Jullie zijn allemaal erg actief hier op het forum. Ik kan helaas niet op alles reageren dus ik doe het even algemeen. Dat wachten op de eerste echo is en blijft spannend. Zeker als er angst voor herhaling bij komt kijken of wanneer je erg lang op een kindje moet wachten. Ik weet er helaas alles van. Misschien geldt dit niet voor iedereen maar mij troost het wel dat ik al een geweldig kind mag hebben. Als het mis gaat, heb ik mijn oudste nog. Toch zal ik verdrietig zijn als het mis gaat maar ik sta er iets relaxter in. Misschien ook door wat ik met de eerste bevalling heb meegemaakt en de therapie (EMDR voor PTSS) heeft goed geholpen. Ooit zei een moeder die ook miskramen heeft gehad en nu 3 gezonde dochters tegen mij; hou vol! En ik als Christen had een steen met een tekst erop wat mij bemoedigde; Wees moedig en sterk! Ik weet niet of hier ook Christenen zijn maar misschien kan het je helpen. Ook voor niet Christenen. En het is ook oké om boos en verdrietig te zijn. Dat hoort bij een verwerkings proces. Gelukkig gaat het in de meeste gevallen goed en je kunt niet meer doen dan afwachten. Dit is iets wat je niet in de hand hebt.
Iets anders: ik vind het super moeilijk om mijn mond te houden tegen mijn peuter dat ze misschien een Bro or sis krijgt. Ze heeft mij al regelmatig gevraagd wanneer zij dit krijgt. Ik wil wachten tot er 1; meer zekerheid is (echo) en 2; ze is nog zo klein, dan moet ze nog super lang wachten tot het uiteindelijk zo ver is!
Van de week had ik een plofbuik en ik deed Mn broeksknoop los, zag ze dit en vroeg ze; heb jij een beebje in buik?! Oeps!! Ik zei maar dat ik te veel had gegeten..
Anyone tips??