Hai Dametje,
Ik heb ook al vaker gehoord dat bruinverlies vrij lang kan duren. Mocht je er echt vraagtekens bij hebben, neem dan even contact op met je Huisarts (HA).
Ik deel mijn mening helemaal met astrid hoor. Toen ik zwanger raakte van Keano woonde ik eigenlijk nog alleen op een ienieminie kamertje. Ben toen verhuisd naar mijn oude appartement wat al 2 jaar te koop stond en er door middel van een wonder, werd in eens het huis verkocht en konden we verhuizen na een eengezinswoning. Alles kan heel snel gaan dan! Ik ben minder gaan werken, en net als astrid zegt, baby's nemen niet zo heel veel ruimte in. Dat kom als ze ouder worden wel!
Het is echt bijzonder om zwanger te zijn. Ik had de meest vreselijke zwangerschap die je je maar kon indenken (zo'n beetje alles wat er kan gebeuren) maar toch genoot ik.
Gisterenavond zat ik er ineens helemaal doorheen. Ik ben heel positief ingesteld en ben me er van bewust dat ik pas een half jaar bezig ben, maar was zo verdrietig. Ik heb gelukkig mijn tranen kunnen drogen bij manlief maar voelde me zo belabberd. Heb je zoveel mooie dingen om voor te leven en waar je druk mee bent, is het dat het nog niet helemaal. Ik ben gewoon een beetje jaloers. Ik zal ook zo graag aan iedereen weer willen vertellen dat wij ook weer zwanger zijn.. Naja, jullie herkennen het gevoel vast.
Liefs, Mayo
Ik heb ook al vaker gehoord dat bruinverlies vrij lang kan duren. Mocht je er echt vraagtekens bij hebben, neem dan even contact op met je Huisarts (HA).
Ik deel mijn mening helemaal met astrid hoor. Toen ik zwanger raakte van Keano woonde ik eigenlijk nog alleen op een ienieminie kamertje. Ben toen verhuisd naar mijn oude appartement wat al 2 jaar te koop stond en er door middel van een wonder, werd in eens het huis verkocht en konden we verhuizen na een eengezinswoning. Alles kan heel snel gaan dan! Ik ben minder gaan werken, en net als astrid zegt, baby's nemen niet zo heel veel ruimte in. Dat kom als ze ouder worden wel!
Het is echt bijzonder om zwanger te zijn. Ik had de meest vreselijke zwangerschap die je je maar kon indenken (zo'n beetje alles wat er kan gebeuren) maar toch genoot ik.
Gisterenavond zat ik er ineens helemaal doorheen. Ik ben heel positief ingesteld en ben me er van bewust dat ik pas een half jaar bezig ben, maar was zo verdrietig. Ik heb gelukkig mijn tranen kunnen drogen bij manlief maar voelde me zo belabberd. Heb je zoveel mooie dingen om voor te leven en waar je druk mee bent, is het dat het nog niet helemaal. Ik ben gewoon een beetje jaloers. Ik zal ook zo graag aan iedereen weer willen vertellen dat wij ook weer zwanger zijn.. Naja, jullie herkennen het gevoel vast.
Liefs, Mayo