Jemig sylvia, dit is wel heel heftig allemaal.
Balen dat je weer niet zwanger bent, maar als ik de rest goed lees, moet ik eerlijk zeggen dat het misschien even beter is zo. Mij lijkt dat je eerst even alles op een rijtje moet krijgen voordat je verder kunt. Je relatie is nu belangrijker dan wel/niet zwanger zijn, hoe gek dat ook klinkt. Wel zwanger, maar van een man met wie je misschien toch niet oud wilt worden is ook geen optie. Dan wordt het kind een "lijmpoging".
Ik vind het heel moeilijk om een goed advies te geven. Natuurlijk is er in elke relatie wel wat en is het (bijna) nooit zo mooi als je leest / hoort. Heus, volgens mij is er geen enkel stel waar na een x aantal jaar de vonken nog vanaf springen. Langzaam wordt alles een beetje gewoon en lijkt het misschien een sleur.......klinkt lullig. Ook al doe je leuke dingen samen en is het heus gezellig, de verliefdheid is gewoon weg en het is een ander gevoel geworden. Dan zou de komst van een kind een welkome nieuw impuls kunnen geven, maar toch, dat mag niet de reden zijn.
Ik snap dat je baalt dat hij er volgens jou onvoldoende aan doet e.e.a. te veranderen. Dat probeer je wel voor elkaar, maar toch. Je bent inmiddels beide waarschijnlijk ruim 30 jaar op deze aardbodem en dan zijn sommige eigenschappen niet zo makkelijk meer omkeerbaar. Ik heb die discussies ook al best vaak gehad en nog wel eens met mijn man. En als we allebei heel diep van binnen kijken, willen we graag voor de ander veranderen, maar weten ook dat dat eigenlijk ook niet zla gaan. Je doet je best zo goed mogelijk aan te passen, maar de eigenschap gaat er nooit helemaal uit, je valt er steeds op terug. De enige oplossing is dus ook dat de andere het accepteert, of in elk geval mee om weet te gaan. Dat is moeilijk hoor!!!!!!! Je moet kunnen denken, als je je weer eens ergert, "het is nu eenmaal zo, geen aandacht aan schenken". Simpel Voorbeeldje: mijn man wil en doet best wat in het huishouden. Echter, hij ziet uit zichzelf niet echt het werk. Dan moet ik hem dus alsnog vragen bepaalde dingen te doen....dat is irritant.
Dat je dus af en toe denkt, ik heb er genoeg van, dat snap ik. Ik heb het ook wel eens: ik heb een man die, in tegenstelling tot mij zelf, medisch gezien nog al eens wat mankeert. Van heeeeel vaak griep, ooronstekingen tot hartafwijking waarvoor pacemaker aan toe. Ik ben zelf, gelukkig, eigenlijk nooit ziek en kan dus moeilijk omgaan met zijn zwaktes. Ik maak me dan erg veel zorgen en weet niet wat te doen. Maar het verpest natuurlijk ook nogal vaak een lekker weekend of wat dan ook waarin we leuke dingen konden doen. Dan dnek ik wel eens........wil ik dit nog wel? En ook nu hij voor een groot deel de oorzaak van ons vruchtbaarheidsprobleem is........waarom kies ik hiervoor? (ook hij heeft iets of wat overgewicht en zou beter moeten sporten, maar komt er niet altijd van ivm vaak ziek enz).
Dat jullie al jaren geen zin in sex meer hebben, is wel wat zorgelijker. Tuurlijk gaat door alle problemen ook de zin er wel af. Het moet op bepaalde tijden / momenten en daar ben je toch mee bezig....dan is het spontane er al snel af. Onze afdeling fertilitiet heeft daar speciaal ook maatschappelijk werk / psychologische begeleiding voor. Ik moet zelf ook mijn best doen hoor, om echt spontaan ervoor te gaan en ook om ervan te genieten. En toch, als het me lukt, voelt het echt goed en geeft het me zelfs meer vertrouwen in de vraag of we ooit zwanger zullen worden. Het is toch veel fijner als dit lukt met ECHT GEMEENDE liefde.
Dus ja, wat moet ik je adviseren? Er zijn nog al wat dingen door elkaar heen. MAar is het niet zo, dat de weg naar het zwanger worden nu zo'n grote stempel drukt op jouw gevoel of je dit allemaal wel wilt??? Wil je met deze man oud worden?? Probeer eens of je zijn zwakheden kunt afzetten tegen zijn positieve kanten. Zou een gezinnetje dan genoeg zijn om jullie gelukkig te maken?? Als dat zo is, zou ik via zkh roberen hulp te zoeken. Dan is de huidige weg even te zwaar en moeten jullie wat steun krijgen. Blijf je heel erg twijfelen?? Mmmm, dan zou ik het zwanger worden toch heel even op een laag pitje zetten en kijken of jullie met de aandacht op andere dingen, weer wat moed krijgen. En in het uiterste geval: ik zou niet in 1x beslissen uit elkaar te gaan. Mijn vrinedin zat vorig jaar ook met die vraag en zij hebben besloten ieder een paar maanden apart te wonen, hun eigen dingen te doen en te voelen en inzien of ze nu liever met of zonder elkaar door willen. Bij hen liep het goed af en kwam het besef dat ondanks sleur en negatieve punten, ze toch ook gelukkig waren samen. Misschien is zo'n pauze van een paar maanden niet gek. Je gaat nu de zomer in. De een zou even tijdelijk op een cmping kunnen gaan wonen. Als je dan tot jezelf komt en met je vrienden en collega's verder gaat, ontstaat er vanzelf een gevoel van wel/niet samen door.......
Ik hoop dat je er iets aan hebt!!!!!!!
Suc6!
Liefs Hanneke
Balen dat je weer niet zwanger bent, maar als ik de rest goed lees, moet ik eerlijk zeggen dat het misschien even beter is zo. Mij lijkt dat je eerst even alles op een rijtje moet krijgen voordat je verder kunt. Je relatie is nu belangrijker dan wel/niet zwanger zijn, hoe gek dat ook klinkt. Wel zwanger, maar van een man met wie je misschien toch niet oud wilt worden is ook geen optie. Dan wordt het kind een "lijmpoging".
Ik vind het heel moeilijk om een goed advies te geven. Natuurlijk is er in elke relatie wel wat en is het (bijna) nooit zo mooi als je leest / hoort. Heus, volgens mij is er geen enkel stel waar na een x aantal jaar de vonken nog vanaf springen. Langzaam wordt alles een beetje gewoon en lijkt het misschien een sleur.......klinkt lullig. Ook al doe je leuke dingen samen en is het heus gezellig, de verliefdheid is gewoon weg en het is een ander gevoel geworden. Dan zou de komst van een kind een welkome nieuw impuls kunnen geven, maar toch, dat mag niet de reden zijn.
Ik snap dat je baalt dat hij er volgens jou onvoldoende aan doet e.e.a. te veranderen. Dat probeer je wel voor elkaar, maar toch. Je bent inmiddels beide waarschijnlijk ruim 30 jaar op deze aardbodem en dan zijn sommige eigenschappen niet zo makkelijk meer omkeerbaar. Ik heb die discussies ook al best vaak gehad en nog wel eens met mijn man. En als we allebei heel diep van binnen kijken, willen we graag voor de ander veranderen, maar weten ook dat dat eigenlijk ook niet zla gaan. Je doet je best zo goed mogelijk aan te passen, maar de eigenschap gaat er nooit helemaal uit, je valt er steeds op terug. De enige oplossing is dus ook dat de andere het accepteert, of in elk geval mee om weet te gaan. Dat is moeilijk hoor!!!!!!! Je moet kunnen denken, als je je weer eens ergert, "het is nu eenmaal zo, geen aandacht aan schenken". Simpel Voorbeeldje: mijn man wil en doet best wat in het huishouden. Echter, hij ziet uit zichzelf niet echt het werk. Dan moet ik hem dus alsnog vragen bepaalde dingen te doen....dat is irritant.
Dat je dus af en toe denkt, ik heb er genoeg van, dat snap ik. Ik heb het ook wel eens: ik heb een man die, in tegenstelling tot mij zelf, medisch gezien nog al eens wat mankeert. Van heeeeel vaak griep, ooronstekingen tot hartafwijking waarvoor pacemaker aan toe. Ik ben zelf, gelukkig, eigenlijk nooit ziek en kan dus moeilijk omgaan met zijn zwaktes. Ik maak me dan erg veel zorgen en weet niet wat te doen. Maar het verpest natuurlijk ook nogal vaak een lekker weekend of wat dan ook waarin we leuke dingen konden doen. Dan dnek ik wel eens........wil ik dit nog wel? En ook nu hij voor een groot deel de oorzaak van ons vruchtbaarheidsprobleem is........waarom kies ik hiervoor? (ook hij heeft iets of wat overgewicht en zou beter moeten sporten, maar komt er niet altijd van ivm vaak ziek enz).
Dat jullie al jaren geen zin in sex meer hebben, is wel wat zorgelijker. Tuurlijk gaat door alle problemen ook de zin er wel af. Het moet op bepaalde tijden / momenten en daar ben je toch mee bezig....dan is het spontane er al snel af. Onze afdeling fertilitiet heeft daar speciaal ook maatschappelijk werk / psychologische begeleiding voor. Ik moet zelf ook mijn best doen hoor, om echt spontaan ervoor te gaan en ook om ervan te genieten. En toch, als het me lukt, voelt het echt goed en geeft het me zelfs meer vertrouwen in de vraag of we ooit zwanger zullen worden. Het is toch veel fijner als dit lukt met ECHT GEMEENDE liefde.
Dus ja, wat moet ik je adviseren? Er zijn nog al wat dingen door elkaar heen. MAar is het niet zo, dat de weg naar het zwanger worden nu zo'n grote stempel drukt op jouw gevoel of je dit allemaal wel wilt??? Wil je met deze man oud worden?? Probeer eens of je zijn zwakheden kunt afzetten tegen zijn positieve kanten. Zou een gezinnetje dan genoeg zijn om jullie gelukkig te maken?? Als dat zo is, zou ik via zkh roberen hulp te zoeken. Dan is de huidige weg even te zwaar en moeten jullie wat steun krijgen. Blijf je heel erg twijfelen?? Mmmm, dan zou ik het zwanger worden toch heel even op een laag pitje zetten en kijken of jullie met de aandacht op andere dingen, weer wat moed krijgen. En in het uiterste geval: ik zou niet in 1x beslissen uit elkaar te gaan. Mijn vrinedin zat vorig jaar ook met die vraag en zij hebben besloten ieder een paar maanden apart te wonen, hun eigen dingen te doen en te voelen en inzien of ze nu liever met of zonder elkaar door willen. Bij hen liep het goed af en kwam het besef dat ondanks sleur en negatieve punten, ze toch ook gelukkig waren samen. Misschien is zo'n pauze van een paar maanden niet gek. Je gaat nu de zomer in. De een zou even tijdelijk op een cmping kunnen gaan wonen. Als je dan tot jezelf komt en met je vrienden en collega's verder gaat, ontstaat er vanzelf een gevoel van wel/niet samen door.......
Ik hoop dat je er iets aan hebt!!!!!!!
Suc6!
Liefs Hanneke