Sorry dat ik nog niet overal op reageer, maar merk dat ik even een beetje wat dingen van me af moet schrijven dus hoop niet dat jullie het erg vinden dat ik dat nu even hier doe.
Lichamelijk gaat herstel van de bevalling langzaam de goede kant op. Het bloeden is nu ondertussen gestopt, denk ik. Gisteren ineens nog een klein beetje maar vandaag de eerste dag zonder bloed. Nog een beetje voorzichtig durf nog niet in bad of iets. De pijn is sinds gisteren weg ik dacht eerst dat het naweeën waren, maar later kon ik het veel beter koppelen aan mijn endometriose wat ook bevestigd werd door de verloskundige die nog op controle langs kwam. Verder met name nog wel erg moe, maar begint iets beter te worden.
Mentaal is het een ander verhaal. Er spookt veel door mn hoofd heen en heb soms uit het niets huilbuien. Vandaag ging ik met onze hond een rondje lopen en toen zag ik een vrouw met een kinderwagen met baby en een klein meisje ernaast huppelend met zo'n heel leuk pluimstaartje. Zo'n staartje had ik vroeger ook en gelijk de gedachten zou ons dochtertje dat ook hebben gehad en toen rolde de tranen over mijn wangen. Geen zakdoek bij me (niet slim) en best nog een eind van ons huis, dus mn sjaal werd een zakdoek die ik maar gelijk in de was heb gegooid toen ik thuis kwam. Laatst belde mijn baas me om te vragen hoe het ging en ik barstte in tranen uit en kwam moeilijk uit mn woorden. Terwijl ik juist de intentie had om voor te stellen om vanaf volgende week weer langzaam dingen op te bouwen... dat ging dus niet helemaal zoals gepland. Verder heel erg veel bergrip en zei vooral dat ik echt mn tijd moest nemen, maar ik vind het heel erg lastig. Ik wil me gewoon weer goed voelen, maar dat gaat niet zo 1,2,3. Ik ben me ervan bewust dat dit tijd kost, maar ook iets is wat ik altijd bij me zal dragen.
Dan komen we bij het grootste dilemma wat steeds meer door mijn hoofd begint te spoken. Opnieuw zwanger proberen te worden. We hebben zo'n weg afgelegd van ruim 2,5 jaar. Het verlies is groot, maar lijkt de wens alleen nog maar veel sterker te hebben gemaakt. Er gaan zoveel gedachten door mn hoofd. Moet ik zo snel mogelijk weer de lucrin injecties om de endometriose rustig te houden? Is het verergerd en moet ik misschien eerst een operatie? Zouden we natuurlijk zwanger kunnen worden dat er door deze zwangerschap iets in mijn lichaam gereset is (acht de kans heeeel klein aangezien het zaad van mn man ook niet echt optimaal is)? Zal onze cryo het overleven en kunnen worden terug geplaatst? Kan ik me alvast beter instellen op een nieuwe ivf ronde met prikken? En de ergste vragen zal ik wel opnieuw zwanger kunnen worden en zal het kindje dan wel gezond zijn of krijgen we weer een hele grote bak ellende op ons af?
Ik heb zelf niet heel veel met psychologen ofzo, maar begin wel steeds meer de neiging te hebben om dit met iemand te bespreken die buiten alles staat. Praten met mn man doe ik sowieso en hij probeert mij ook echt wel gerust te stellen enz. Maar misschien dat een psycholoog toch net wat meer handvatten kan geven om met alles om te gaan? Wat zouden jullie zelf doen denk je?
Knuffeltjeee ik ben toen wel begonnen met drinken van minimaal 1,5 liter. Ben zelf niet altijd de meest beste drinker dus heb er van te voren echt naartoe gewerkt.
spannend de komende weken! Wanneer mag je testen?