Nou, ik ook nog ff....
Leeftijd is niet heel belangrijk, maar ook niet geheel onbelangrijk.
Neem maar van mij aan dat iedere 30/35+ zwangere wel degelijk weet dat er meer risico's aan verbonden zijn. Voor zowel moeder als kind. Maar in wat voor proporties zie jij die risico's? En weet je...het héle leven zit vol met risico's...
Een oudere vader en/of moeder, NOU EN? Liefde, een veilige omgeving kunnen bieden, dat is het enige dat telt. Tegenwoordig ben je niet meer oud op de leeftijd van 50 á 60 +.
Dat is echt meest grote onzin die ik gehoord heb, ook dat een oudere vader of moeder zo nadelig is.
En 'je ziet die mensen denken...' , nou dat zit dan 9 van de 10 keer in je eigen hoofd.
En is het zo erg om voor opa of oma aangezien te worden, dat BOEIT je toch niet?
Maar het is wel logisch dat mensen toch er wat raar tegen aankijken, het is niet het beeld in de maatschappij. We zitten allemaal in rollenpatronen: je moet/ mag niet te jong zijn en ook niet te oud. Wie bepaalt dat eigenlijk? Jij zelf toch? Ook dat moeders vaak thuis blijven of minder gaan werken....dat doen we voor een groot deel zelf want wij vinden dat zo én we voelen dat zo.
Maar als een moeder besluit om fulltime te blijven werken, dan krijgt ze iedereen over zich heen.......
Ook zo'n leuke:'kun je het wat combineren, de zorg voor je kinderen, huishouden én werk?' Wordt nóóit aan mijn man gevraagd......terwijl die fulltime werkt...Ik bedoel maar, de zorg voor mijn kinderen, huishouden en werk duurt écht geen 24 uur, mijn man zal toch wel wat moeten doen wat dit betreft. En dat doet hij, jaja uit zichzelf!
Ik vind het geweldig als mensen 'op latere leeftijd' toch aan kinderen 'beginnnen'(even de '' niet-willen-lukken-gevallen", buiten beschouwing gelaten.
Soms kun je ineens wel het juiste moeder of vadergevoel te pakken krijgen, nou dat is geweldig. Dan weet je dat de risico's op een gehandicapt kind of iets dergelijks groter zijn ( maar hoeveel groter precies????). En dan????
Of je ontvangt het kind dan met liefde, of je besluit het toch niet te laten komen.
Dat eerste gebeurt vaker dan het tweede. Maar als men besluit om het niet te laten komen, ook dan vel ik geen oordeel...want dat is al een moeilijke beslissing op zich, die je nooit zal vergeten.
Jong kinderen krijgen is ook geweldig! Wat nou, jeugd vergooien? als je bewust er voor kiest en dan ook nog gelukkig bent, nou dat toch geweldig?
Alleen, het is niet meer de realiteit van tegenwoordig om voor je 25e al moeder te zijn.
Dus is het ook niet zo gek als mensen daar even van opkijken.
Ikzelf zit er wat tussen in, ik was 29 toen ik van mijn eerste beviel en 32 toen ik van mijn tweede beviel. Helemaal volgens de 'wensen van de maatschappij dus.....''.
Maar ik ging op mijn 25e nogmaals studeren, (was op mijn 23e afgestudeerd) want ik kon geen vaste, leuke baan vinden, ik was niet gelukkig! Ik moest er ook nog niet aan denken, was nog veel bezig met het leven te ontdekken en lekker vrij leven. Héééérlijk, heb er van genoten. Nou, niks om over te oordelen dacht ik zo....want dat idee van oudere vader of moeder is niks, zit toch écht in jullie hoofd.
);