Vorige week een mk gehad en nu toch een paar vraagjes...

Kammie,

Net al kippevel van Chris en nu van jou! Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, wat heftig zeg. Na zo'n heavy periode lijkt de zon te schijnen en dan dit, ik snap je verwarde gevoelens.

Je geeft aan ook niet te weten hoe het gaat qua ziekenhuis gebeuren, beetje gek, maar het hele gebeuren zet je vast ook aan het denken. Je hoort soms dat wanneer je ooit zwanger bent geweest je de volgende keer sneller zwanger kan raken. Maar ik ken ook andere verhalen, een hoop dingen om over na te denken voor jou nu. Neem de tijd!

Liefs Lientje
 
Hee hoi,

Weet niet wat ik ervan denken moet... Gezwollen borsten, licht rose bij het afvegen, steekjes en trekkerig gevoel in de onderbuik. Kortom weer erg verwarrend allemaal.

Gek aan de ene kant hopen op een zwangerschap en aan de andere kant ook weer niet. De niet zit hem dan meer in het mocht het weer misgaan...dat gevoel hoop ik nooit weer mee te maken. Ik weet niet of ik dat nu alweer aan kan. Snappen jullie me nog?

Liefs Lientje
 
Hoi Christy,

Hoe gaat het nu met je?
Ik kan me zo goed voorstellen dat je jezelf rot geschrokken bent vd miskraam.
Er gebeurd ineens zoveel in je lichaam, waarvan je het nog nooit hebt meegemaakt dus je weet dan ook niet wat je te wachten staat.
Lichamelijk en geestelijk is het heel moeilijk. En het lichamelijke is gelukkig vaak na een paar weken weer over maar het geestelijke is vaak een stuk moeilijker he.
Probeer er maar wel gewoon over te praten met anderen.
Ik merk aan mezelf dat ik dat vaak moeilijk vind omdat ik weet dat mensen dan dingen uit goeie bedoelingen tegen me zeggen die bij mij helemaal niet goed vallen, Maar toch is het ondanks dat goed om er eerlijk over te zijn en je gevoel erover te delen.
Wel super fijn dat je het zo met je man kan delen. Het is toch iets wat jullie samen overkomen is en dan is het goed steun bij elkaar te zoeken.
Waar ik nog benieuwd naar ben... Ben je nog gecurreteerd?
Ik hoop het niet voor je. Is toch fijn als je lichaam het zelf regelt he.
Nou meis sterkte weer.

Kammie,

Hoe gaat het nu met jou?
Bah wat zijn de dingen soms oneerlijk verdeeld   he in het leven.
Dan moet je al zolang wachten om zwanger te worden en dan verlies je het ook nogeens.
Ik kan me jou gevoelens allemaal zo goed voorstellen.
Laat ze ook alsjeblieft maar toe en stop ze niet weg want je gaat het opkroppen en ooit komt het eruit.
Het is nu zo zwaar en moeilijk maar ik hoop echt dat jullie ook in de toekomst weer met vreugde en goeie moed zullen kunnen uitkijken naar een nieuwe zwangerschap en uiteindelijk het mooie wondertje.
Heel veel sterkte voor nu en de komende tijd.

En Lientje,

Natuurlijk snap ik jou gevoel uit duizenden!!!!!!!
Wel snel weer zwanger willen raken om dat je er zo naar verlangt, maar toch ook zo bang zijn dat als je zwanger bent om het weer te verliezen.
Maar zoals je naar mij al schreef: Niet de moed nu al verliezen he!!!!!
Laten we elkaar maar een beetje proberen te steunen bij onze gevoelens.
Uiteindelijk weten wij ( de dames die hier kletsen) Het beste hoe je jezelf kunt voelen tijdens en na een miskraam.

Maare oooeeeee..... Lientje als ik zo eens lees over jou symptomen dan komt er bij mij ook wel een gedachte op en dat is idd dat jij weleens zwanger zou kunnen zijn.
Aaaa wat is het toch ook spannend allemaal he.
Op de wachtbank moeten zitten om af te wachten of ongesteld wordt of niet.

Mijn nod zal eind deze week, begin volgende moeten plaats vinden.
maar misschien ook weer wel later ivm de miskraam.
Mijn borsten voelen inmiddels niet meer zo gespannen, maar ik heb wel af en toe de steekjes en het vreemde gevoel in me baarmoeder, ik heb nog geen roze bloed of slijm verloren maar als ik dat bij jou zo lees zou het weleens de innesteling kunnen zijn.... toch????
Hmm afwachten maar. En ondertussen wel ons op de hoogte houden he van hoe je jezelf voelt en hoe het met je gaat.

Fijne dag,

Liefs, Nathalie


 
Hoi Nathalie,

Ik denk niet dat ik zwanger ben, ik word gewoon ongi en daar ben ik misschien toch een beetje opgelucht over, raar maar waar! Nog even een rustmoment en dan er echt helemaal weer klaar voor zijn.
Maar ja, eerst maar eens zien wanneer de ongi door zet.

Mijn duimpjes draaien op volle toeren voor ons allen!!! Ik zou idd graag verder kletsen, hoe het met je gaat, waar je tegen aan loopt (reacties) en hoe je ermee omgaat.

Liefs Lientje
 
Hee meiden,

Sommigen zullen dit nu een lastig onderwerp vinden, maar ik loop er zo af en toe tegen aan. Hoe benoem je je laatste zwangerschap naar anderen? Ik ben gewoon benieuwd, soms vind ik het best verwarrend allemaal en ik merk ook dat iedereen er verschillend in staat.

Dat hangt misschien ook af van hoe ver je was in je zwangerschap, ik was 6 weken zwanger toen ik het vruchtzakje verloor en de echo's hebben nooit een levend  ukje laten zien, dus ik heb het ook nooit een naam gegeven. Toch heb ik veel verdriet gehad om het ukje.

Vanmiddag heb ik een gesprek op het werk en dan zal er wel weer uitvoerig naar gevraagd worden, ik weet niet hoe ik zal reageren. Ik vind het soms zo lastig, iedereen is bezorgd/meelevend, maar ik wil dit niet altijd. Sommige maken het super zwaar, terwijl ik dan net een goede dag heb, dan drukt dat enorm op me. Worstelen jullie daar ook zo mee?

Liefs Lientje
 
Hoi allemaal,

Ik  denk dat ik er nu zo een beetje door ben, qua lichamelijk herstel, ik heb nu namelijk na 2,5 week geen enkel veegje bloed meer verloren. Helaas heb ik gisteren nogmaals een positieve test gedaan wat wil zeggen dat het hcg nog niet uit mijn bloed is. En als ik het goed heb begrepen, kan ik dan ook nog niet terug zwanger worden. En dat is nu toch wat ik het liefste zou willen! Mijn  jongste dochter gaat na de paasvakantie naar school en dan zou ik nog een paar maanden met haar kunnen doorbrengen aangezien ik op het werk meteen moet thuisblijven.

Ik heb wel al besloten dat ik sowieso een eerste goede echo ga afwachten (vorige keer meteen gezegd) en dat ik dan in alle stilte afscheid ga nemen. Ik moest nu aan een heleboel mensen (partners waar we mee samenwerken in mijn eigen dorp) laten weten dat ik zou vervangen worden. Dat mogen ze van  mij nu niet meer verwachten, dat doen ze zelf maar. Ik heb nu wel aan mijn collega's een mail gestuurd (een dag na de mk) dat ik geen medelijden wou maar aanmoedigingen voor een volgende poging. Ze vonden het wel fijn omdat ze dan wisten wat ze tegen me moesten zeggen.

Want je merkt toch dat mensen vaak niet weten hoe ze moeten reageren en dan maar niets zeggen. Wie het   niet weet, spreek ik er niet over aan. maar als ik terug zwanger ben, zal ik er makkelijker over kunnen praten denk ik.

Ik hoop dat mijn maandstonden niet pas na 6 weken gaan komen (wat de gyn heeft gezegd) want dat wil zeggen eind februari en pas midden maart er terug voor gaan! Lijkt me nog zo lang! Enfin, we zijn al volop terug aan 't proberen (om de dag) voor het geval dat ik toch een eisprong zou krijgen. Als mijn lichaam er al klaar voor is, zal ik wel zwanger worden.

Enfin, we gaan verder!

Groetjes,

Mati
 
Hoi Lientje (en anderen ook natuurlijk),

Ik herken wat je schrijft dat je er niet altijd op zit te wachten als mensen er (goed bedoeld) naar vragen. De bedrijfsarts adviseerde me ook mijn collega's te vragen er niet meer over te beginnen, omdat het dan telkens weer een "dreun" is op je lichaam/geest. Maar ik vind dat ook juist weer moeilijk, omdat ik er uit mijzelf niet zo snel over praat, en het soms juist wel fijn vind als er naar gevraagd wordt. Is dus niet zo zwart-wit te zeggen wanneer wel en wanneer niet...

Zelf geloof ik ook dat ik lichamelijk wel weer hersteld ben. Heb in ieder geval geen bloedverlies meer. Krijg ook de oneffenheden in mijn gezicht weer terug die ik tijdens mijn zwangerschap niet had. Maar allemaal dus tekenen dat mijn lichaam er weer klaar mee is. Emotioneel is het nog een ander verhaal; het verdriet heeft plaats gemaakt voor een heel neerslachtig gevoel. Denk dat dat pas echt weer overgaat als ik weer zwanger mag worden... Maar dat voelt nog zó ver weg!

Ik weet ook niet meer precies wat de gyn heeft gezegd over hoeveel tijd je (als het goed is) weer ongesteld wordt; weet iemand van jullie dat? En mag je in de ronde na je ongesteldheid weer zwanger worden of moet je die maand (minstens) ook nog wachten??

Groetjes!



 
Hoi Kammie,

Fijn dat je lichamelijk weer hersteld bent.
het geestelijke is inderdaad meestal een langer verhaal.
Toch hoop ik ook echt voor jou dat je toch weer van het leven kunt gaan genieten, al voordat je weer zwanger bent.
Ik hoop natuurlijk voor jullie en voor ons allemaal dat we heel snel weer positief zullen testen maar het blijft altijd afwachten he.

Je vraagd wanneer je na een miskraam weer ongesteld zou moeten worden.
Dit is bij iedereen anders.
Ik hoor best veel vrouwen die te horen krijgen dat ze binnen 6 weken weer ongesteld zouden moeten worden. Bij de ene duurd het 6 weken en bij de ander weer korter.
Bij mijn eerste miskraam, ovuleerde ik weer netjes na 2 weken en 2 weken later was ik ook weer netjes ongesteld, dus mijn cyclus duurde netjes weer 28 dagen, maar wat ik zeg, dit is bij iedere vrouw weer anders.
Nu na me tweede miskraam moet ik afwachten of ik eind deze week weer ongesteld wordt. Zoja dan is me cyclus weer netjes 28 dagen.

Wat mij is verteld over zwanger worden na een miskraam dat is dat, dat gewoon kan.
Er zijn genoeg vrouwen die na hun miskraam gelijk weer zwanger raken.
Sommige vrouwen krijgen wel van hun arts te horen dat het verstandig is om tenminste 1 menstruatie af te wachten na de miskraam zodat je dan beter kunt uitrekenen hoever je zwanger bent, maar dit hoeft natuurlijk niet perse. Over hoever je weer zwanger bent daar komen ze vanzelf weer wel achter.
Volg dus gewoon lekker je eigen gevoel.
Als jij het liefst nu weer zwanger wilt raken dan zou ik ervoor gaan.
Als je lichaam er nog niet klaar voor is wordt je het toch niet en zowel dan kun je alleen maar weer heel erg blij zijn.
Sterkte met alles.

Liefs, Nathalie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan