Oh Daantje wat klinkt dat goed! Heerlijk dat je er zo van kunt genieten, en echt, de tijd vliegt met zo'n kleintje! Ik ben inderdaad aan de staalpillen, die had ik vanwege de zwangerschap van mijn zoontje al voor deze zwangerschap, maar waar ik van plan was daarmee te stoppen is dat plan heel hard het raam uitgesmeten nu...
@Zwindo, heerlijk, zo'n goede echo, ik duim echt voor je dat het allemaal goed mag gaan!
@Bo-Belle, herkenbaar, die eerste dag dat ik hem naar de opvang mocht brengen (dat was in mei net een week na de lockdown toen) heb ik echt staan huilen bij de poort omdat ik het allemaal zo spannend vond om hem weg te brengen, maar het was toch ook wel een hele opluchting om weer even een beetje op een ander gebied uitgedaagd te worden dan als mama. Sindsdien zijn mijn werkdagen toch ook een beetje de dagen dat ik juist bijtank.
Hier kreeg de miskraam er nog een staartje bij, want thuis ging het nog niet echt lekker en kreeg ik na een paar dagen ook nog koorts, dus ik heb nog weer 3 dagen opgenomen gelegen in het ziekenhuis met een infectie. En daarbij breek je dan uiteraard weer bloed af, zodat je je nog meer een dweil voelt, en ondertussen lig je dan wel op de kraamafdeling tussen de bevallende vrouwen en de baby's met die eerste huiltjes (wel op een aparte kamer, maar je hoort door de muren toch vanalles). En ik weet dat ik er ook eentje heb mogen krijgen, dus dat is dan wel een troost, maar ergens is het wel confronterend dat je na een miskraam dan tussen al die vrouwen ligt die wel hun nieuwe kindje mogen gaan ontmoeten... En dan al helemaal als je weet dat je niet 'terug bij af' bent, maar nog een paar stappen voor 'af' omdat je eerst nog maanden moet herstellen voordat je weer op een verantwoorde manier kan gaan proberen zwanger te worden...
Ik ben heel blij dat ik ons 'kindje' opgevangen heb. Dat ik het heb kunnen zien, want het zag er puntgaaf uit voor de termijn waarop het gestopt was met groeien. Dat maakt het enerzijds een troost dat het niet superzwaar misvormd was, en anderzijds ook weer dat je je afvraagt waarom het dan niet goed ging. Maar ik ben in elk geval blij dat het niet zomaar door de wc gespoeld is en dat ik daarmee ook zeker wist dat ik niet meer zwanger was. Ik had een piepklein origami doosje gevouwen, en daarin ligt hij/zij nu op een speciale plek begraven.
Ojaa, en ik lag in het ziekenhuis, en toen kreeg ik ineens een filmpje van dat mijn zoontje voor het eerst zelf is gaan staan!! Supertrots natuurlijk, maar ik baal ook wel een beetje dat ik dat dus heb moeten missen!
@Zwindo, heerlijk, zo'n goede echo, ik duim echt voor je dat het allemaal goed mag gaan!
@Bo-Belle, herkenbaar, die eerste dag dat ik hem naar de opvang mocht brengen (dat was in mei net een week na de lockdown toen) heb ik echt staan huilen bij de poort omdat ik het allemaal zo spannend vond om hem weg te brengen, maar het was toch ook wel een hele opluchting om weer even een beetje op een ander gebied uitgedaagd te worden dan als mama. Sindsdien zijn mijn werkdagen toch ook een beetje de dagen dat ik juist bijtank.
Hier kreeg de miskraam er nog een staartje bij, want thuis ging het nog niet echt lekker en kreeg ik na een paar dagen ook nog koorts, dus ik heb nog weer 3 dagen opgenomen gelegen in het ziekenhuis met een infectie. En daarbij breek je dan uiteraard weer bloed af, zodat je je nog meer een dweil voelt, en ondertussen lig je dan wel op de kraamafdeling tussen de bevallende vrouwen en de baby's met die eerste huiltjes (wel op een aparte kamer, maar je hoort door de muren toch vanalles). En ik weet dat ik er ook eentje heb mogen krijgen, dus dat is dan wel een troost, maar ergens is het wel confronterend dat je na een miskraam dan tussen al die vrouwen ligt die wel hun nieuwe kindje mogen gaan ontmoeten... En dan al helemaal als je weet dat je niet 'terug bij af' bent, maar nog een paar stappen voor 'af' omdat je eerst nog maanden moet herstellen voordat je weer op een verantwoorde manier kan gaan proberen zwanger te worden...
Ik ben heel blij dat ik ons 'kindje' opgevangen heb. Dat ik het heb kunnen zien, want het zag er puntgaaf uit voor de termijn waarop het gestopt was met groeien. Dat maakt het enerzijds een troost dat het niet superzwaar misvormd was, en anderzijds ook weer dat je je afvraagt waarom het dan niet goed ging. Maar ik ben in elk geval blij dat het niet zomaar door de wc gespoeld is en dat ik daarmee ook zeker wist dat ik niet meer zwanger was. Ik had een piepklein origami doosje gevouwen, en daarin ligt hij/zij nu op een speciale plek begraven.
Ojaa, en ik lag in het ziekenhuis, en toen kreeg ik ineens een filmpje van dat mijn zoontje voor het eerst zelf is gaan staan!! Supertrots natuurlijk, maar ik baal ook wel een beetje dat ik dat dus heb moeten missen!
Volgende week de 2e echo. wel fijn dat we die nog tussen door hebben en niet tot de 12 weken hoeven wachten, maar jeetje wat is het weer spannend.