Ik ben er redelijk open over. En dat geeft zo'n opening voor de verhalen van anderen! Ik ken dus serieus in mijn werkkring alleen al 10 collega's die met behulp van ivf of icsi kindjes hebben gekregen. Helaas ook een collega bij wie het nooit heeft gewerkt, zij heeft daar nooit echt over gesproken wat het met haar deed. Heel verdrietig heeft ze afgelopen januari zelfmoord gepleegd. Ik weet niet of het traject er mee te maken heeft gehad, maar ik weet wel dat ik never nooit iets aan haar heb gemerkt. Voor mij is het ook een reden om redelijk open te zijn over wat ik meemaak. Praten is zo belangrijk! Juist ook om anderen te helpen.
De collega's die zonder problemen kinderen krijgen, proberen tot steun te zijn en dat waardeer ik echt enorm. Maar inderdaad, het gevoel van eenzaamheid blijft en daar kunnen ze niets aan doen. Maar ze leven intens mee. Nu ook. Gisteren werd er een enorm boeket bezorgd, vanochtend een ballon. Ik word gebeld, geappt, echt superlief.
Schorpioen, de operatie viel mij enorm mee! Ik heb volgens mij voordat de narcose insloeg nog iedereen bedankt dat ze mij gingen opereren ?
en naderhand heb ik enorm liggen huilen omdat ik nu weer perspectief heb op een zwangerschap. Ik leek wel een zwangere, hormonale vrouw hahaha. En nu ben ik aan het herstellen. Mijn hoofd wil meer dan mijn lichaam kan op het moment. Op het moment heb ik ietsje meer buikpijn, maar ik moet ook nog eens ongesteld worden. Morgen ofzo. Dus ik hang veel op de bank te Netflixen. Aanrader: the hot chocolate nutcracker, Virgin river. En iedereen thuis is superlief voor mij. Ik mag 4 weken niets doen in het huishouden van de Mr! Heel vervelend hahaha