Hey hoi lieve dames!
Ik heb alle 143 pagina's doorgelezen in een uurtje haha! Ook mijn vriend en ik zijn nu bezig voor een kindje.. Ons 1e kindje! Wij gaan nu op naar ronde 7 aangezien ik zojuist ongesteld ben geworden.. Ik gebruik al sinds september 2017 geen anticonceptie meer, en ik temperatuurde als 'natuurlijke' anticonceptie via natural cycles. Wij zijn nu dus sinds 6 maanden actief bezig voor ons 1e kindje. Nu de 7e ronde hierna.. Het voelde voor mij wel gek omdat ik al 1,5 week wat krampjes heb (echt beetje ongesteldheid krampjes), dit heb ik anders nooit. Pas 1 dag voor ik ongie word beginnen de krampen vaak bij mij. Ik zal even een korte uitleg geven over ons!
Ik ben Anouk, ik word over 1 maandje 21. Ik heb altijd gezegd dat ik 'jong' moeder wilde worden en het voelde voor ons nu als de juiste tijd. Mijn man is 34 en wij schelen dus 13,5 jaar. Voor ons voelt dat leeftijd verschil totaal niet zo omdat ik mentaal al een stuk volwassener ben, dan de gemiddelde 20 jarige (Dit komt mede door dat ik hoogbegaafd ben, mij daardoor altijd anders heb gevoeld, verder dan de andere mensen van mijn leeftijd). Ik heb dan ook een extreem groot rugzakje, zeg maar gerust een vuilniszak. Dit maakt natuurlijk ook dat ik al een stuk volwassener ben, en al een lading levenservaring extra heb. Mijn man en ik hebben een super super fijne relatie, waarbij hij mij altijd steunt en lief heeft. Ik ben toen ik net een weekje 16 was al eens zwanger geweest.. Ik zal daarin heel eerlijk zijn dat ik zwanger was van een jongen (mijn toendertijd vriendje), die mij op seksueel, fysiek en mentaal gebied mishandelde en misbruikte. Het was egoïstisch van mij als ik ervoor had gekozen het kindje had laten komen... ten eerste omdat ik er toen nog niet klaar voor was, niet voor had kúnnen zorgen en nog niet te spreken over wat de vader het kindje én mij aan had kunnen doen.. Daarom heb ik er toen voor gekozen het kindje weg te laten halen. Sorry voor de meiden die dit moeilijk vinden om te lezen.. Ik vind het zelf ook verschrikkelijk moeilijk en ik heb er enorm veel psychische klachten aan over gehouden.. schuldgevoel.. pijn.. verdriet.. boosheid.. alles wat je maar kunt bedenken. Ik hoop dan ook dat jullie hier niet naar op gaan reageren ♡♡. Ik wéét dat dit de beste keuze is geweest toen, maar toch doet het mij ongelooflijk veel pijn.. Dit maakt ook dat ik er tot 4 maanden geleden zo erg mee bezig was dat ik elke maand weer jankend in de wc zat als ik ongesteld was geworden. Omdat ik zó graag weer zwanger wilde zijn. Gelukkig heb ik inmiddels een super super lieve man die mij daarin zo veel steunt dat het sinds 4 maanden erg goed gaat qua huilen, en het hele gevoel wat ik daar aan over heb gehouden.
Goed, wij zijn nu dus in ronde 7, en het is nog steeds niet gelukt. Ook om mij heen lijken de baby's uit de lucht te vallen en ben je wel erg blij voor ze, maar steekt het. Want je wilt ook zo zo graag zwanger worden. Ik heb een super regelmatige cyclus waar ik de klok op kan zetten 30/31 dagen. Praktisch altijd 30. Ook weet ik precies welke dag ik mijn eisprong heb (ovulatietestjes altijd op dezelfde dag positief, vaak 2 dagen achter elkaar), inmiddels doe ik geen ovu testjes meer omdat ik dus zo regelmatig ben dat ik weet welke dag ik mijn eisprong heb. Wij klussen om de dag, een paar dagen ervoor tot een paar dagen erna. Maar toch lijkt het nog niet te lukken helaas.. Het voelt gewoon erg rot, omdat je voor je gevoel er nu zo min mogelijk mee bezig bent, maar toch het niet lukt. Ik slik al foliumzuur bijvoorbeeld, op aanraden van de huisarts. Maar zijn verder nog niet naar de huisarts geweest. Wel heb ik een AB Rhesus Negatieve bloedgroep. (Staat van 0.5% van de Nederlandse bevolking). Ik moet dus als ik wel zwanger word hier dus extra op letten. Soms maak ik mij daarin ook zorgen, zou ik daardoor misschien minder snel...? Maar dat lijkt me sterk aangezien ik exact dezelfde bloedgroep heb als mijn moeder, die in de 2e ronde al zwanger was van mij.
Ik blijf mijzelf dingen afvragen als:
Ben ik nog wel genoeg vruchtbaar aangezien ik toen ik 16 was...
Is mijn man nog wel goed vruchtbaar aangezien hij 34 is?
Moeten we al bijna naar de huisarts?
Doen we iets verkeerd? Waardoor het nog niet is gelukt?
Dat soort dingen vraag ik dan ook echt alleen af als ik net ongesteld ben geworden, daarbuiten gaat het juist wel goed met mij qua gedachtes en gevoelens. Maar het is soms zo verrotte moeilijk!
Goed, ik weet dat ik bijna 21 ben, dus nog hartstikke jong! Opzich is mijn vriend ook zéker niet oud. Maar waarom lukt het dan nog niet?! Terwijl om mij heen de mensen stoppen met de pil en in 1 x zwanger zijn! Soms voelt het erg oneerlijk.. Ik hoop op dit forum wat steun te vinden en ervaringen te kunnen delen met mensen, want echt delen met iemand buiten mijn man kan ik niet. Aangezien we dit natuurlijk nog geheim wilden houden. Ik hoop dat we hier dingen met elkaar kunnen delen ?.
Heel heel veel liefs en kracht, van Anouk F ?
super shit... hopelijk heb je een fijne huisarts die je doorverwijst, al hoop ik natuurlijk dat het niet nodig gaat zijn bij jullie.