Tja, nu mijn verhaal. Het is nu ongeveer 7,5 maand geleden. Heb een prima zwangerschap gehad, wel een beetje de typische klachten zoals rugpijn op het laatst van de zwangerschap, maar daarover mag ik niet klagen.Nu de bevalling, de avond voor de uitgerekende datum voelde ik de baby draaien, waar eigenlijk geen ruimte meer voor was en ik dacht nou, volgens mij gaat hij in de startpositie liggen! maar voelde daarna niets bijzonders meer. Na die nacht lekker geslapen te hebben wordt ik vroeg wakker {de uitgerekende datum!} van een raar gevoel, mijn vriend vraagt waarom ik zo vroeg wakker ben geworden{5.30 uur}en ik zeg tegen hem dat volgens mij de baby nu op dit moment beslist of hij vandaag ter wereld komt op dat hij nog even wil wachten. Hij verklaard me lachend voor gek en ik zeg zal wel zo zijn, maar ik wel honger dus ik ga me een broodje smeren, hij zegt ja lekkker maak je mij ook een .Nou zo gezegd zo gedaan en ik "waggel" naar beneden. Als ik bij het aanrecht sta en naar de koelkast grijp:en ja hoor, mijn water is gebroken! Nou ik had mooi helder vruchtwater en dus daar stonden we dus, elkaar een beetje lacherig aankijkend tja dit is het dus, nu gaat het gebeuren...
Ik had me voorgesteld en ingesteld op een tja weet niet of je dat kunt zeggen, maar een prettige thuisbevalling, had bij wijze van de waxcinelichtjes al klaarstaan...
Met mijn berekeningen zou ik die avond moeder zijn!
Maar voelde dus nog helemaal niks, heb me vrschoond en we zijn maar weer met z,n 2-tjes in bed gekropen, had ook niet het gevoel dat ik de verloskundige al kon bellen om 5.45 uur.Daar lag ik dan ik merkte nog helemaal niets, alleen ik bleef steeds wel vruchtwater verliezen. Om 7.30 uur de verloskundige maar gebeld, we hieden het niet meer uit zo spannend en je weet ook niks het is je eerste kindje. Die zo tegen een uur of negen wel even komen kijken en ik moest me maar rustig houden, nou zo gezegd zo gedaan. toen hij kwam, voelde ik nog niks, maar had ook nog geen ontsluiting...o jee, maar was niks om me zorgen over te maken het breken van de vliezen was de grooste stimulans dus dat zou wel goed komen. Nou dat zal dan wel, tja ik HAD er geen verstand van toch?! Tegen de middag kreeg ik een beetje krampjes maar het schoot niet echt op maar tegen de avond zat er wel schot in, en dan bedoel ik vooral in de weeen, de verloskundige was al 2 keer weer geweest en nog steeds geen of 1 cm. ontsluiting en de mededeling dat de baby er zin in had...jaja...
tegen een uur of 3,4 uur s,nachts dus
niet op de uitgerekende datum terwijl ik zeker wist dat hij wel op die datum geboren zou worden, echt ik wist dat al van het begin van de zwangerschap, mijn persoonlijke intuitie...Had achteraf ook gemoeten ,maar dat lezen jullie zo wel.
Hield ik het niet meer uit, zoveel pijn, ik voelde, er zit wat niet goed, ik wist wel bevallen doet pijn en ik ben ook niet kleinzerig maar dit hield ik niet meer, alleen maar rugweeen, wist niet dat die zo heftig kunnen zijn...
Toch volgehouden want ik dacht als ontwetend meisje {ben eigenlijk zelfstandige vrouw!} moet toch nog volhouden want heb geen persdrang
en het is vroeg op zondagmorgen kan die arme verloskundige nu zo vroeg tocht niet bellen, toch om 7 uur gedaan, die zou snel komen, om 9.3o uur was die er en ik had me al wel duizend keer overgegeven aan de pijn, in mezelf gekropen, de wereld vervoelkt, me opengesteld ik weet het niet eens meer...Nou toen was ik dus meer als een dag verder en had naast verschrikkelijk veel pijn, 3 cm ontsluiting!!!De versloskundige zag het ook niet meer zitten dus toen maar naar het ziekenhuis, was daar toen echt zo blij mee, maar de verloskundige wilde dat ik naar een ander ziekenhuis zou gaan dan wat ik eigenlijk wilde, maar hij had goede ervaringen met het ene ziekenhuis en ik kende dat zikenhuis totaal niet en ik had emotioneel meer met het andere ziekenhuis, ik was er zelf geboren en mijn vriend ook en daarom vonden het mooi dat ons eerste kindje daar ook geboren zou worden. Maar ik moest het zelf weten maar hij raadde toch wel die andere aan... Dus toch op weg naar dat vreemde ziekenhuis daar een pethidine prik gekregen, volgens mij was die voor de pijn dat hielp eigenlijk niet had wel 2 cm ontsluiting erbij door de autorit! dus toen zat ik op 5 cm. Die middag nog geen resultaat en wel veel pijn dus toen aan het infuus gelegd met weeenstimulatie {had ik niet genoeg weeen!?}Aan het einde van de middag was ik door het dolle heen van de vermoeidheid en die verscrikkelijke pijn en toen dreigde ik m,n infuus er uit te trekken want ik hield het niet meer, kwam eindelijk de gynacoloog en die keek zorgelijk {ik was ondertussen m,n wenkbrauwen aan het uitplukken van de pijn}Die riep er ineens iemand bij en toen werd het ineens heel hectisch, ik kreeg een spoedkeizersnede..mijn hartslag sjeesde omhoog en die van onze baby daalde tot beneden de 60 slagen per minuut. Terwijl ik een weeenstorm over me heen kreeg als gevolg van het infuus, was de gynacoloog op m,n buik aan het drukkken en zorgelijk naar ctg aan het kijken, de verpleegkundigen me met z,n 2-en mij aan het scheren met grof geweld, weer iemand anders was aan het proberen bloed af te nemen en was de anestesist mij aan het bekijken en weer iemand anders was mij in een operetiehemd aan het hijsen terwijk ik allen maar dacht wanneeer val ik nou flauw van de pijn,want dat gebeurt in films ook... nou in het echt dus niet,
Toen op het verlosbed in de lift naar de operatiekamer heb volgens mij alleen gegild dat ik dit niet meer kon...Toen een ruggeprik die 4 keer verkeerd ging en toen kreeg ik een kapje op m,n neus en werd al nee roepend alleen weer wakker.....
Tja volgens mijn wazige en Pijnvrije hoofd was ik moeder geworden..maar waar was iedereen? na een poosje voor mijn gevoel wel een half uur zal wel niet zo zijn, kwam er een verpleegkundige die mijn vriend en onze baby meenan, dat was zo te gek, beduusd dat wel maar zo gelukkig.
Nou ik was dus wel een uur onder zeil geweest en de hele familie wachtte al op mij in het ziekenhuis, raar..was net wakker. na 6 dagen in het ziekenhuis, geklooi met borstvoeding, zeer pijnlijk litteken, eindelijk naar huis joepi! de eerste nacht op m,n eigen wc..ik kijk naar m,n litteken overal bloed..wond opengenapt..nee he..nou doktersdienst bellen, advies terug naar het zieknhuis ik: nee doe ik niet ben net 1 dag thuis, ik kan thuis ook doodgaan... was zo flauw van het ziekenhuis...de volgende morgen contole, onstoken hechtingen en wond. daar heb ik nog 5 weken meegelopen dus nu erg lelijk litteken met bochten en hobbels. Ben nu er eindelijk weer een beetje overheen, lichamelijk en geestelijk.Ik heb zels nog een poos in de ziektewet gezeten.Ik kan nu wel zeggen het was voor mij geen dramatische ervaring maar traumatisch. Achteraf lag de baby niet met z,n hoofd goed dus al die tijd was mijn eigen gevoel juist het gaat niet goed.. Ook heb ik het idee dat in dat andere ziekenhuis allles beter verlopen zou zijn en ze eerder in zouden hebben gegrepen.Maar dat weet ik niet dus dat moet ik maar naast me neer leggen.Ben nog wel gefrusteerd over alles en op iedereen maar merk wel dat het nu wegebt, dit is de eerste keer ook dat ik het opschrijf...wel raar dit is eigenlijk nog maar de helft van het verhaal maar hij is volgens mij al veel te lang.
Maar alles gaat nu hardstikke goed, ga binnekort weer werken ben dolgelukkig met ons kindje en ik kan ook zeggen dat het nu helemaal heerlijk voelt met z,n 3-en.
Maar 1 grote tip, luister naar je eigen gevoel, doe je dat niet dan gaat allles in de soep lopen. Niemand weet het zo goed als jijzelf,als je op jezelf leert vertrouwen komt alles goed.
