Dank jullie wel voor de felicitaties! Hij heeft de naam Jason gekregen en doet het super goed. Het was nog even spannend, omdat hij gisteren toch al 7% van zijn geboortegewicht kwijt was en als hij dan vandaag weer zou zijn afgevallen hadden we moeten gaan bijvoeden. De melkstuwing was wel al prima op gang, maar hij had best wat moeite met aanhappen. Dus gisterenochtend, toen eindelijk weer wat winkels open waren na Pinksteren, mijn man meteen om tepelhoedjes gestuurd en dat is me toch een uitkomst! Totaal geen moeite meer met aanhappen en vanochtend op de weegschaal was hij inens 140 gram aangkomen, wat écht super veel is. Dus niet bijvoeden en hij mocht vandaag voor het eerst in bad, heerlijk vond hij het.
Oke en dan nu mijn bevallingsverhaal.
Donderdag op vrijdag nacht begon het rond een uur of 1 te rommelen. Flinke krampen en al snel rugweeën. Ik wilde mijn man er nog niet voor wakker maken dus ben blijven liggen, proberen ze op te vangen en nog wat rust te pakken. Volgens mij was het rond half 5 dat ik mijn man wakker maakte, omdat de weeën toch al om de 7 à 8 minuten kwamen, alleen niet zo heel lang duurde, vaak net zo'n 45 seconden. Nog even op het gemakje gedoucht en mijn man de vk laten bellen. Die kon niet direct komen, omdat ze nog bij een andere bevalling was, maar zou er om half 8 zijn. Ondertussen beneden zelfs nog redelijk ontbeten, maar de weeën bleven in kracht toenemen. Iets na 7 uur was een stagiair verloskundige er als eerste en die is meteen mijn ontsluiting gaan checken. Het was duidelijk begonnen, maar zat nog maar op 3 cm. Afgesproken dat ze om half 1 weer terug zouden komen. Kracht en lengte van de weeën bleef toenemen en het was ook heerlijk alleen maar rugweeën, dat vond ik wel erg heftig. Paar keer onder de douche geweest ook om te verlichten. Ergens eind van de ochtend begon ik ook te bloeden en dat vond ik eng. Maar het was nog maar een klein beetje en hield vast aan de gedachte dat het prima de slijmprop kon zijn, want ik had niet het idee dat ik die eerder al was verloren. Rond half 12 kwam ik uit bed voor een bezoek aan het toilet en het bloed stroomde letterlijk langs mijn benen. Dus mijn man maar weer laten bellen en de verloskundigen kwamen. Ze constateerden dat het puur bloed was van mijn lichaam die erg hard aan het werk was. Ik zat op 5 à 6 cm en het bevalbad kon eindelijk opgezet worden. Wat keek ik daar naar uit! Maar duurde een eeuwigheid voordat die een keer vol was. Ergens rond half 3 kon ik er een keer in, dat was wel erg prettig en gaf veel rust. Maar na anderhalf uur moest ik er weer uit om het lichaam de kans te geven de weeën goed op te blijven bouwen. Weer naar boven naar de yogabal en -matje en daar braken de vliezen in een wee. Helaas, er zat ontlasting bij. Dus dat werd nog naar het ziekenhuis. Eerst controleren hoeveel ontsluiting ik ondertussen had, dat was al 8 à 9cm en ik kreeg persdrang. Met rugweeën en persdrang de auto in naar het ziekenhuis, had onderweg net de brug open gestaan, dus dat moest nog op gang komen. Eenmaal op de snelweg was het gas erop. Rond half 6 was ik in het ziekenhuis en zat op 9cm ontsluiting. Helaas ik mocht dus nog steeds niet mee persen, maar ik kon ze ook echt niet meer opvangen. Na twee keer proberen met de hand die laatste centimeter vrij te krijgen mocht ik rond 7uur gaan persen en na een uur was Jason om 20:02 geboren. Vond het laatste stukje persen heel heftig, omdat ik zijn schouder heel erg onder in mijn baarmoeder voelde branden. Het persen drukte die pijn wel weg, maar met het op adem komen, was het extra goed te voelen, waardoor ik heel moeilijk mijn adem onder controle kon krijgen. En het deed zo'n pijn in mijn rug, dat ik best even spijt heb gehad dat ik geen pijnbestrijding wilde. maar het is volledig gelukt zonder. Ik had een klein scheurtje en ben wel nog gehecht.
) Van dat zeiltje klinkt trouwens wel superhandig, haha. Ik vond omdraaien super zwaar en alles plakte aan je. Ik droeg van die gladde satijnen broeken om het omdraaien wat makkelijker te maken.