Hallo allemaal!
Maike Sanne, mijn eerste reactie: ik krijg er helemaal kippenvel van en moet m'n armen vast houden om niet te gaan juichen(staat zo raar, zo achter de pc), wat een mooi nieuws joh, echt supergefeliciteerd! Ik ben erg blij voor je, maar ik kan me ook voorstellen dat het toch wel erg spannend is....Ik hoop dat alles goed blijft gaan, dus je moet ons wel een beetje blijven bijpraten he????
En nu, mijn verhaaltje: gister de curretage gehad. Alles verliep anders dan de vorige keer(toen heel gemoedelijk en ik een rustige omgeving met een vaste verpleegster vanaf de voorbereiding, nu een en al hektiek). Dat alles anders was gaf me wel wat onrust en hoewel ik helemaal niet emotioneel was of er enorm tegen op zag moest ik toch wel erg huilen toen mijn vriend afscheid nam voor de operatie. De operatie was snel achter de rug en toen ik wakker was gemaakt uit de narcose werd ik weer heel emotioneel wakker. Ze hebben dus maar direct mijn vriend geroepen. Ik vond het zo bizar dat ik net als de vorige keer zo emotioneel was, hoe was dat bij jullie allemaal?
Na een hele tijd op de verkoeverkamer(ze waren me vergeten met de overdracht...) mocht ik weer naar mijn zaal. Daar heb ik de hele middag verder liggen suffen, eten en drinken. Het bloedverlies viel allemaal mee, tot ik me wilde gaan aankleden om naar het toilet te gaan(het plassen deed erg zeer, een branderig gevoel). Een en al bloed en dus ook smerige kleren. Een ziekenhuisonderbroek aangekregen en flink wat kraamverband en toen kon ik naar huis.
Ik heb alleen in het begin wat menstruatie-achtige pijn gehad, maar sinds ik thuis ben heb ik dat niet meer gehad. Ook het bloedverlies valt erg mee, vergelijkbaar met de laatste dagen van je menstruatie. Nog een beetje beurs van onder, maar al met al mag ik niet klagen.
En nu begint het verwerken en het kijken naar de toekomst. Over 6 weken heb ik een nacontrole en gaan we ook direct beginnen met de onderzoeken.
Wat betreft het verwerken, ik weet vandaag even niet zo goed hoe ik me nou voel en wat ik nou moe denken. Aan de ene kant opgelucht dat het wachten nu voorbij is en dat we ons weer op de toekomst kunnen richten, aan de andere kant is het ook allemaal zo snel gegaan dat ik het nog amper besef.....
Maar goed, we moeten echt verder en de komende 6 weken mag ik toch niet proberen zwanger te worden, dus die tijd neem ik maar om verder bij te komen. Op mijn werk krijg ik alle tijd, maar ik denk dat ik maandag weer 3 halve dagen ga beginnen.
Hoe is het met de dames die zo erg bloedverlies hebben?
En met de rest natuurlijk?
Ik ga koffiedrinken, mijn vriendje(mijn grote held) roept dat het klaarstaat...
Tot gauw,
Liefs, Karin