuws ontvangen dat de NIPT deze keer helemaal in orde was! Dus echt een eerste last van de schouders. Het blijft allemaal nog ontzettend spannend maar deze hebben we in ieder geval in de pocket. En om nog antwoord te geven op de vragen van KimDM Misselijkheid is nu gelukkig een stuk minder en ik begin nu weer wat meer energie te krijgen. Buikje begint te komen, maar lijkt nu nog om een ik heb te veel gegeten buik (vind ikzelf). 
Ik wens jullie allemaal heel veel succes met de trajecten en hoop dat het jullie allemaal snel gegund is!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan