Meer heftige verhalen hier zeg. Bevallen is ook niet niks. Zelfs als alles wel goed en mooi gaat, dan heb je er misschien geen naar gevoel aan overgehouden, maar dan maakt het nog steeds op een wat mooiere manier grote indruk.
Het uitscheuren zelf vond ik niet zo spannend hoor. Ik was al bijna 3 uur aan het persen en voelde het bijna niet. Ik voelde heel kort even zo'n soort pijn die ijzig aanvoelt. Maar het was bijna niet aanwezig. Toen ze moesten hechten wist ik ook niet wat voor scheur het was. Voelde het helemaal niet in het totaalplaatje. Pas toen de collega van de verloskundige, de arts assistent en toen een dienstdoende gyn moest komen kijken of het op de verloskamer gehecht kon worden begon het me pas te dagen dat het best wel uitgescheurd was. De volgende dag hoorde ik pas dat het een totaalruptuur was. En ik dacht: oh oke, nou dan weten we dat ook weer.
Het was meer de combinatie van alles en het pijnlijke herstel, plus het feit dat mijn man en ik vanwege de ontstane vernauwing nog altijd geen seks kunnen hebben. De combinatie die ik heftig vond is dat ik erg beroerd was van de vergiftiging tijdens mijn bevalling, waardoor alle focus lag op slangetjes, infusen, kabeltjes, pilletjes en andere medicatie. Ik kwam aan met een weeenstorm, maar de vergiftiging was belangrijk, dus geen coaching daarbij. Ik kon niet mijn bed uit door alles. Daarom koos ik remifentanyl als pijnbestrijding. Daar wordt je een beetje woozy van. Ik kan vanaf toen vooral flarden herinneren. Flarden paniek, enge dingen over de vergiftiging die tegen me gezegd werden, het persen dat zo verschrikkelijk lang duurde. Toen ik in paniek vroeg of er al beweging in zat nadat ik al 2 uur bezig was, was het antwoord: neehoor, het zit nog erg hoog, je moet echt nog wel wat werk verrichten. Geen hand vasthouden, geen je doet het zo goed.
De eerste dagen in het ziekenhuis gingen nog wel. Ik kon alleen niet slapen vanwege de enge flarden van de bevalling die ik niet op een rij kreeg. Maar eenmaal thuis begonnen ook andere problemen. Onze dochter kwam bijna een maand te vroeg en deed het thuis niet supergoed. De melk kreeg ze niet op gang, waardoor we dag en nacht elke 2 uur moesten proberen te voeden, kolven en vingervoeden. Dit duurde bij elkaar een uur, en dan was er 1 uur rust waarin ik niet kon slapen. Ik had heel veel last van kraamtranen en maakte me veel zorgen. Ik kreeg meerdere hele enge nachtmerries per nacht waardoor slapen kut ging. Na een week dronk ze voldoende. Maar het werd een huilbaby. Ik kon de eerste maand niet goed lopen of zitten. Voelde me heel erg gescheiden van de baby. Omdat het enige dat ik met haar kon doen, voeden op mijn zij, niet goed ging en heel veel pijn deed. Ik heb 3 maanden aangemodderd en heel veel gehuild. En toen pas was ik sterk genoeg om mijn intuitie te volgen. De fles erin, en schema's voor voeden en slapen loslaten, kinderarts (ze bleek een kma te hebben). Nog vraag ik me af waarom ik bepaalde dingen niet eerder zo helder kon zien. Het ging daarna zoveel beter. Ik ging daarna ook vooruit met de pijn en de nachtmerries werden minder.
Dus het was niet 1 ding. Maar gewoon de combinatie van een hoop dingen. Ik denk dat ik de bevalling zonder remifentanyl heel anders verwerkt had. Dat spul hoef ik niet meer. Ik hoop dat ik deze ervaring los kan laten en de komende bevalling als een nieuwe ervaring in kan gaan. Daar heb ik nog wel wat stappen in te zetten. Het liefst skip ik gewoon alles tot 4 maanden oud ?
Milwen, gek idee he? Preventief iets slikken. Je weet niet of je het uberhaupt krijgt, en dat asprine werkt is geen gegeven. de verloskundige zei 25% van de vergiftigingen wordt voorkomen daarmee. Maar als het kan werken. Het is geen kattenpies, dus ik slik het ook maar. Waardoor heb jij een verhoogde kans?
Ik ben ook geen sporter. Maar ik wandel wel heel veel, met dreumes en de honden, zo 2 uur achter elkaar. Hoop dat ik dat nog lang vol kan houden. Vorige zwangerschap was het op het eind meer van bankje naar bankje wandelen haha! Maar het schijnt wel heel goed voor je bekkenbodem te zijn.
Milu, irritant hoe je hoofd een loopje kan nemen met je he? Ik herken dat wel. Dat je dan door iets kleins getriggerd wordt en een hele dag nerveus kan zijn ervan. Hopelijk wordt je gauw gerustgesteld met een echo. Steekjes enzo horen er bij mij in elk geval bij. Ik voel momenteel dat mijn baarmoeder gaat groeien, pijnlijke liezen, de zijkant van mn buik trekt een beetje. Protest! Van mijn lijf haha! Maar er komt dan wel een mooi buikje tevoorschijn. Hopelijk is dat bij jou ook het geval.
Het uitscheuren zelf vond ik niet zo spannend hoor. Ik was al bijna 3 uur aan het persen en voelde het bijna niet. Ik voelde heel kort even zo'n soort pijn die ijzig aanvoelt. Maar het was bijna niet aanwezig. Toen ze moesten hechten wist ik ook niet wat voor scheur het was. Voelde het helemaal niet in het totaalplaatje. Pas toen de collega van de verloskundige, de arts assistent en toen een dienstdoende gyn moest komen kijken of het op de verloskamer gehecht kon worden begon het me pas te dagen dat het best wel uitgescheurd was. De volgende dag hoorde ik pas dat het een totaalruptuur was. En ik dacht: oh oke, nou dan weten we dat ook weer.
Het was meer de combinatie van alles en het pijnlijke herstel, plus het feit dat mijn man en ik vanwege de ontstane vernauwing nog altijd geen seks kunnen hebben. De combinatie die ik heftig vond is dat ik erg beroerd was van de vergiftiging tijdens mijn bevalling, waardoor alle focus lag op slangetjes, infusen, kabeltjes, pilletjes en andere medicatie. Ik kwam aan met een weeenstorm, maar de vergiftiging was belangrijk, dus geen coaching daarbij. Ik kon niet mijn bed uit door alles. Daarom koos ik remifentanyl als pijnbestrijding. Daar wordt je een beetje woozy van. Ik kan vanaf toen vooral flarden herinneren. Flarden paniek, enge dingen over de vergiftiging die tegen me gezegd werden, het persen dat zo verschrikkelijk lang duurde. Toen ik in paniek vroeg of er al beweging in zat nadat ik al 2 uur bezig was, was het antwoord: neehoor, het zit nog erg hoog, je moet echt nog wel wat werk verrichten. Geen hand vasthouden, geen je doet het zo goed.
De eerste dagen in het ziekenhuis gingen nog wel. Ik kon alleen niet slapen vanwege de enge flarden van de bevalling die ik niet op een rij kreeg. Maar eenmaal thuis begonnen ook andere problemen. Onze dochter kwam bijna een maand te vroeg en deed het thuis niet supergoed. De melk kreeg ze niet op gang, waardoor we dag en nacht elke 2 uur moesten proberen te voeden, kolven en vingervoeden. Dit duurde bij elkaar een uur, en dan was er 1 uur rust waarin ik niet kon slapen. Ik had heel veel last van kraamtranen en maakte me veel zorgen. Ik kreeg meerdere hele enge nachtmerries per nacht waardoor slapen kut ging. Na een week dronk ze voldoende. Maar het werd een huilbaby. Ik kon de eerste maand niet goed lopen of zitten. Voelde me heel erg gescheiden van de baby. Omdat het enige dat ik met haar kon doen, voeden op mijn zij, niet goed ging en heel veel pijn deed. Ik heb 3 maanden aangemodderd en heel veel gehuild. En toen pas was ik sterk genoeg om mijn intuitie te volgen. De fles erin, en schema's voor voeden en slapen loslaten, kinderarts (ze bleek een kma te hebben). Nog vraag ik me af waarom ik bepaalde dingen niet eerder zo helder kon zien. Het ging daarna zoveel beter. Ik ging daarna ook vooruit met de pijn en de nachtmerries werden minder.
Dus het was niet 1 ding. Maar gewoon de combinatie van een hoop dingen. Ik denk dat ik de bevalling zonder remifentanyl heel anders verwerkt had. Dat spul hoef ik niet meer. Ik hoop dat ik deze ervaring los kan laten en de komende bevalling als een nieuwe ervaring in kan gaan. Daar heb ik nog wel wat stappen in te zetten. Het liefst skip ik gewoon alles tot 4 maanden oud ?
Milwen, gek idee he? Preventief iets slikken. Je weet niet of je het uberhaupt krijgt, en dat asprine werkt is geen gegeven. de verloskundige zei 25% van de vergiftigingen wordt voorkomen daarmee. Maar als het kan werken. Het is geen kattenpies, dus ik slik het ook maar. Waardoor heb jij een verhoogde kans?
Ik ben ook geen sporter. Maar ik wandel wel heel veel, met dreumes en de honden, zo 2 uur achter elkaar. Hoop dat ik dat nog lang vol kan houden. Vorige zwangerschap was het op het eind meer van bankje naar bankje wandelen haha! Maar het schijnt wel heel goed voor je bekkenbodem te zijn.
Milu, irritant hoe je hoofd een loopje kan nemen met je he? Ik herken dat wel. Dat je dan door iets kleins getriggerd wordt en een hele dag nerveus kan zijn ervan. Hopelijk wordt je gauw gerustgesteld met een echo. Steekjes enzo horen er bij mij in elk geval bij. Ik voel momenteel dat mijn baarmoeder gaat groeien, pijnlijke liezen, de zijkant van mn buik trekt een beetje. Protest! Van mijn lijf haha! Maar er komt dan wel een mooi buikje tevoorschijn. Hopelijk is dat bij jou ook het geval.