Hoihoi,
Ik ben ook een thuisblijfmoeder. Vorige zomer is mijn contract niet verlengd toen ik ziek was door mijn zwangerschap. Afgelopen 10 januari zat mijn zwangerschapsverlof er officieel op en ik zit nu nog thuis.
Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk. Lekker elke dag van mijn meisje genieten. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik me soms een beetje eenzaam voel.
Echt veel vriendinnen heb ik niet meer en die ik nog heb die hebben het druk met werk,uitgaan etc. Ben ook de enige met een kind. Met als gevolg dat ik eigenlijk elke doordeweekse dag alleen thuis ben. Nu heeft mijn vriend ook een nieuwe functie op zijn werk wat een heleboel van zijn tijd opslokt. Dus zit nu ook vaak op zaterdag tot een uur of 2 alleen. Vind het wel zwaar. Nu is het ook nog zo omdat ik elke dag alleen met haar zit en verder weinig tot geen contact met familie heb, mn dochter zo aan mij gewend is dat ze niet eens bij papa wil zitten. Als ik haar vastheb dan lacht ze volop naar papa, maar zodra ik haar even bij hem op schoot zet zodat ik naar de wc kan of even mn handen vrij heb dan begint ze meteen helemaal overstuur te huilen en dan wordt ze ook echt alleen maar stil als ik haar vasthou. Papa geeft mij de schuld, maar het kan ook niet anders als ze niet gewend aan andere mensen is.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel erg blij dat ik de hele dag van mn meisje kan genieten, maar het is soms best zwaar. Het lijkt alsof ik een alleenstaande moeder ben zonder vrienden en zou ik wel eens willen dat er iemand om me heen was die af en toe eens kwam buurten of ervaringen kon wisselen. Nu ik zwanger ben van de tweede (waar ik erg blij mee ben hoor!) Ben ik wel eens bang dat ik helemaal alleen kom te staan. Ik ben erg blij met mn meisje en de baby in mn buik, maar een vriendin zou erg welkom zijn Maar jah die kom je niet zomaar tegen helaas....
groetjes Lydia
Ik ben ook een thuisblijfmoeder. Vorige zomer is mijn contract niet verlengd toen ik ziek was door mijn zwangerschap. Afgelopen 10 januari zat mijn zwangerschapsverlof er officieel op en ik zit nu nog thuis.
Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk. Lekker elke dag van mijn meisje genieten. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik me soms een beetje eenzaam voel.
Echt veel vriendinnen heb ik niet meer en die ik nog heb die hebben het druk met werk,uitgaan etc. Ben ook de enige met een kind. Met als gevolg dat ik eigenlijk elke doordeweekse dag alleen thuis ben. Nu heeft mijn vriend ook een nieuwe functie op zijn werk wat een heleboel van zijn tijd opslokt. Dus zit nu ook vaak op zaterdag tot een uur of 2 alleen. Vind het wel zwaar. Nu is het ook nog zo omdat ik elke dag alleen met haar zit en verder weinig tot geen contact met familie heb, mn dochter zo aan mij gewend is dat ze niet eens bij papa wil zitten. Als ik haar vastheb dan lacht ze volop naar papa, maar zodra ik haar even bij hem op schoot zet zodat ik naar de wc kan of even mn handen vrij heb dan begint ze meteen helemaal overstuur te huilen en dan wordt ze ook echt alleen maar stil als ik haar vasthou. Papa geeft mij de schuld, maar het kan ook niet anders als ze niet gewend aan andere mensen is.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel erg blij dat ik de hele dag van mn meisje kan genieten, maar het is soms best zwaar. Het lijkt alsof ik een alleenstaande moeder ben zonder vrienden en zou ik wel eens willen dat er iemand om me heen was die af en toe eens kwam buurten of ervaringen kon wisselen. Nu ik zwanger ben van de tweede (waar ik erg blij mee ben hoor!) Ben ik wel eens bang dat ik helemaal alleen kom te staan. Ik ben erg blij met mn meisje en de baby in mn buik, maar een vriendin zou erg welkom zijn Maar jah die kom je niet zomaar tegen helaas....
groetjes Lydia