Yres, vond ik ook, heel ongelukkig woord om te gebruiken hé. Maar het is wel zo, er is geen enkele reden waarom dit nu net bij ons gebeurd. 'Meestal' komt dit niet voor, 'meestal' is dit een spontane miskraam. Wel, met de meestal ben ik niet veel want ik was 2x de uitzondering op de 'meestal'-verhalen.
Op de echo zagen ze verschillende ernstige, niet-levensvatbare afwijkingen. Toen wisten ze nog niet dat ons kindje trisomie 18 had, maar vermoedens van een genetische afwijking waren er al wel. Door de vlokkentest hebben ze dan genetisch materiaal van ons kindje verzameld en zo zijn we dan te weten gekomen dat trisomie 18 de boosdoener was.
Voor ons was het heel positief dat we er veel over konden praten, dit heeft ons echt wel geholpen. Nu kiest iedereen voor zichzelf hoe zij dit willen/kunnen verwerken. Als je er over praat, krijg je wel altijd 'goede raad', dus daar moet je je ook wel tegen wapenen. Ik kan dit allemaal vrij goed van me af laten glijden.
Ze zeggen altijd, een vrouw is moeder van zodra ze een positieve zwangerschapstest heeft en een man wordt vader van zodra hij het kindje in handen heeft. Wel, ik vind dit een heel correcte stelling. Ik voelde m'n lichaam veranderen, terwijl dit voor mijn man heel vaag bleef van ok, ik heb het gezien op echo maar is dat er nu echt? Het bleef zo'n vaag concept natuurlijk, ik had nog geen buik of niks uiteraard. Dus voor mij voelt het inderdaad alsof ik een kindje verloren ben, terwijl dit voor mijn man helemaal anders voelt. Hij heeft het ook heel moeilijk gehad, maar nu is hij er veel minder mee bezig dan ik. Wat ik ook helemaal oké vind, uiteindelijk gaat iedereen er op zijn manier mee om. Hij steunt me wel en gaat het gesprek erover zeker niet uit de weg, wat mij dan weer goed doet.
Nu hebben we het wel een plaatsje kunnen geven hoor, 'het is wat het is' en we kunnen er toch niets aan veranderen. 23 december zal voor ons altijd een speciale betekenis hebben denk ik!
Op de echo zagen ze verschillende ernstige, niet-levensvatbare afwijkingen. Toen wisten ze nog niet dat ons kindje trisomie 18 had, maar vermoedens van een genetische afwijking waren er al wel. Door de vlokkentest hebben ze dan genetisch materiaal van ons kindje verzameld en zo zijn we dan te weten gekomen dat trisomie 18 de boosdoener was.
Voor ons was het heel positief dat we er veel over konden praten, dit heeft ons echt wel geholpen. Nu kiest iedereen voor zichzelf hoe zij dit willen/kunnen verwerken. Als je er over praat, krijg je wel altijd 'goede raad', dus daar moet je je ook wel tegen wapenen. Ik kan dit allemaal vrij goed van me af laten glijden.
Ze zeggen altijd, een vrouw is moeder van zodra ze een positieve zwangerschapstest heeft en een man wordt vader van zodra hij het kindje in handen heeft. Wel, ik vind dit een heel correcte stelling. Ik voelde m'n lichaam veranderen, terwijl dit voor mijn man heel vaag bleef van ok, ik heb het gezien op echo maar is dat er nu echt? Het bleef zo'n vaag concept natuurlijk, ik had nog geen buik of niks uiteraard. Dus voor mij voelt het inderdaad alsof ik een kindje verloren ben, terwijl dit voor mijn man helemaal anders voelt. Hij heeft het ook heel moeilijk gehad, maar nu is hij er veel minder mee bezig dan ik. Wat ik ook helemaal oké vind, uiteindelijk gaat iedereen er op zijn manier mee om. Hij steunt me wel en gaat het gesprek erover zeker niet uit de weg, wat mij dan weer goed doet.
Nu hebben we het wel een plaatsje kunnen geven hoor, 'het is wat het is' en we kunnen er toch niets aan veranderen. 23 december zal voor ons altijd een speciale betekenis hebben denk ik!
