uitgerekend februari 2019

Dank voor jullie lieve berichtjes. Was inderdaad even schrikken. Ze woog 2820 gram en 47 centimeter. Volgens de doktoren een mooie lengte en gewicht voor een geboorte van 36 weken, al vind ik haar zelf echt een poppetje en een mini, maar ze heeft wel een beetje vetjes haha :) 
 
Oh gefeliciteerd met de geboorte van Veda! Lijkt me ook zo moeilijk om haar dan te moeten achterlaten inderdaad. Sterkte! Hopelijk is ze snel lekker bij jullie thuis! Veel geluk en liefde gewenst
 
Gefeliciteerd met geboorte van jullie dochtertje....  zou wel even schrikken geweest zijn zeg...hopelijk mag ze snel naar huis.... ❤️
 
Gefeliciteerd met jullie dochter! Wat een leuke originele naam! Ik hoop en wens voor jullie dat ze snel naar huis mag zodat jullie samen fijn kunnen opknappen. Probeer te genieten van de kleine momentjes:) 
Ik ben benieuwd wanneer de volgende zich zal aankondigen! (Ook al is het nog lang geen februari haha)
 
Gefeliciteerd met jullie wondertje!!! Fijn om te lezen dat er meer mensen moeite hebben met hun relatie! Dacht echt dat het aan mezelf lag. Omdat mijn man dat ook zei, Ik merk ook wel dat ik nu wat stabieler ben kwam hormonen...Heb gelukkig nu wat minder last van mijn bekken. Maar er is een wel periode geweest dat ik zoveel pijn had. En dan dingen aan hem vroeg in de huishouding en het gewoon niét doen!!! En dan had ik het meerdere keren gevraagd en gewoon niet doen...En dan deed ik het nijdig en met veel pijn toch maar zelf. En dan kon ik hem wel wurgen voelde me dan zo rot en eenzaam totaal geen begrip. En dacht dan echt wat moet ik met zo'n vent... Later hebben we er veel over gesproken maar hij vond me gewoon een zeur en hij houd niet van commando's hij wilde het wel doen...maar wanneer hij het wil...ook had ik geen zin in sex terwijl ik dat bij mijn vorige zwangerschap wel gewoon had. Daardoor groei je denk ik ook wel een beetje uit elkaar... nu gaat het gelukkig wel weer wat beter. 
 
Poevie: Ik herken dat dus volledig. Ik kan mezelf dan vooral wel wurgen want ik weet van te voren eigenlijk al dat als ik het alsnog zelf ga doen ik degene ben die er achteraf lichamelijk last van heeft, naast het stukje van eenzaam en rot voelen. 
Zelf weet ik dat het geen onwil is vanuit zijn kant. Het is een actie reactie. Zelf heb je niet door in hoeverre je bent veranderd door de hormonen. Lees wel; ik praat daarom hoe het gaat niet goed. Absoluut niet. Maakt het wel ietsje makkelijker. 
Hij doet namelijk wel zijn best. Vandaag vieren we mijn verjaardag een weekje later omdat we een week geleden nog even een weekeind weg waren met zijn dochters. Hij zorgt er dan wel voor dat de babykamer weer helemaal toonbaar is na de lekkage die we hebben gehad. Dat hij dan de hele week niet heeft geholpen met de schoonmaak (iets dat we wel hadden afgesproken) neem ik dan maar voor lief. Pick your battles zullen we het dan maar noemen. 
Ik ga vanavond wel het gesprek met hem aan dat ik daardoor nachten wel minder slaap door de pijn. Hoop dat hij daar wat meer begrip voor heeft dan mijn 'gezeur' dat hij het moet gaan doen. 
 
Terug
Bovenaan