Hallo Allemaal,
Vandaag zijn mijn man en ik naar de huisarts geweest voor de uitslag van het sperma onderzoek en mijn bloed.
Helaas hebben we geen goed nieuws gekregen. Het zaad van mijn man in te langzaam en ik schijn glamidia te hebben of hebben gehad. Hierdoor is de grote kans op verklevingen aanwezig. We kregen allemaal een slag in ons gezicht van dit nieuws en hebben even moeten huilen. Meteen daarna zijn we naar familie en vrienden gegaan om dit nieuws te vertellen waarbij de tranen weer flink vloeide.
Van de ene kant voelt het nog onwerkelijk allemaal maar van de andere kan ook raar: het idee dat wij misschien wel nooit een eigen kindje kunnen krijgen.
In januari krijg ik een inwendige echo waar ze dan kijken of er inderdaad verklevingen zijn en waar of hoe. Voor die tijd wordt het sperma nog een keer onderzocht en doet de hu een onderzoek bij mij van baarmoederslijm waaraan ze kunnen zien of ik nu op dit moment ook galmidia heb. Het bestrijden ervan is oersimpel, maar de gevolgen ervan zijn vreselijk: een hele grote kans op onvruchtbaarheid.
Het zaad van mijn man kan in een lab worden gemanipuleerd: het kan sneller gemaakt worden. Nu hoop ik maar dat mijn verklevingen mee vallen en dat ze die weer open kunnen maken bij het onderzoek met de contrastvloeistof. Of anders een operatie.
Als de verklevingen niet meer zijn te verhelpen dat is de enige oplossing: bevruchting via een reageerbuisje.
Het gekke is dat ik altijd al heb gezegd dat ik geen kinderen kan krijgen en dat ik adoptiekindjes krijg en mijn man heeft altijd al een gevoel gehad dat er bij hem iets niet oke is. Ons voorgevoel was dus juist....helaas.
We hebben er nu heel veel pijn en verdriet van; we zijn er kapot van kan ik beter zeggen.
Nu leven we echt in onzekerheid. We kunnen nu niet meer dan wachten tot medio januari, dan is de echo en een gesprek met de arts.
We blijven zeker een sprankje hoop houden dat bij mij nog niet alles van de baan is, maar ik ben er wel heel erg bang voor dat er bij ons niks anders op zit dan IVF of adoptie. Het is duidelijk dat mijn man nog te helpen is, maar bij mij.....dat duurt een paar maandjes voordat we dat weten.
Ik probeer positief te blijven en te hopen, maar we moeten ook realistisch zijn en er rekening mee houden dat het niet goed is en komt allemaal.
We hebben nu in ieder geval duidelijkheid dat we niet zonder medische hulp zwanger kunnen raken, maar we hopen dat die mogelijkheid er voor ons wel nog is.
We hopen niet dat het straks echt definitief nee is. We blijven sterk maar ik geloof toch wel dat dan heel even mijn wereld in elkaar stort en dat het dan lang duurt voordat ik daar over heen ben.
Willen jullie een kaarsje voor me aansteken dat er geen verklevingen zijn of dat ze anders nog wel mee vallen en te verhelpen zijn ?!
Ik zal regelmatig jullie berichtjes lezen en af en toe reageren, maar zal niet meer zo actief dit forum gaan bezoeken of dat ik naar een ander forum ga, ik weet het nog niet.
Ik wens jullie allemaal wel alvast hele fijne feestdagen en een zwanger 2008 !!!
Ik hoop dat jullie meer geluk hebben als mij en bedank jullie voor de vele leuke, fijne en steunvolle berichtjes de afgelopen tijd !!!
Alle goeds ! Liefs, Silvia
