Verliep jouw bevalling zoals jij dat wilde?

Mijn bevalling liep precies zo als ik zelf wilde.
Al vanaf het moment dat ik zwanger was van de 2de was ik bang voor de bevalling. Bij de 1ste een keizersnee gehad en wist niet wat met te wachten stond. Bij iedere afspr. bij de gynacoloog aangegeven dat ik erg bang was. Laat het op je afkomen was haar tip. Daar nam ik geen genoegen mee. Met 20 weken heb ik gevraagd of ik een ruggeprik kon krijgen en dat kon. zonder na te denken zei ze ja, dat is misschien voor jou wel het beste. Ik heb mijn ruggeprik gekregen en ben zeer tevreden over de gang van zaken. De hele bevalling wat een eitje, ik zou het zo weer doen. Natuurlijk heb ik wel weeen gevoeld, maar na 20 min persen en zonder in te scheuren werd onze zoon van 8 pond geboren. Ik vond het geweldig. Ik ben dankbaar en blij dat mijn gynacoloog zo medelevend was en accoord gaf voor de ruggeprik.
 
Overal had ik gelezen dat er niet meer dan een half uur tussen de geboorte van een tweeling zou zitten. Bij mij zat er een dikke twee uur tussen en al die tijd had ik nog ergere weeen dan bij de eerste! Uiteindelijk werd nummer twee uit voorzorg op de OK geboren. Hij wilde niet indalen en is daarom met een vacuumpomp gehaald, wat erg pijnlijk was. De gynaecoloog heeft me geslagen tijdens het persen! Nee, allemaal niet zoals ik verwacht had. Nummer een lag trouwens in zijn eentje in de andere verloskamer, twee verdiepingen boven ons, daar werd ik natuurlijk ook niet rustiger van.
Ik heb uiteindelijk twee kerngezonde kereltjes op de wereld gezet, maar het koste wel wat moeite!
 
Bij mij is het niet bepaald gegaan zoals ik had verwacht. Ik wilde graag thuis bevallen, omdat je dan heerlijk je "eigen dingetjes" om je heen hebt. 10 dagen na de uitgerekende datum werd ik gestript en 2 uurtjes later om 16.00u braken de vliezen. Het gutste eruit dus het was onmiskenbaar. Ik was best wel blij omdat de kleine zolang op zich liet wachten. Niet lang daarna begonnen de eerste weeën. Toen ben ik wat gaan wandelen en in de loop van de avond werden de weeën heftiger. Ik mocht niet in bad gaan liggen omdat de vliezen al gebroken waren en dat vond ik best jammer. Begin van de nacht ben ik wel onder de douche gaan zitten toen de weeën erg heftig werden. In de ochtend was het bijna niet meer te harden en is de verloskundige langsgekomen: 3 cm ontsluiting pas! Daarna ging het helemaal in een sneltreinvaart met de weeën: ik weet niet of dat nu een storm was, maar het was niet meer te klokken en de pijn ook niet meer uit te houden. Om 11.00u kwam de verloskundige nog eens langs en had ik 8 cm en ging ze weer weg (drukke dag die dag). Zo rond een uur of 12.30 kreeg ik persdrang, maar had ik nog geen volledig ontsluiting: er zat nog een randje. Ik mocht niet persen en moest de weeën wegzuchten. Dat was erg zwaar, maar na een uurtje mocht ik dan toch persen. We hebben alle methodes geprobeerd (persen op uitademing, op inademing, liggen op de rug, op de zij, zitten op het toilet, maar niets hielp: hij kwam er gewoon niet uit. De verloskundige voelde wel de haartjes, maar verder dan het schaambeen kwam de baby niet. Toen besloot ze er een punt achter te zetten en heeft me naar het ziekenhuis gebracht rond een uur of 15.30. Ik in haar auto en mijn man achter ons aan. Daar werd gekeken wat de oorzaak kon zijn. Aan de kracht van de weeën en de perskracht van mij lag het niet: de kleine zat klem. Ik mocht kiezen tussen tang/pompverlossing of een keizersnee. De risico's voor de baby bij de tangverlossing waren groter, omdat de bekkendoorgang misschien te klein was en dan zou de baby een hersenbeschadiging kunnen oplopen. Ik ging voor de gezondheid van onze kleine en het werd een keizersnee. Ik had het op dat moment trouwens ook helemaal gehad: ik had anderhalve dag niet meer geslapen of gegeten. De baby was er niet helemaal ongeschonden uitgekomen: hij had een (onschuldig) punthoofd van het harde persen!

Eén ding verliep wel zoals ik had verwacht: de steun van mijn man en het heerlijke gevoel op het moment dat ik mijn zoontje op mijn borst gelegd kreeg.

Nu ben ik overigens weer zwanger en over 2 weken uitgerekend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik best wel bang ben voor deze bevalling. Het moet in het ziekenhuis en dat staat me eigenlijk al tegen. Voordeel is wel dat ze nu me niet weer eindeloos laten persen en eerder ingrijpen als het niet wil vlotten.

Groetjes
Marjan
 
Helaas liep mijn eerste bevalling alles behalve wat ik hoopte...
De problemen begonnen al in het ziekenhuis. Ik werd ingeleid omdat ik 15 (!) dagen overtijd liep.
Ik werd woensdagochtend (14 juli) om 7 uur in het ziekenhuis opgenomen en direct aan een infuus gelegd met weeen-opwekkers. (Ik had thuis al een week ruim 3 cm ontsluiting). Volgens de artsen in het zkh was het binnen een paar uurtjes 'gepiept', ten eerste omdat ik werd ingeleid, ten tweede omdat ik al ruim 3 cm ontsluiting had. (Het schijnt dat een ingeleide bevalling sneller verloopt dan een natuurlijke bevalling).

Bij ons ging het toch anders dan gepland...
Na tien uur weeen-opwekkers (vijf uur 's middags) had ik nog maar 5 cm ontsluiting! Daarnaast kreeg ik koorst en was ik alleen maar aan het overgeven. Op aanraden van de gynaecoloog kreeg ik een ruggeprik. Toen ging het (even) heel snel. s'avonds om 20.00 uur had ik bijna volledige ontsluiting en mocht de ruggeprik 'eraf' om zelf goed mee te kunnen persen. om 22.00 uur was de ruggeprik uitgewerkt en kreeg ik vrij snel persdrang. Helaas lag mijn zoontje niet goed en mocht ik niet gaan persen. Tot 1.00 uur (!) moest ik mijn persweeen opvangen en mocht ik na 2,5 uur eindelijk aan de persdrang toegeven. Na een een knip en een scheur moest mijn zoontje heel snel geboren worden, zijn hartslag liep snel achteruit. Na 35 min. werd hij levenloos op mijn buik gelegd. Ondanks dat hij zijn mond en neusje werden uitgezogen reageerde hij niet. Hij was erg blauw en gaf geen enkele respons. Zonder dat we wisten of het een jongetje of een meisje was werd hij direct bij ons weggehaald. Ik was totaal in shock.
Gelukkig kon mijn man vrijsnel naar hem toe en nam hij digitale foto's. (Hij was overigens de gehele bevalling mijn rots in de branding!) Hij kon mij na een minuut of tien melden dat we een zoon hadden die het naar omstandigheden redelijk maakte. Helaas moesten we allebei nog enkele dagen in het zkh blijven. Mijn zoon op de kinderafdeling ivm infectie-gevaar en ik op de 'kraamafdeling' ivm koorst na de bevalling.

Nee, een bevalling waar ik op had gehoopt (thuis en zonder complicaties) was het zeker niet. 15 dagen overtijd, een ingeleide bevalling van ruim achtien uur...en daarna een levenloos kindje op je buik... Ik zal het nooit vergeten maar hij is het dubbel en dwars waard geweest!

groetjes, Karlijn
 
Mijn bevalling lijkt al weer zo lang geleden maar denk dat je het nooit vergeet.
Ik wilde graag thuis bevallen. Dat leek me het prettigste lekker mijn eigen bed, douche, spulletjes en alles bij de hand.

De weeen begonnen op 31 oktober (2003) Rond half 4 smiddags. Ik was bij mijn moeder en hoe raar ook ik wist meteen wat het was. s avonds kwamen ze al regelmatig maar niet echt sterk.
Zaterdag kwam de vk ff kijken. (en tuurlijk de gene die me het minste lag) Helaas had ze tot woensdag dienst dus moest het er maar mee doen.
Ze was niet vriendelijk en behandelde me als een nummer en snel vlug. Bij de eerste controle 1,5 cm (had ik ook wel verwacht dus dat viel mee.) s middags kwamen de weeen steeds sneller en heftiger dus tegen de avond weer gebeld en had toen 3,5 cm dat viel wel ff tegen. Toen heeft ze de vliezen gebroken wat ook niet echt soepel ging.
Rond 22.00 zou ze terug komen ik lekker onder de douche en op zich ging het nog redelijk. Heb mijn moeder laten bellen door mijn man om te komen (ze zou de bevalling filmen) en wat was ik blij dat ze er was ze heeft mee gepuft en gedaan. Terwijl mijn man alles klaar zette. Om een uur of 00.00 kwam de vk weer. De weeen kwamen zo snel gevolgt en nu zou ik de tweede nacht in gaan zonder slaap. Dus ze besloot om naar het ziekenhuis te gaan. Ok alle spullen pakken (koffertje had ik gelukkig redelijk gepakt.) Maar lag in een oude pyamma had geen tijd om kleding te pakken enz.
De rit was kort. In het ziekenhuis waren ze veel liever en vertelde tenmisnte wat ze gingen doen. Er werd nog een keer gekeken voor hoeveel cm ontsluiting voordat ik een prik kreeg om wat te rusten. Ik viel als een blok in slaap.En werd vaak "gewekt" voor een ctg van de baby dat vond ik verschrikkelijk. Na 2 uur slapen werd ik wakker vna een drukkend gevoel en hoorde ik gesmoes over dat ik geen weeen had gehad bijna en dat het nog wel een paar uur zou duren. Ik was nog zo in een roes dat het niet echt tot me doordrong. Tot ik dacht dat ik moest poepen en toen besefte ik pas dat de baby er aan kwam. Grote stress want dat kon niet ik mocht vooral niet persen want had volgens de verpleegster geen weeen gehad en zo wel heel licht niet genoeg voor ontsluiting.

Daar lig je dan verschrikkelijk vond ik het. Gelukkig vroeg ze of de vk toch moest komen JAAAAAAA ze was aan de andere kant van de stad bezig met een bevalling en kon dus niet komen. Of ik het erg vond als de gyn van het ziekenhuis het deed. Nee hoor ook al haar je de buurman erbij als er maar iemand komt om me baby te halen.

Ze kwam al heel snel en stelde zich ook voor als de "buurman" ze was heel lief rustig en eerlijk.

Ik mocht zo goed als meteen gaan persen. Na 3 kwartier was ze er dan. Een prachtig meisje helemaal roze en schoon, oogjes wijd open en zo rustig. Ze dronk meteen aan de borst wat een roes (die ik al had van de prik werd nu alleen maar versterkt door haar)

Daarna moest het nageboorte komen haha die wilde natuurlijk niet. Pfff wat een ellende weer prikken en persen. Maar niets hielp. De gyn trok aan de navelstreng, verpleegsters 2 hingen op mijn buik en ik moest mee persen. Hij schoot met veel geweld los en het bloede erg. Heb behoorlijk veel bloed verloren. Daarna kwma het hechten nog omdat madam na de geboorte van haar hoofdje zelf haar arm naar buiten duwde was ik als nog gescheurd. Dat hechten was ook geen pretje maar goed.

Al met al was het alles wat ik niet verwacht had. Vielen dingen die ik het engste vond heel erg mee. En waren er ook dingen die tegen vielen.
Uiteindelijk heeft de bevalling 40 uur geduurt dat vond ik wel erg lang en ik was ook uitgeput ondanks al het bloedverlies was ik 4 uur na de bavalling al weer thuis.

En uiteindelijk ben ik blij dat ik in het ziekenhuis bevallen ben anders had ik na de bevalling gemoeten ivm de placenta en daar zit je dan helemaal niet op te wachten. Ik heb ook al gezegt komt er nog een dan ga ik naar het zelfde ziekenhuis voor mij geen thuis bevalling meer.

Groetjes
 
door dat mijn eeste kind met een keizesnee is gekomen moest ik in het ziekenhuis bevallen van mijn tweede.
aangezien deze zwangerschap al niet helemaal lekker veliep wilde ze me stippen 22 juli.
mijn man kreeg vrij van zijn werk, want we wisten niet hoe het zal gaan.
mijn man zei tegen mijn buik van je mag pas komen woensdags naar 18 uur.
om tien uur kreeg ik mijn eeste wee en al snel volgende de andere weeen.
ik ben naar bed gegaan om wat te gaan slapen dacht ik maar dat werd niet meer slapen.
om half drie brak bij mij de vliezen en mijn man sliep naast me en vroeg moet ik bellen?
ja zei ik en hij draaide zich weer om en viel in slaap.
een uur later werd hij wakkker van moest ik bellen of niet?
hij heeft het ziekenhuis gebeld wij er heen en aan de ctg gelegen maar de weeen waren niet goed genoeg het zal nog wel een hele tijd duren dus weer naar huis.
om half 8 kon ik niet meer en er weer heen gegaan en toen moest ik blijven.
onder de douch ,want de rugweeen waren niet om op te vangen.
mijn man was heel lief voor me maar wat hij ook deed niks hielp.
tegen half twaalf kreeg ik een infus en een pijn stiller omdat het niet uit te houden was.
elke 20 min. werd het infus hoger gezet en om 15 uur had het eindelijk het gewenste resoltaat ik kreeg meer ontsluiting.
mijn man werd nog weg gestuurd omdat ik moest slapen en hij heeft dat ook gedaan en ik heb even geslapen.
om 16:25 kreeg ik lachgas omdat ik 10 cm had maar nog een halve cm moest volgens de verloskundige.
ik kon het niet meer houden ik had het idee het kind komt er uit en toen ze nog een keer keek zei ze van ik zie haren we gaan beginnen.
ik blij ik mocht persen.
naar drie perseweeen was onze dochter geboren.
dat was schrikken een dochter we zouden een zoon krijgen werd er eerder verteld tijdens een echo.
toch was ik heel blij met mijn dochter en man man nog veel blijer.
nu hebben we een zoon en een dochter.
ik had gehoopt op een natuurlijke bevalling , maar gedacht het word een keizersnee omdat mijn bloeddruk hog was.
maar de hele bevalling was hij heel mooi laag.
ik had een bevalling waar ik bijna op hoopte.
rug en been weeen zijn niet prettig en dat je dan bijna geen onstluiting krijgt was minder ,maar veder wil ik het zo weer over doen.
ze is een dag eerder geboren dan ik was uitgerekent en op de dag dat ik gestript zal worden is onze mooie meid geboren.
groetjes miranda
 
Ik had me op allerlei manieren voorbereid op mijn bevalling, maar ik had nooit kunnen bedenken hoe het werkelijk zou gaan.
Met 32 weken ging mijn bloeddruk omhoog, hield ik veel vocht vast en bleek ik pre-eclampsie te hebben. Ik werd opgenomen, mocht tussendoor nog een paar dagen naar huis, maar toen ik weer op controle kwam had ik het HELLP-syndroom.
Met 36 weken voelde ik me ellendig. Dagenlang kon ik niet eten en was ik heel slap. Doodsbang dat er iets met de baby mis zou gaan, maar die leek het goed te doen. Ondanks alles begon de bevalling vanzelf, de vliezen braken en ik kreeg weeen. Na 12 uur heftige weeen opvangen met steun van mijn man, bleek het kindje niet genoeg energie meer te hebben. Het werd een spoedje. Ik ging onder narcose en naar het schijnt hebben ze razendsnel mijn buik opengemaakt. Mijn zoon en ik hebben beide nog een tijd in de gevarenzone gezeten; mijn man dacht dat hij in zijn upje zou overblijven, de arme ziel.
Inmiddels zijn we acht maanden verder en zijn mijn zoon en ik gezond. We waarderen dat des te meer.
Die romantische verhalen over thuisbevallen irriteren me soms nog wel. Zo had ik het ook wel gewild. Ik heb mijn zoon pas ontmoet toen hij al meer dan een uur oud was. Toch is, dankzij het fantastische personeel van het Amsterdamse OLVG de borstvoeding na een paar dagen alsnog op gang gekomen en zijn wij een gelukkig gezin. Eind goed al goed.
 
Ja ook even mijn reactie, erg leuke vraag trouwens, wel leuk eens even weer alles boven te halen.
Mijn grootste wens was thuisbevallen, en dit is gelukkig ook gelukt.
Vijf dagen voor de uitgerekende datum zijn 's nachts om 1 uur de weeen begonnen. Heel rustig aan en goed te doen. Na drie kwartier mijn man wakker gemaakt en eens even de tijd opgenomen. Dit was reden genoeg uit bed te gaan en het kraambed klaar te maken in de kamer, hier wilde ik graag bevallen. Ook dit hebben we heel gezellig gedaan samen, af en toe even weeen wegpuffen maar dit ging heel goed. Mijn man vroeg zich af of we de verloskundige ook moesten waarschuwen maar ik was heel ontspannen en had zoiets van ach laten we maar even afwachten, dan bellen we ze voor niets uit bed. We hebben toen nog een tijd in de kamer op de bank vertoefd, maar ik besloot toen dat we nog maar even op bed moesten gaan om te slapen. Helaas was dit voor mij niet zo goed omdat ik dus ook echt in slaap viel en dan werd overdonderd door de weeen en het moeilijk kon opvangen. Dus ik heb mezelf maar gewoon wakker gehouden. Mijn man heeft nog wel even lekker kunnen slapen. Om 9 uur 's morgens was ik toch wel heel benieuwd hoever het zou zijn en hebben we gebeld. Toen de verloskundige kwam bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben. Dus mijn keus 's nachts niet te bellen was heel goed. En nog steeds had ik het goed onder controle en was ik heel relaxed. Maar na een paar uur werd het toch wel veel heftiger en uiteindelijk vervroegd de Vk weer gebeld omdat het wel ineens heel snel ging. Ik heb wel behoorlijk lang persweeen moeten opvangen omdat ik nog niet mocht persen en dit was ontzettend zwaar, maar het was heerlijk dat ik gewoon thuis was.
Om 14.20 uur werd onze zoon geboren Wesley. We hebben 5 jaar op hem moeten wachten, dus toen dat kleine knalroze lijfje op me te voelen, dat zal ik werkelijk nooit weer vergeten, en wat was hij mooi.
Gelukkig verliep ook de rest allemaal prima, want dat was mijn grootste nachtmerrie, wel thuis bevallen maar dan bv. voor de placenta naar het ziekenhuis te moeten. Maar gelukkig het was niet nodig.
Het was een geweldige ervaring. Echt ontspannen in onze eigen omgeving, ook voor mijn man was dit perfect. Geen ziekenhuiskamer van 3 bij 4 bij wijze van. Hij was gek geworden denk ik.
En dan lekker kunnen douchen en je familie ontvangen in je eigen huis, en je baby in zijn splinternieuwe wiegje te kunnen leggen. Heeeerlijk.
Ja mijn bevalling was precies zoals ik me hem had voorgesteld, althans zeker had gehoopt. Ik hoop dan ook dat het bij een eventuele tweede weer zo mag gaan.

groeten Cindy
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan