Zwanger worden in 2020

Ik begrijp de spanning zo goed. Elk iets dat anders is in je lijf merk je. Ik wordt er zelf soms zoo moe en gek van?.
Op het moment kan ik het gewoon allemaal even niet plaatsen. Het lijkt erop alsof ik ontzettend last van mn hormonen heb de afgelopen week, maar het kan ook gewoon oververmoeid of stress zijn ofzo. Het ene moment supervrolijk, het andere moment kan ik mensen niet uitstaan.. en de afgelopen dagen al om de haverklap aan het huilen. Kan geen zwangerschap zijn, volgens mij eisprong gister of vandaag pas, of mn cyclus is weer in de war haha. Maar is ook veel aan het gebeuren hierzo en erg lastig om over alles te praten met mn vriend. Anyway,  komt allemaal wel weer goed maar voor nu is het allemaal gewoon wat heftig..
 
Zo fijn zo'n forum! Na al een hele lange tijd gewacht te hebben op de man, hebben we eindelijk samen besloten om er voor te gaan!  Het afgelopen driekwart jaar is zwaar geweest, zo veel zwangerschappen! Maar nu hoop ik natuurlijk dat het bij ons zo snel mogelijk raak is. Hebben net 2 rondes gehad en kan niet wachten tot de volgende test ronde! Ik heb het idee dat mijn lichaam wel veranderd en reageert op dingen. Ze zeggen dat het ook wel eens tussen de oren gaat zitten toch? En ik ben bang dat ik er te veel mee bezig ben waardoor het dus niet gaat lukken? Meer mensen hier?   
 
Alyda
Ik voel me erg alleen deze week, mn vriend heeft geen idee dat ik weer in de wachtweek zit. Hij is daar niet mee bezig. Ik ervaar het verdriet ook vaak alleen. Hij troost me wel, maar waar ik doorheen ga, dat voelt hij niet zo.


Gebruiker
Ik hoopte ook dat het snel raak was, niets is minder waar. Wij hebben over een maand onze eerste afspraak in het ziekenhuis. Wij zijn al bijna een jaar onderweg en dat doet heel veel pijn. Elke maand die teleurstelling, het is loodzwaar.
Ik heb alles geprobeerd. Van het letten op alles wat je eet en drinkt tot aan er juist niet op letten, wel naar acupunctuur gaan en voetreflexie tot aan juist niets doen.
Tot nu toe heeft niets van alles van dat geholpen. 
Dus dat. 
 
 
Lovetennis het is heel moeilijk om dat allemaal alleen te verwerken en door te maken. Ik begrijp je gevoel. Hier net zo. Het is erg lastig te verwoorden en merk ook dat ik het de laatste weken wat moeilijk vindt om over te praten hier thuis. Het gesprek loopt elke keer hetzelfde dus veel toegevoegde waarde lijkt het niet meer te hebben. Denk dat wij vrouwen daar toch iets anders mee bezig zijn dan die kerels van ons. 
Ik hoop dat je je iets minder alleen voelt zo op het forum, dat je toch even je ei kwijt kan bij mensen die er hetzelfde in staan. Heb je al enige idee of je menstruatie door gaat breken of laat je het op je af komen, voor zover mogelijk?
 
Alyda
Soms begrijp ik mannen niet zo goed, maar dat zul jij ook misschien wel eens hebben.
Ik heb buikkrampen dus ik vrees dat ik vandaag ergens wat bloed ga zien en dat het morgen doorbreekt. En dan kan ik weer huilend tegen mn vriend zeggen dat t niet gelukt is. Ergens denk ik, als het doosje met tampons en de hele mikmak weer op het toilet staat, weet hij het ook. Ik denk dan, waarom vraagt hij ee niet naar.
De vorige keer zei hij sorry dat ik er niet echt naar vraag, ik vergeet dan een beetje dat je weer in een wachtweek zit ofzo.
De wens is voor mij veel groter dan voor hem, dat maakt het zo lastig. Hij moet dus nu binnenkort het zaadonderzoek doen, heb het bewust in de agenda gezet, en de vragenlijst moet hij invullen, maar niets van dat heeft hij al gedaan. Het is niet zo dat hij dat niet wil, maar hij is een beetje laks daarin.
En ik vermijd nu het onderwerp. Ik denk zo vaak: als het nou gelukt was zwanger te worden, dan was hij echt heel blij, want hij wil het ook, anders begin je er niet aan. Maar nu wordt het ons zooo moeilijk gemaakt, omdat we er al iets anders in stonden toen we hieraan begonnen. 

Ik denk constant aan het moment dat we tegenover die gynaecoloog zitten en dat ze ons dan de uitslag van het zaadonderzoek gaat vertellen. En dan dat mijn vriend moet stoppen met koffie drinken en fietsen en alcohol drinken. (Hij drinkt niet veel hoor, gewoon af en toe in het weekend)
Ik zie dit scenario helemaal voor me... 
 
Lovetennis, ook ik heb die gevoelens van onbegrip tegenover mn vent. 
Voordat we er echt voor gingen hebben w veel gesprekken gehad. Ik ben vanaf dag 1 dat ik hem ken duidelijk geweest over dat ik graag kinderen wil. Hij staat er ook positief tegenover. Maar sinds als ik er over begin of ik maak gewoon een onschuldig grapje, zie ik een blik in z'n ogen waar ik heel onzeker van wordt. Komt ze weer aan, hoor ik hem dan denken. Ik heb dit een keer heel duidelijk naar hem uitgesproken. Toen kwam hij met de verklaring dat hij er heel anders in staat. Hij heeft het allemaal al eens meegemaakt. Weet dat het niet vanzelfsprekend is en hoe heftig dat is als je er zo lang mee bezig bent. Het is voor hem een soort van zelfbescherming. Als het eenmaal zover is dan is ie echt dolgelukkig.
Ik weet natuurlijk niet wat er omgaat in het hoofd van jou vriend, maar het lijkt me dat hij er gewoon totaal niet bij stilstaat of doorheeft wat jij doormaakt. Niet bewust, maar het gebeurt wel. En dat is voor jou heel heftig. Want het niet niks wat je elke maand weer voor je kiezen krijgt. En kan me voorstellen dat het heel vervelend voelt dat hij zo laks omgaat met de vragenlijst en de daadwerkelijke afspraak, juist omdat het jou zo hoog zit. 
Ik hoop dat het allemaal meevalt, en dat er snel duidelijkheid is over of er iets is waardoor het niet lukt. Ik weet dat het als loze woorden klinkt en dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar probeer het per dag te bekijken. Door je nu al druk te maken over de uitslag wordt het er niet beter van. Maar nogmaals, ik weet dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is.. helemaal de tijd die jullie al bezig zijn..
 
 
Alyda ergens is het een opluchting dat ik niet de enige ben die soms in de clinch ligt met haar vriend hierover. 
Ik zit nu op een bankje in het park voor me uit te staren. Ik heb zo'n leeg gevoel, niet ongesteld, een negatieve zwangerschapstest. Ik begrijp het gewoon niet, waarom zie ik overal zwangere om me heen en moet ik steeds dit verdriet opnieuw ervaren.


Mijn vriend heeft al een tijd buikklachten en wat onderzoeken gehad. Deze week had hij weer de klachten en de stemming in huis was onder nul. Ik ben dus op de fiets weggegaan en zit hier in het park. Het klinkt misschien heel zwaar, dat is t niet. Onze relatie zit echt goed en we komen er wel doorheen, maar dit is zo kut gewoon. Hij heeft ook gewoon nog niet een keer gevraagd van waar zit je nu ergens in je cyclus of iets, of is dat iets wat mannen nooit vragen? Hij heeft echt geen enkel benul hoe ik me voel.
En ondertussen heb ik ook al een dikke week buikklachten, rare steken en weet ik t wat. En ik doe ook gewoon de boodschappen en t huishouden, maar als mannen "ziek" zijn, o god o god.
Zo dat is eruit.


Volgens mij heeft mn vriend ook geen flauw benul van dat je niet zo maar het zaad kan inleveren, maar dat je een aantal daarvoor juist moet zijn klaargekomen etc, maar dan denk ik, moet ik dat allemaal zeggen? Als hij nou eens digitaal inlogt, kan hij alles zo lezen.
grrrrrr
 
Lovetennis, mannen denken soms gewoon heel simpel. Ik heb een taak, dit moet ik er voor doen, en dan is het klaar. Dat er meer bij komt kijken komen ze pas op het moment zelf achter. Tenzij het ze verteld wordt. En dat kan heel frustrerend zijn voor een partner.
Mijn vriend vraagt/weet ook nooit hoe ver of waar ik ben in mn cyclus. Hij merkt het soms aan mn moodswings of omdat ik dan heel dramatisch zeg dat ik leegloop (als ik er weer eens veel last van heb?)
En wat je zegt over het mannen ziek zijn en jij die gewoon door gaat omdat het toch moet gebeuren, ik begrijp je. 
Mocht je het leuk vinden om buiten het forum om contact te hebben laat je het maar weten, als je daar geen behoefte aan hebt is dat ook oké ? 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan