Gefeliciteerd CGVRCIV! Maar wat een avontuur heb je beleefd zeg! Niet hoe je het voor je had gezien inderdaad, maar toch fijn dat ze dat dan met de hartslag goed in de gaten gehouden hebben.
Ik heb zelf inmiddels ook babynieuws. Op 14 juni mochten wij naar het ziekenhuis voor een ingeleide bevalling. Om 10:00 moesten we ons melden voor het plaatsen van een ballonkatheter en als dat dan voldoende zou hebben gedaan zouden ze de volgende dag de vliezen gaan breken. Na een prima CTG werd de ballon ingebracht en die veroorzaakte wel krampen, tot een uur of 20:00, toen voelde ik ineens dat er niet meer zo'n druk was van de ballon en werd het weer rustiger in mijn buik. De ballon was wel blijven zitten dus het was spannend of er wel de 2-3 cm ontsluiting zou zijn om de vliezen te kunnen breken de dag erna. I.v.m. de keizersnede die ik eerder heb gehad moest ik in het ziekenhuis blijven al die tijd, maar daar hebben we prima kunnen slapen en de ochtend erna dus om 7:00 naar de verloskamers om te kijken wat die voorweeën/weeën de dag ervoor gedaan zouden hebben. Dat bleek gelukkig al 4 cm te zijn, alleen de ballon was niet spontaan uitgevallen maar een beetje blijven hangen. De vliezen konden gebroken worden om 7:45 en ze zouden om 11:00 eens gaan kijken of ik al weeën had (de vorige keer begon mijn bevalling met spontaan gebroken vliezen en duurde het ongeveer 2,5 uur voordat de weeën op gang kwamen). Maar ik denk dat ik rond 10:15 naar de wc ging met het idee dat ik moest poepen en de weeën waren toen al best heftig aanwezig, ik heb daar de hele badkamer ondergekotst en toen maar even in bad gegaan om mezelf op te frissen en daar wat meer weeën op te vangen. Bij de controle rond 11 uur zat ik al op 8 cm ontsluiting. Daarna werd het wel lastiger om de weeën op te blijven vangen. Rond 12:15 zat ik op 10 cm ontsluiting, maar ik had nog geen persdrang, dus dat was nog even een tijdje weeën wegpuffen. Om 13:30 kon ik wel beginnen met persen. Een uur later bleef het hoofdje al wel staan maar leek de voortgang daar wel een beetje te stagneren, dus werd er besloten dat ik toch een knip ging krijgen. Toen die gezet was werd onze tweede zoon ook meteen die wee nog geboren en in mijn armen gelegd. Het leek mij echt de perfecte bevalling.
Helaas begon mijn avontuur daarna pas. De placenta kwam niet helemaal los, dus na een half uurtje werd ik naar de OK gereden om daar operatief het laatste restje placenta te verwijderen. Al met al met dat avontuur zo'n 2 liter bloed verloren. Rond 17:10 waren mijn man en zoontje bij mij op de uitslaapkamer en mocht ik eindelijk een poging doen om borstvoeding te gaan geven en werd ik terug gerold naar onze kamer. Op zich viel het me ook op dat moment allemaal nog wel mee, tot ik rond een uur of 20:00 mocht gaan proberen te plassen. Mooi dat mijn lijf daar geen zin in had, en behalve dat het niet werkte viel ik ook flauw onderweg terug naar bed. Een nachtje langer blijven dus. Die nacht en de volgende ochtend lukte het nog altijd niet om zelf te plassen en ben ik bovendien nog vaker onderuitgegaan. Behalve een ijzerinfuus kreeg ik dus ook een lesje zelf katheters inbrengen om te kunnen plassen. (Jeej, een vaardigheid erbij die je ook nooit hoeft te gebruiken...). De volgende dag ging het wel iets beter qua plassen (het lukte in elk geval deels zelf, maar er bleef wel nog te veel in de blaas zitten, dus nog verder aanklooien met die katheters), maar ik ging nog steeds af en toe onderuit bij het naar de wc gaan. Toen heb ik een bloedtransfusie gekregen en daarmee gaat het gelukkig wel weer een heel stuk beter.
Al die tijd deed ons zoontje het in principe prima, hij dreigde alleen een beetje veel af te vallen - niet zo gek want mijn borstvoeding kwam dus niet heel erg lekker op gang met deze nasleep, maar behalve dat hij dus bijvoeding krijgt gaat het met hem echt perfect. Met een prachtig kereltje met bijvoeding, een flinke doos met katheters en die bloedtransfusie erbij mochten we gelukkig wel weer naar huis na ruim 2 dagen langer blijven. Daar bleek de kraamzorg het wel veel te druk te hebben op het moment, dus we krijgen nu maar halve dagen kraamhulp - wat vooral voor mijn man best heftig is, want het is echt vliegen met na elke voeding die kolf schoonmaken, flesjes geven, een peuter die moet wennen aan z'n broertje en een vrouw die dus nog steeds een vrij slappe vaatdoek is.
Maar inmiddels begin ik wat op te knappen en hopelijk kunnen we straks lekker volop genieten van onze nieuwe aanwinst in het gezin.
Gelukkig is al het ongemak maar tijdelijk.
