Alle dames die zijn bevallen: gefeliciteerd!
Ik ben ook even van de radar geweest omdat wij op 3 augustus ouders zijn geworden van onze prachtige zoon Mas!
Het gaat een lang verhaal worden, maar ik wilde het er toch even uitschrijven en persoonlijk vond ik het erg interessant om andermans bevallingsverhalen te lezen.
Op 1 augustus ben ik om 12 uur gestript. Ik was toen 40+6 weken zwanger en had in mijn hoofd dat mijn bevalling echt die dag moest beginnen. Daar heb ik alles aan gedaan. Zo'n 7 km gewandeld enook nog wat melk afgekolfd, veel op de skippybal gezeten en ananas gegeten. Het rommelde wel wat maar pas om 23 uur 's avonds begon het door te zetten. Al snel kreeg ik regelmatige weeën. Maar ik kon er nog doorheen praten dus moest nog even wachten tot de verloskundige kwam. Manlief dus maar weer naar bed gestuurd terwijl ik in bad op meer pijn zat te wachten. Om half 6 konden we naar het kraamhotel waar ik wilde bevallen.
Daar heb ik veel in bad gezeten tot ik 4 cm was. Op een gegeven moment kon ik mijn lichaam toch niet tegenhouden om mee te persen, maar ja ik zat pas op 4, dus gewoon de verloskundige afgewacht. Toen die aankwam en mijn buik tekeer zag gaan dacht die gelijk van "o die is er bijna". Nou niet dus. Nog steeds 4 cm, maar wel echte persweeën. Ik moest toen overgedragen worden naar het ziekenhuis omdat de rand dik was geworden door het meepersen en daarmee de ontsluiting ook niet verder zou vorderen tenzij ik een ruggenprik zou krijgen. Ik was op dat moment ook wel aan pijnstilling toe, terwijl ik dat van tevoren echt niet wilde.
Zodra dat besluit was gemaakt eigenlijk ging de pijn tussen de persweeën eigenlijk niet meer weg. Ik kwam dus in een weeënstorm van persweeën die ik zo veel mogelijk op moest houden. Dit was 90% van de tijd dus echt onmogelijk omdat ik geen rust meer kreeg tussen weeën. Vervolgens moest ik overgedragen worden en nog een half uur aan de ctg voordat ze volgens protocol officieel pas de anesthesist mogen bellen. Uit eindelijk hebben ze na een kwartier toch maar gebeld want ik was in actieve baringsnood. Ik kan me ook vrij weinig meer herinneren behalve de pijn en de tranen in de ogen van mijn man die het zo moeilijk vond mij in zoveel pijn te zien. Uiteindelijk moet je ook nog wachten op de anesthesist en zit je bijna 2 uur in die weeënstorm voordat die ruggenprik werkt. Maar daarna was ik ineens weer een heel ander mens.
Ik voelde de persweeën nog wel, maar kon ze makkelijk wegpuffen. En later hebben ze mij nog even rechtop gezet zodat de ruggenprik wat meer kon zakken en daarna voelde ik alleen maar druk. Met een echo bleek dat onze kleine verkeerd was ingedaald. Hij had geen spildraai gemaakt en was gewoon recht door mijn bekken gegaan waardoor hij al wel tegen de zenuw lag die voor persweeën zorgde maar de ontsluiting niet kon vorderen.
De uren daarna zaten vol met momenten als "als je de volgende controle niet meer ontsluiting hebt, dan wordt het een keizersnede". Elke keer ging het net op tijd de goede kant op. De kleine kreeg het wat moeilijk, waardoor ik in allerlei houdingen werd gezet. Uiteindelijk bleek het het beste te werken als ik op mijn knieeën zat met mijn armen over het hoofdeinde heen. Dit deden ze normaal niet bij mensen met een ruggenprik maar ik was redelijk mobiel en wilde echt uit alle macht die keizersnede voorkomen.
Op een gegeven moment had de kleine het toch echt te lang moeilijk en moest hij snel gaan komen. Ik mocht gaan persen. Ik kon zijn haartjes al voelen! Maar het ging niet snel genoeg voor de kleine. Ze nemen dan wat bloed af en daaruit bleek dat hij echt direct moest komen (foetale nood). Introducee de vacuumpomp. Maar na een paar pogingen bleef dat ding niet op zijn hoofd zitten, dus ook die optie weg. En dan krijg je het moment van: er komt een gyneacoloog binnen lopen en die zegt binnen 30 seconden: "we gaan NU een sectio doen". En ik dacht alleen maar: "maar ik lig hier nog te persen! Ik kan nog wel even doorgaan."
Dus snel naar de OK waar gelukkig bleek dat mijn ruggenprik heel goed gezet was waardoor ik niet onder algehele narcose hoefde. Ik heb hem geboren zien worden. Helaas kon hij niet direct bij mij liggen, want hij had moeite met zijn ademhaling. En mijn energieniveau zakte plotseling tot een minimum. Toen hij eenmaal bij mij lag kon ik amper een oog open houden.
Dus daar zat ik na 26 uur bevallen toch een keizersnede en een kind met vocht op zijn longen en misselijk omdat hij door de stress ook nog halverwege de bevalling in het vruchtwater had gepoept. Ik had echt even nodig om er over heen te komen. Ik was er BIJNA.
Inmiddels hebben we het er heel veel over gehad en er is als ik terug kijk echt geen beslissing geweest waarbij er een andere optie was. Ik ben achteraf ook blij dat ik het tot het einde heb volgehouden. Ook al was het 26 uur met toch een keizersnede. Ik weet nu dat ik elke mogelijke bevalling aan kan en voel me eigenlijk best stoer nu...Het was volgens de klinisch verloskundige ook één van de 3 meest frustrerende bevallingen die zij had meegemaakt (van de meer dan 700) omdat niks ging zoals verwacht. Gewoon dikke pech gehad.
Mas is uiteindelijk geboren met een gewicht van 4115 gram! Wel grappig want 's ochtends had de verloskundige nog gezegd dat op basis van hoe mijn buik er uit zag tijdens een wee en hoe ze dan dat kindje zag liggen dat het echt geen grote zou gaan worden. Maximaal 3300 gram. Hij is ook nooit hoger geschat dan 3700 gram. Hij heeft ze gewoon allemaal gefopt.
De eerste dag heeft Mas aan allerleid slangetjes en buisjes gelegen en moest er lucht met extra zuurstof in zijn longen gepompt worden om het vocht van zijn longen te krijgen. Aan het einde van de dag wilde ik hem echt heel graag even bij me hebben. Ze hebben hem toen 2 uurtjes op mijn borst gelegd en daarna ging het ineens zoveel beter dat hij van het merendeel van die slangetjes en buisjes af mocht. Wel waren zijn infectiewaarden te hoog dus we hebben voor zijn antibioticakuur (via infuus) wat langer in het ziekenhuis moeten blijven. Afgelopen woensdag mochten we naar huis en het gaat echt heel goed. Hij is alweer bijna op zijn geboortegewicht en ook ik herstel erg goed van de keizersnede. Dat is me achteraf ook heel erg meegevallen.
Ik was ook heel blij dat ik voor de bevalling al wat melk had gekolfd. Dit heeft hij via zijn sonde gekregen de eerste dag en later met finger feeding. Ik heb in het ziekenhuis gewoon verder gekolfd en daardoor heeft hij helemaal geen kunstvoeding nodig gehad. Als je al lekt dan raad ik je aan om dit in spuitjes te verzamelen. Je kan het maar nodig hebben.
Zo het is echt een bizar lang verhaal geworden, maar met een positief einde. We genieten hier echt enorm van ons ventje.
