Waar zijn de april 2009 moeders?

Hallo dames,

Heb me zojuist aangemeld. Het is fijn om jullie verhalen te lezen. Ook wij zouden in april ons eerste kindje verwachten. Helaas hebben we bij de eerste echo (10 wkn en 5 dgn) te horen gekregen dat het hartje niet meer klopt. Volgens de echo was het hartje enkele dagen geleden gestopt. Een tweede inwendige echo heeft het bevestigd.Het is zo moeilijk om het te accepteren. We hebben een compleet kindje gezien op de echo en daarnaast voel ik me nog steeds zwanger (misselijk en overgeven). Het maakt me zo boos en verdrietig tegelijk.

Ik herken me in velen van jullie. Ook mijn schoonfamilie toont weinig begrip. Binnen nu en twee weken wordt er toch een baby in hun familie geboren (mijn schoonzus is zwanger). Eerlijk gezegd heb ik nu ook geen zin in hun zogenaamd goedbedoelde verhalen. Het maakt me alleen maar verdrietiger. Gelukkig hebben we wel steun van anderen.

Langzaam probeer ik het te accepteren en we denken na hoe we dit verlies kunnen verwerken. We willen het kindje begraven. Ook bewaren we de echo. Het is en blijft ons eerste kindje. En oh wat was het welkom.
Ik kijk wel op tegen de komende weken. De miskraam moet nog komen. Ik hoop dat deze natuurlijk en volledig op gang komt. Tot dinsdag wachten we het af. Daarna wil ik het dmv medicijnen op gang laten komen.

Ik leef met jullie mee en wens allen veel sterkte. Onze tijd komt nog wel. Gelukkig lees ik alweer goed nieuws....degene die weer zwanger zijn, gefeliciteerd.

 
Hoi Muriël, welkom hier. En wat naar dat het jou ook overkomen is.

Karin: pff, klinkt inderdaad niet zo fijn. Jammer. Hoe gata het vandaag met je?

Meisjeb: balen! Veel succes dinsdag.

Maike Sanne"jihaaa! Wat een leuk nieuws! Gefeliciteerd!

Ik heb vandaag een controle echo gehad. Inderdaad, het is nog niet schoon. Maar er zit ook weer niet zo veel dat er nu meteen een curettage nodig is. Wel is mijn bloed geprikt om het hb gehalte te controleren. De arts-assistent zei dat ik nog wel rekening moest houden met een of meerdere bloedingen gezien het feit er nog wel wat in mijn baarmoeder zit. Volgende week moet ik weer voor een echo.

Heb even met mijn werk gebeld. Daar vinden ze het maar lastig dat ik er niet ben. Tja, in het voortgezet onderwijs vallen je lessen uit en in de onderbouw moeten collega's de uren overnemen. Daarnaast zit mijn klas al drie weken zonder mentor. Tja, ik vind het ook heel jammer, maar ik kies hier ook niet voor. Zucht. Maandag wil ik het wel weer gaan proberen. Dus ik hoop dat mijn lieve lijf het snapt en de laatste rotzooi er een dezer dagen uitwerkt. Dan kan ik eindelijk weer verder! Veel slapen de komende dagen, energievoorraadje aanleggen  en hopen dat het allemaal snel schoon is.
 
hallo meiden!
Muriel, welkom hier, hoewel niemand van ons hier eigenlijk wil zijn, als we er zijn moeten we er maar t beste van maken. Ik vind het fijn om ervaringen te delen met anderen, die ongeveer gelijk op gaan en met dezelfde gevoelens en onzekerheden zitten. Ik hoop dat je mk snel op gang komt, zoals je vast hebt gelezen is het bij mij niet vanzelf gegaan....
Maui, wat spannend allemaal joh, ik ben benieuwd naar je ervaringen met die medicijnen, ze hebben t mij afgeraden, maar volgens mij werkt ieder ziekenhuis weer anders.... Hoop voor je dat het gaat werken, volgens mij is het voor de verwerking veel beter om de miskraam helemaal te doorleven.

En hoe is het met de andere meiden hier? Hoe is het met alle bloedverlies en herstel'werkzaamheden'? Zo lang je bloed blijft verliezen wordt je toch ook steeds herinnerd aan die nare en verdrietige gebeurtenis in je leven   en dat willen we liever niet toch?  
Tja en wat werk betreft, niemand van ons heeft hiervoor gekozen. Tuurlijk is het voor de baas niet handig en niet prettig, maar het zou fijn zijn als bazen hun reacties eens beperken tot "wat vervelend voor je"en "neem je tijd". Ik kan me helemaal voorstellen dat je je daardoor wat onder druk gezet voelt om ook weer aan de slag te gaan, al voel je je daar nog niet fit genoeg voor. Bij mij is het juist andersom: mijn baas en personeelsconsulent zijn heel meegaand en meelevend en ze verwachten me eigenlijk ook nog niet terug op korte termijn. Terwijl ik me er op voorbereid om volgende week weer halve dagen te gaan werken. Ik ga er bijna van twijfelen, of het al wel goed is om weer aan de slag te gaan.
Gisteravond heb ik weer een heerlijke huilbui gehad, ik stond onder de douche en realiseerde me ineens dat ik weer alleen was..... Terwijl ik de afgelopen weken zo bezig ben geweest met het zorgen voor mijn kindje en ik dat ook zo gezellig vond(ondanks de misselijkheid).    
En ik heb helemaal geen last meer van de curretage, zelfs geen bloedverlies meer. Op zich wel fijn, maar als ik zou willen kan ik nu vergeten dat het is gebeurt, dat ik zwanger ben geweest. In 1 klap is alles voorbij en ik maak het zelf niet eens bewust mee.... En als ik het al zou kunnen vergeten, dan is het logisch dat anderen dat ook kunnen(en doen). En ik wil het helemaal niet vergeten! En ik wil ook niet dat anderen dat doen.... Ik wil niet vergeten en ik moet uiteindelijk ook verder met mijn leven, maar mijn gevoel wil nog niet verder, is nog niet klaar om de draad op te pakken.....
Ohoh, wat ben ik weer lekker aan het zeuren, gatver(voel me net een dreinend kind....)
Wat helpt jullie om de draad weer op te pakken en toch niet voorbij te gaan aan je gevoel?
Liefs,
Karin
 
Mooie vraag Karin.

Ik heb er nog geen precies antwoord op. De draad weer oppakken gaat op zich geleidelijk en redelijk ongemerkt. Omdat ik al twee prachtige zoons heb te verzorgen, pak ik zodra iets lukt, een bepaalde dagelijkse bezigheid wel weer op. En elke dag gaat dat een beetje beter. De oudste gaat volgende week maandag voor het laatst naar het kdv en de woensdag voor het eerst naar groep 1. Dus ik ben nu bezig met een traktatie voor op het kdv. Beetje fröbelen is leuk.

Mijn gevoel, daar probeer ik niet aan voorbij te gaan door hier af en toe te lezen en te schrijven. Dat is een manier. Ik houd mijn vrienden en naaste familie eerlijk op de hoogte en doe niet aan "small talk" over dit onderwerp. Ik heb een paar mooie kaartjes gehad en die staan samen op een plank in de kast in de woonkamer. Ik laat ze ook nog even staan.

Aangezien het hier zo fijn anoniem is: gistereavond hebben we voor het eerst sinds 3 weken weer gevreëen. Wel met een condoom, want ik ben een beetje bang voor infecties.  Geen idee of een condoom dat kan voorkomen overigens. Maar het gevoel was zo sterk. Daarna werd ik trouwens overvalen door een berg emoties die loskwamen...pfffff. Aan de ene kant vond ik het zo fijn om elkaar weer te voelen. Aan de andere kant voelde het als een ontkenning van ons verlies. Vreemd he? Alsof er niets gebeurd is. En het was ook dubbel om het met een condoom te doen. Dat wilden  we  al tijden  niet, want we wilden zwanger raken. En we waren dat ook! Maar nu dus niet meer. ik wil het wel graag weer snel zijn, dus in dat opzicht voelde het condoom raar.

Zo, ook hier wordt dus veel gedacht en gevoeld....
 
Hallo,

Fijn om jullie reacties weer te lezen. Inderdaad we zijn liever niet hier, maar het is fijn om ervaringen te delen. Het geeft je toch wat kracht en dat hebben we nu hard nodig.

Ik merk dat ik steeds meer ga beseffen dat we niet meer zwanger zijn. De zwangerschapsverschijnselen nemen gelukkig  ook wat af.
Vervelend dat het bij de meeste van jullie niet  vanzelf is verlopen.  Je zit niet nog meer te wachten op ellende en pijn.  Zeker als je een behandeling in het ziekenhuis krijgt, verwacht je toch wel dat alles goed gaat.
Ik hoop dat het een dezer dagen gaat gebeuren. Ik denk niet dat ik nog een week of weken kan wachten. Heb nu voor mezelf de beslissing genomen om tot maandag af te wachten en wil dan de volgende stap (medicijnen) nemen. Een curretage wordt door het ziekenhuis nog afgeraden.

Meiden sterkte vandaag. Ook ik ervaar dat niet iedereen meeleeft en begrip heeft. Ik heb al eerder een groot verlies (mijn vader) moeten verwerken. Je verwacht juist steun van de mensen die dichtbij staan en het doet pijn als die er niet voor je zijn. Maar juist vaak uit onverwachte hoek krijg je steun en daar moet je jezelf aan vasthouden.
 
Hi dames,
ik was een december2008 en februari2009 mamma. Helaas 2x misgegaan.
De eerste keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en toen is in april bij 6 weken het vruchtje en mijn eileider verwijderd.
De tweede keer was het een leeg vruchtzakje dat er met 9 weken mbv medicijnen uitgekomen is in juli. Ik had toen ook de keuze voor curettage of medicijnen. Ik heb toen toch voor de medicijnen gekozen. Was erg bang voor verkelvingen agv de curettag; we hebben immers al 2x zo'n pech gehad. Ben opgenomen in het ZH en daar hebben ze achter de baarmoeder 2 tabletten misoprostol (=progesteron) geplaatst. Het vruchtzakje was er in 2.5 uur uit. Dat ging echt super en ik mocht diezelfde dag na een controle echo naar huis. Bij de vervolgecho een week later zaten er nog stolsels in de baarmoeder. Gelukkig zijn die er bij de 1e menstruatie mee uitgekomen (kwam wel pas na 37 dagen). Nu is dus alles schoon en hebben we 'groen licht' en is het wéér wachten geblazen. Hoop op 3x is scheepsrecht!
Wil jullie even heel veel sterkte wensen met jullie verdriet.
 
Hoi allemaal,
Muriel, ik hoop samen met jou dat je miskraam vanzelf op gang komt, hou je ons op de hoogte?
En YF1FY, welkom en succes met proberen zwanger te worden, als bij jou 3 keer scheepsrecht is, is het dat bij mij hopelijk ook!
Wens voor 3, wat een mooi bericht heb jij achter gelaten! Tja, als je kinderen hebt moet je wel door natuurlijk en ik kan me voorstellen dat jouw jongens ook een mooie afleiding zijn. Seks hebben na de miskraam stond ook nog op mijn "te bespreken- lijstje". Ik kreeg helemaal kippenvel toen ik jouw ervaringen hiermee las.... Omdat ik nog zo kort na de curretage zit wordt seks afgeraden ivm infecties dus gedragen we ons netjes, maar net als jij omschrijft is bij ons het gevoel er soms ook heel sterk. Voor mijn vriend vooral, want wij hebben toen ik zwanger bleek te zijn seks op een heel laag pitje gezet om geen enkel risico te lopen.  Seks is iets heel intiems, wat je alleen maar met je partner deelt en  er is geen enkele manier om dichter bij elkaar te komen dan door seks te hebben....  
Jouw eerste ervaring na je miskraam is voor mij heel herkenbaar.  Toen wij na de eerste mk weer wilden vrijen kwamen er bij mij ook zoveel emoties los. Ik zag er helemaal niet tegen op, had er juist wel zin in, het deed geen pijn en toch zijn we halverwege gestopt omdat ik vreselijk moest huilen. Ik kan nog steeds niet verklaren waar dit nou precies door is gekomen, want ik dacht echt helemaal nergens aan toen, maar ik denk dat, wat jij zo mooi hebt omschreven ook bij mij meespeelde toen.  Door te vrijen ben je zwanger geraakt en heeft het een bijzondere lading gekregen en nu dat kindje er niet komt is de betekenis van seks ineens weer helemaal veranderd. En zeker als je weer met condoom vrijt, dat voelde  voor mij toen ook zo "zinloos". Ik heb mijn vriend geloof ik zo'n beetje tig keer gezegd dat hij dat condoom wel mocht vergeten, maar hij wilde zich toen houden aan de adviezen van de gyn en dat was denk ik ook goed.  
Ik ben heel benieuwd hoe het dadelijk bij ons weer zal gaan..........
Liefs,
Karin  
 
Hoe is het nu bij jullie dames?
Hier gaat het lichamelijk wel aardig. Morgen ga ik dus ook eindelijk weer naar mijn werk. Ik zie er wel tegenop. Maar alle begin is moeilijk, het zal vast meevallen nadien.

groetjes!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan