Goede morgen,
Nou, gisteren om half zeven naar mijn ouders gebeld. Ik had niet verwacht dat ze al thuis zouden zijn, maar ik moest het proberen. Wat bleek? Mijn moeder was behoorlijk verkouden geworden en ze waren dus op tijd naar huis gegaan. Jammer voor mijn moeder, maar wel fijn voor mij.
Dus zijn manlief en ik in de auto gestapt en zijn we naar mijn ouders gegaan. Daar aangekomen, duurde het even voordat iedereen eindelijk zat. En ik wilde toch wel echt wachten met de grote boodschap tot ik zeker wist dat er niet weer iemand vlug nog even wat koffie zou gaan halen in de keuken of zoiets dergelijks. Toen heb ik mijn moeder een tasje gegeven. "Is dat voor mij?" Ja dus. "Waar heb ik dat dan aan te danken?" Ach, zo maar. Ze wist al wel meteen wat er in zou zitten, vanwege het tasje. Ze heeft namelijk twee kettingen waar ze allerlei bedels aan heeft hangen van Pilgrim. Daar is ze helemaal weg van. Het tasje was van Pilgrim, dus ze vermoedde al wel dat het een bedeltje zou zijn. Ze pakte het uit, terwijl mijn vader er met zijn neus bovenop zat. Het was een medaillon in de vorm van een zwart hartje. Nou, ze vond het echt mooi. Ik zei "Je hebt al een medaillon waar je de foto's van je kinderen in wilt doen, ik vond dat je ook een medaillon moest hebben voor de foto's van je kleinkinderen". Leuk, helemaal blij, en ze keek nog eens naar het hartje. Toen keek ze ineens verschrikt op. Kleinkinderen? Tot dusverre heeft ze maar 1 kleinkind, dus...... "Wil dat zeggen....." Ja, dat wil zeggen dat ik in verwachting ben en dat er een kindje komt. Toen kwamen de tranen (vooral bij mijn vader) en de felicitaties. Ook zij waren helemaal blij dus.
Het was helaas al te laat om ook nog bij mijn zus langs te gaan. Dat wil zeggen, het had wel gekund, maar het was al zo laat dat ik zeker wist dat mijn nichtje van 6 jaar (het andere kleinkind) al in bed zou liggen, en ik wil toch eigenlijk wel dat zij er bij is als we het vertellen. Daar gaan we dus vanavond nog even naartoe.
Miep
10w5d
Nou, gisteren om half zeven naar mijn ouders gebeld. Ik had niet verwacht dat ze al thuis zouden zijn, maar ik moest het proberen. Wat bleek? Mijn moeder was behoorlijk verkouden geworden en ze waren dus op tijd naar huis gegaan. Jammer voor mijn moeder, maar wel fijn voor mij.
Dus zijn manlief en ik in de auto gestapt en zijn we naar mijn ouders gegaan. Daar aangekomen, duurde het even voordat iedereen eindelijk zat. En ik wilde toch wel echt wachten met de grote boodschap tot ik zeker wist dat er niet weer iemand vlug nog even wat koffie zou gaan halen in de keuken of zoiets dergelijks. Toen heb ik mijn moeder een tasje gegeven. "Is dat voor mij?" Ja dus. "Waar heb ik dat dan aan te danken?" Ach, zo maar. Ze wist al wel meteen wat er in zou zitten, vanwege het tasje. Ze heeft namelijk twee kettingen waar ze allerlei bedels aan heeft hangen van Pilgrim. Daar is ze helemaal weg van. Het tasje was van Pilgrim, dus ze vermoedde al wel dat het een bedeltje zou zijn. Ze pakte het uit, terwijl mijn vader er met zijn neus bovenop zat. Het was een medaillon in de vorm van een zwart hartje. Nou, ze vond het echt mooi. Ik zei "Je hebt al een medaillon waar je de foto's van je kinderen in wilt doen, ik vond dat je ook een medaillon moest hebben voor de foto's van je kleinkinderen". Leuk, helemaal blij, en ze keek nog eens naar het hartje. Toen keek ze ineens verschrikt op. Kleinkinderen? Tot dusverre heeft ze maar 1 kleinkind, dus...... "Wil dat zeggen....." Ja, dat wil zeggen dat ik in verwachting ben en dat er een kindje komt. Toen kwamen de tranen (vooral bij mijn vader) en de felicitaties. Ook zij waren helemaal blij dus.
Het was helaas al te laat om ook nog bij mijn zus langs te gaan. Dat wil zeggen, het had wel gekund, maar het was al zo laat dat ik zeker wist dat mijn nichtje van 6 jaar (het andere kleinkind) al in bed zou liggen, en ik wil toch eigenlijk wel dat zij er bij is als we het vertellen. Daar gaan we dus vanavond nog even naartoe.
Miep
10w5d