Hoi Luna en anderen,
Tuurlijk reageer ik nog wel, maar ik kan helaas niet iedere dag kijken en schrijven (ben druk....baan en moeder, zegt genoeg, ha ha). Ik wil mijn ellende niet misbruiken voor gratis ovulatietesten, zo ben ik niet.
Ik ben juist op zoek naar medestanders, of zo iets.
Eigenlijk wilde ik niet meer het internet op omdat je dan altijd kwaaltjes van anderen aan jezelf gaat koppelen. Maar nu ben ik wat sterker erin geworden.
Oke,
Ik ben 36, getrouwd, een dochter van 2,5 jaar Lotte genaamd en docent. In onze vriendenclub gaat alles voor de wind met zwanger worden....Toen ik de miskraam kreeg schrokken ze allemaal enorm, wij natuurlijk het ergste.
Nadat Lotte 1 jaar was wilde ik er pas een beetje aan denken, aan nr. 2. Uitgaande van minimaal een half jaar ging we toch maar aan de slag. Na 8 mnd. zwanger. Ik voelde met best goed. We hadden een weekje Vlieland geboekt in de zomer en toen sloeg de misselijkheid toe. De hele week in een prachtig duinhuisje, in bed gelegen. Maar het was voor een goed doel. Op mijn verjaardag, 15 juli, vertelde we het familie en vrienden. Mijn werkkamer waren we al leeg aant maken, want we hadden tenslotte NU zomervakantie. De dag na mijn verjaardag gingen we vrolijk naar de verloskundige.....ze kon niks vinden bij de echo. Ik was 10 weken ver, maar het was zwart. Dat zal ik nooit meer vergeten. Na een inwendige echo zag ze wat vlekken en vertelde ze ons het slechte nieuws. We lleefde dagen in een soort waas. Lotte voelde het allemaal aan en knuffelde ons veel.
Oke, en nu?? Naar de gyneacoloog dus. Toen nog een echo gemaakt, stiekem hoopte ik op een kloppend hartje, want het vruchtje was nu wel goed zichtbaar. Na meting bleek dat het bij 8 weken gestopt was met groeien, terwijl de vliezen wel doorgroeide. WAAROM was ik dan zo misselijk??? Ik had 100 vragen. Toen koos ik voor misoprostol, dus op de dag van de Intocht van de vierdaagse (Ik kom uit nijmegen) lag ik tv te kijken in het ziekenhuis met inmiddels kleine wee-tjes. Ik had een zeer fijne gynaecoloog. Hij snapte dat ik niet meteen voor de currettage koos. savonds kwam het vruchtje eruit, ik wilde niet kijken. Maar omdat er nog resten waren en mijn zwangerklachten bleven, en ik niet meer op een stoel kon zitten, moest er toch nog een curettage plaatsvinden. Voordat ik de verdoving kreeg heb ik liggen huilen als een klein kind. Ik wilde het proberen te zien als een technische afhandeling, maar dat lukte niet. Ik vond, en vind, het erg pittig hoe ik met de Missed Abortion om moet gaan. Daar waarschuwde de verloskundige me voor, en ze heeft gelijk gehad. Zodra je zwanger bent denk je aan een baby, JOUW baby. En die komt dan ineens niet!!
Ik heb veel spanningen ervaren omdat ook mijn cyclus maar niet op orde kwam. veel te kort of juist veel te lang. Ik was altijd 28 dagen. Dus ook steeds telleurstellingen bij zwangerschapstesten. Mijn gynaecoloog stelde me steeds gerust. Hij is inmiddels naar een ander ziekenhuis, BALEN. Ik moest er gewoon om huilen.
Nu heb ik een fantastische vrouw als gyn en ze zegt dat alles in orde is.Ze stelde voor met een maatschappelijk werk in het ziekenhuis te gaan praten. Want spanning werkt de vruchtbaarheid tegen. Oke, gedaan. Best oke. Ze wees me op de spanningen waar ik voor een deel zelf voor zorgde. Ik had mezelf nl. opgelegd voor de uitgerekende datum van de 2e zwangerschap opnieuw zwanger te zijn.....dat lukte niet. Maar ik ben degene die dat mezelf heeft opgelegd, niemand anders.
Uiteindelijk geloof ik wel dat alle cyclusproblemen eigenlijk gekomen zijn door spanningen rondom zwanger worden. Nu heb ik 1 keer al een normale cyclus gehad en ben daar erg blij mee. Ik krijg er meer vertrouwen in en zo moet de spanning langzaam weggaan. Dus ik kan niet echt vertellen hoelang ik bezig ben.....ik denk vanaf oktober, dusz'n 6 maanden.
Maar ik wil dat niet meer zo bijhouden (doe ik stiekem toch...) omdat je ook weleens een maandje ziek bent op het juiste moment, of je man, toch???
Die ovutesten werken als een tierelier, echt een vette uitslag. Dus dat geeft me ook weer vertrouwen.
We hebben besloten er meer grip op te willen hebben; dus ovutesten doen, echt goed productiewerk afleveren, gezonder leven, vooral genoeg beweging. ook als ik zwanger ben willen we weten wat het wordt en echo's maken bij 7, 9 weken enz. De natuur kan ons belazeren, maar ik wil er iets meer grip op hebben, Ik ben teveel telleurgesteld om verrast te worden. Ik heb dat al een keer meegemaakt met Lotte, en dat was erg verrassend, omdat ze groot en zwaar was dachten we dat het een jongen zou worden.
Ook hjet advies van maatschappelijk werk om een soort pauze in te lassen.......dat doen we toch niet. Zoals het nu gaat zijn we er tevreden mee.
Pffff effe stoppen. Ik ga even mij lesjes voorbereiden en ik moet even de tijd nemen om iedereen te leren kennen op dit forum. Dus zal ik vaker moeten kijken....beloofd.
groet, Mirjam
