Hey hallo allemaal,
Nou, ik ben weer terug uit Brussel! We hebben een heerlijk weekend gehad, veel gezien en natuurlijk alle Belgische lekkernijen naar binnen gewerkt! Echt uitgerust ben ik niet, want we hebben t hele weekend veel gewandeld door de stad, om maar zo veel mogelijk te zien en nu heb ik dus vooral spierpijn! Maar we waren wel even helemaal weg en dat was heel fijn. Ik heb het hele weekend bijna niet gedacht aan de miskraam en alles er om heen.
Maar om nu te zeggen dat het nu weer helemaal goed gaat, nee dus. Het begon al weer op de terugweg, het gepieker en gedoe. Het regende en het was erg druk op de weg. Ik vond het allemaal maar gevaarlijk en was de hele tijd bang dat ons wat zou overkomen. Omdat ik de sfeer niet wilde verpesten heb ik dus maar niks gezegd. Maandag gewoon naar het werk geweest en dat was ook wel een goede dag. Maar 's avonds thuis, alle nare dingen op tv raakten me en ik begon me zorgen te maken om van alles. In bed realiseerde ik me dat ik de laatste tijd toch wel heel erg bang ben voor van alles en dat past niet bij mij. Tranen met tuiten, en alles waar ik bang voor ben heb ik er uit gegooid. Gister had ik cursus en daar ben ik dapper heen gegaan, maar die dikke ogen van mij vielen wel op bij mijn collega's en op een gegeven moment hield ik het gewoon echt niet meer. Huilend het lokaal uitgelopen en mezelf maar opgesloten in het toilet. Uiteindelijk kwam een collega die ik al in vertrouwen had genomen op me in praten dat het echt niet langer kon zo en dat ik toch eens naar de huisarts moest. Dat heb ik dus gedaan. Hij was niet verbaasd over mijn angsten en vond t ook niet raar dat ik weer tegenover hem zat. Er is dit jaar gewoon zo veel gebeurd, mijn veerkracht is nu weg, het is gewoon te veel. Na de laatste miskraam was de rek eruit en ik ben nu gewoon op.
Die angsten die ik heb hebben vooral te maken met de angst om te verliezen en dat heeft er mee te maken dat ik dit jaar meerdere keren heb meegemaakt dat iemand er zo maar ineens niet meer kan zijn. Mijn broertje die tijdens zijn uitzending op een bermbom is gereden, mijn moeder die een hersenbloeding kreeg, 2 kindjes die het niet hebben gered. Dat is te veel. En nu ben ik dus bang voor nare ziektes, durf ik geen auto meer te rijden in het donker/tijdens de regen/bij gladheid, ben ik bang dat mijn vriend niet meer ademt als ik zijn ademhaling niet kan horen enzovoorts enzovoorts. Het voelt alsof ik aan een soort afgrond sta, maar ik heb niet de keus om me om te draaien en weg te lopen, alsof alles me uit de handen glipt en alsof ik geen vat meer heb op mijn eigen leven.
Mijn miskramen hebben een grote rol gespeeld in hoe ik mij voel. Ik kan mijn gevoelens en gedachten niet delen met de mensen om me heen, want niemand lijkt het echt te begrijpen. Zoals Wennepennetje hier boven al beschreef, voel ik me soms ook heel alleen. Ik denk dat jullie dat ook wel een beetje herkennen, dat mensen het niet altijd snappen en dat ze onbewust wel snel weer vergeten wat wij hebben meegemaakt. Als mensen dat doen wil ik ze ook niet meer "lastig vallen"met mijn gepieker en kom ik over alsof alles wel weer goed gaat. De mensen om me heen zeggen wel dat ze me willen helpen en me tot steun willen zijn, maar hoe goed ze het ook bedoelen, de steun waar ik naar op zoek ben kan ik bij hun niet vinden!
Stom he, het ging allemaal toch best lekker. En nu zit ik weer helemaal in de dip....
Gelukkig lees ik ook van jullie dat het bij jullie ook allemaal nog op en neer gaat en dat stelt me wel gerust. En ik vind het fijn om hier, lekker anoniem, mijn verhaal te doen en begrip en herkenning te vinden. Dat helpt mij behoorlijk en het klinkt misschien raar, maar ondertussen zijn jullie een onderdeeltje van mijn leven geworden!
Oja, ik ben inderdaad afgelopen donderdag ongesteld geworden. Maar dit keer was t maar heel kort! Zondag was ik al weer helemaal schoon! En ook heel gek, want gisteravond had ik ineens weer een beetje bloedverlies, maar dat was vanochtend ook al weer over..... Hebben jullie ook zo'n rare menstruatie?
Nou, weer een heel verhaal, sla maar over als je geen zin hebt, ik moest het gewoon ook ff kwijt....
Liefs,
Karin
