Hoi meiden,
Hier word alles als maar zenuwslopender.
Ik kreeg vrijdag de opdracht om ook te letten op het harder worden van mijn buik etc. Nu merkte ik rond 3 uur snachts (was wakker omdat vriend op moest voor ploegendienst) dat mijn buik tijdens het lopen en staan hard bleef. Ik ben toen toch weer wat gaan slapen om te kijken het weg zou trekken. Toen ik om 8 uur weer wakker was, had ik het nogsteeds. Dus zoals opgedragen, ik het LUMC opgebeld om te kijken wat zij er van vonden. Ik kreeg te horen om toch langs te komen. Mijn moeder was gister meteen in het vliegtuig naar Nederland gestapt dus zodra die in Alkmaar was, is ze met me naar Leiden gaan. Eenmaal daar, kreeg ik weer een echo om te kijken naar het vruchtwater en de bloedstroming etc. Dit was toch weer wat zorgwekkend dus ze belde de Gyn om ook te komen kijken.
Deze heeft alles bekeken met de conclusie dat er misschien toch geen sprake is van TTS, maar wat dan wel weten ze niet. Dit omdat de meiden elkaar op de een of andere manier toch al vaker keer weer in balans hebben gehouden. Nu willen ze vaker controleren en kijken hoe het gaat.
De lazeroperatie zal ook erg moeilijk gaan, aangezien de placenta aan de voorkant van mijn buik zit en ze daardoor moeilijk kunnen zien hoe deze verdeeld is. Bij de lazeroperatie zullen ze dus voor een beter zicht een snede van 4 cm maken een stukje onder mijn borsten en dan via de achterkant met het kijkertje werken. Dus ook helemaal niet standaard procedure. Mochten ze het niet goed kunnen zien, zullen ze meteen ook besluiten om eventueel een van de navelstrengen door te knippen om de andere een betere kans te geven.
Dit is dan weer moeilijker gemaakt door het feit dat ik een aantal niet standaard TTS symptomen heb waardoor niet duidelijk is welke van de 2 de donor is en welke de ontvanger. Beide blaasjes en maagjes blijven zich namelijk vullen en legen.
Ik heb het er wel erg moeilijk met het idee dat een van onze meiden eventueel opgeofferd zal moeten worden voor de ander en in mijn buik zal sterven. Maar goed 1 is beter dan niks. Ik weet dat alles weer in balans kan komen en dat we gewoon de 28 weken halen, maar er zijn zoveel onzekere punten. . . . . . Ik heb het er erg moeilijk mee. Het idee dat ik dan misschien wakker word na de operatie met nog maar 1 levende dochter, doet flink zeer.
Sorry dat het een heel verhaal is geworden, maar ik moest even mijn ei kwijt.
Groetjes,
Petra
);