even voorstellen.

Hallo allemaal,

Even een kleine update. Ik ben inmiddels 10 weken en 3 dagen zwanger. Ben wel nog een beetje bloed verloren maar mocht gelukkig direckt voor een echo komen en de kleine deed het prima. Ik merk aan mezelf dat ik erg emotioneel ben. Vorige week hebben we nog een lampionnetje opgelaten voor de kleine Xiano* omdat hij alweer 8 maandjes was geworden. Ik las dat Floor* alweer een jaartje was geweest. Ook weet ik via hyves dat de kleine Merle ook alweer een jaartje is geweest. Ik ben de laatste tijd erg bezig met de dag dat Xiano* een jaartje zou worden maar nog meer met de dag dat hij in mijn buik is gestorven omdat dat op éérste kerstdag was. Ik wil voor de kinderen wel het huis versieren maar een kerstboom spreekt mij op dit moment nog niet aan. Ik zat meer te denken aan een kerststukje maken om bv een windlichtje heen met een hele mooie dikke kaars erin. Gek hè hoe ik al in het voren leef. Ik vind het gewoon moeilijk om kerst te vieren tijdens zo`n verdrietige periode en wil gewoon heel graag dat het allemaal goed verloopt.

Liefs Petra
 
Hoi Anita,
Heb hetzelfde gevoel bij de begraafplaats, op zo'n jonge leeftijd moet dat eigenlijk niet zo zijn.

Natuurlijk mag je dingen vragen, wanneer ik niet kan of wil antwoorden geef ik het wel aan. Voor jou hetzelfde?

Onze dochter is ruim 2 jaar. Vol vreugde leef je als gezin toe naar de komst van de baby. Op allerlei manieren probeer je haar te betrekken bij deze blijde gebeurtenis. Dan ineens is al die vrolijkheid over en zijn mama en papa 3 dagen in het ziekenhuis. Wanneer ze op bezoek komt met oma voelt en ziet ze dat er iets is. Ze wil op dat moment niets van me weten. Dat vond ik erg moeilijk. Het kindje in je buik overleden en je andere wil niets van je weten. Eenmaal thuis werd ze erg dwars. Voor haar was het natuurlijk ook erg moeilijk om te begijpen. Ineens allemaal huilende mensen in huis en boven een broertje in zijn bedje die zo koud voelt en heel stil ligt! Hoeveel kan een 2 jarige aan en hoeveel begrijpen ze?
Op advies van de mensen in het ziekenhuis hebben we haar overal bij betrokken, dit voelde ook goed. We hebben tenslotte een zoon gekregen maar dit is ook haar broertje.
Gelukkig hadden we een ontzettend fijne kraam die het erg goed met haar kon vinden. Emotioneel kon ik het gedrag van mijn dochter niet aan. Nu gaat dat wel beter. Ze is inmiddels weer de eigenwijze peuter die de peuterpubertijd doorloopt. Heb soms nog moeite met haar gedrag maar dat komt meer door hoe ik me voel. Doordat ik er voor haar moet zijn zorgt er wel voor dat ik niet in mijn bed kruip met de dekens over mijn hoofd. Je moet door en de ene keer is dit erg moeilijk en de andere keer geeft het juist steun en afleiding. Wanneer het erg moeilijk is heb ik gelukkig mensen om me hen die me helpen.
Kijk inmiddels wel met hele anderre ogen naar mijn dochter. Eerst denk je dat ze het allemaal niet zo begrijpt maar ze hoort en begrijpt meer dan wij dachten. Soms zegt ze ineens dingen en verbaas ik me over wat ze dus allemaal opgevangen heeft. Ze zijn niet pas 2 maar AL twee.
Wij prijzen ons nu gelukkig met al een dochter, is het niet ongelooflijk moeilijk als je dit leed overkomt bij je eerste kindje? Alle voorbereidingen gedaan voor je kindje op komst en dan .........
Natuurlijk is het ook voor ons net zo moeilijk maar anders denk ik.

Lees dat Petra al denkt over hoe kerst te vieren. Ook ik heb hier al over gedacht. Voor ons stond kerst vorig jaar voor juist een hele blijde gebeurtenis. De dag voor kerst hadden we onze eerste echo en bleek ik al bijna 8 weken zwanger, tot onze verbazing. Dit jaar zal kerst ook voor ons heel moeilijk zijn. Maar aan de andere kant wil ik het voor mijn dochter wel doen, juist nu ze dit soort gebeurtenissen meer bewust gaat beleven. gelukkig hebben we nog even de tijd om hier over na te denken.

Jee wat een verhaal heb mezelf overtoffen.
Nu even op de bank met een kopje thee

groeten Roos
Zo nu even met een
 
Hoi Anita,
Heb hetzelfde gevoel bij de begraafplaats, op zo'n jonge leeftijd moet dat eigenlijk niet zo zijn.

Natuurlijk mag je dingen vragen, wanneer ik niet kan of wil antwoorden geef ik het wel aan. Voor jou hetzelfde?

Onze dochter is ruim 2 jaar. Vol vreugde leef je als gezin toe naar de komst van de baby. Op allerlei manieren probeer je haar te betrekken bij deze blijde gebeurtenis. Dan ineens is al die vrolijkheid over en zijn mama en papa 3 dagen in het ziekenhuis. Wanneer ze op bezoek komt met oma voelt en ziet ze dat er iets is. Ze wil op dat moment niets van me weten. Dat vond ik erg moeilijk. Het kindje in je buik overleden en je andere wil niets van je weten. Eenmaal thuis werd ze erg dwars. Voor haar was het natuurlijk ook erg moeilijk om te begijpen. Ineens allemaal huilende mensen in huis en boven een broertje in zijn bedje die zo koud voelt en heel stil ligt! Hoeveel kan een 2 jarige aan en hoeveel begrijpen ze?
Op advies van de mensen in het ziekenhuis hebben we haar overal bij betrokken, dit voelde ook goed. We hebben tenslotte een zoon gekregen maar dit is ook haar broertje.
Gelukkig hadden we een ontzettend fijne kraam die het erg goed met haar kon vinden. Emotioneel kon ik het gedrag van mijn dochter niet aan. Nu gaat dat wel beter. Ze is inmiddels weer de eigenwijze peuter die de peuterpubertijd doorloopt. Heb soms nog moeite met haar gedrag maar dat komt meer door hoe ik me voel. Doordat ik er voor haar moet zijn zorgt er wel voor dat ik niet in mijn bed kruip met de dekens over mijn hoofd. Je moet door en de ene keer is dit erg moeilijk en de andere keer geeft het juist steun en afleiding. Wanneer het erg moeilijk is heb ik gelukkig mensen om me hen die me helpen.
Kijk inmiddels wel met hele anderre ogen naar mijn dochter. Eerst denk je dat ze het allemaal niet zo begrijpt maar ze hoort en begrijpt meer dan wij dachten. Soms zegt ze ineens dingen en verbaas ik me over wat ze dus allemaal opgevangen heeft. Ze zijn niet pas 2 maar AL twee.
Wij prijzen ons nu gelukkig met al een dochter, is het niet ongelooflijk moeilijk als je dit leed overkomt bij je eerste kindje? Alle voorbereidingen gedaan voor je kindje op komst en dan .........
Natuurlijk is het ook voor ons net zo moeilijk maar anders denk ik.

Lees dat Petra al denkt over hoe kerst te vieren. Ook ik heb hier al over gedacht. Voor ons stond kerst vorig jaar voor juist een hele blijde gebeurtenis. De dag voor kerst hadden we onze eerste echo en bleek ik al bijna 8 weken zwanger, tot onze verbazing. Dit jaar zal kerst ook voor ons heel moeilijk zijn. Maar aan de andere kant wil ik het voor mijn dochter wel doen, juist nu ze dit soort gebeurtenissen meer bewust gaat beleven. gelukkig hebben we nog even de tijd om hier over na te denken.

Jee wat een verhaal heb mezelf overtoffen.
Nu even op de bank met een kopje thee

groeten Roos
Zo nu even met een
 
Hoi,

@ Petra:
alweer 11 weken nu, de eerste periode zit er bijna op. Fijn dat je meteen in het ziekenhuis terecht kon toen je je zorgen maakte! Dan ben je ook meteen weer gerust gesteld!
Ook ik ben deze zwangerschap emotioneler dan de vorige keer. Door de hormonen, maar ook doordat alles je meer raakt. Lekker aan toegeven en een potje janken helpt voor mij het beste...

Ik begrijp helemaal dat je al zo bezig bent met de komende kerst! Heb dat zelf ook altijd, dat je ver van tevoren al nadenkt over wat er gaat komen en hoe dat dan zal zijn. Maar ik moet zeggen dat het bij mij dan, omdat ik er van tevoren zo mee bezig ben geweest, op de dag zelf vaak wel meevalt. Doe gewoon wat goed voelt!

@ Roos:
Wauw, wat een verhaal, knap hoor! Enne.. we vragen inderdaad gewoon raak, en zien wel of er antwoord op komt!

Wat je beschrijft over hoe je dochtertje met alles omgaat en hoe dat voor jou is, lijkt me allemaal heel logisch. Fijn dat er mensen zijn die haar even kunnen opvangen als het teveel wordt!
En wat je zegt: ze pikt er meer van op en begrijpt meer dan je zou denken.

Natuurlijk was het voor ons ook moeilijk, maar ik denk dat het verschil is dat wij afscheid moesten nemen van een droom, van de verwachtingen die we hadden, terwijl we eigenlijk nog niet eens echt wisten wat we moesten verwachten. Want als je voor het eerst een kindje krijgt weet je eigenlijk niet echt wat het is, maar is het meer wat je je er van voorstelt.
Daarom vind ik het nu ook wel spannend: wat als deze kleine er straks is, beseffen we dan pas echt wat we gemist hebben bij ons Floor*?
Aan de andere kant is er niks meer wat ons 'dwars' zit, we hebben er vrede mee dat het is zoals het is.
Ik las eens ergens: "Je kind verliezen is het ergste wat er is, maar ik had het voor geen goud willen missen" En dat is eigenlijk precies zoals wij het zien: Natuurlijk hadden we haar liever bij ons gehad, maar wat we wel hebben gehad was zo mooi dat we daar heel veel troost uit halen.

@ iedereen:
Woensdag weer op controle geweest in het ziekenhuis. Alles was weer prima! Weet niet of ik het al een keer had geschreven, maar we hebben besloten dat ik eerder zal worden ingeleid, als ik 37 weken ben. En dat schiet op, want ben nu ruim 31..., dus over 6 weken is het al zover!
Voel me heel goed nu, weet nog dat ik vorig jaar rond deze termijn al heel veel vocht vasthield, en nu gelukkig nog helemaal niet.
Maandag beginnen hier de scholen weer. Moet nog 3 weken werken, 7 dagen in totaal en dan heb ik alweer verlof, dus dat is ook al snel. Heb er wel zin in om de kids nog even te zien, na 6 weken vakantie!

Ik wens jullie allemaal nog een fijn weekend en tot de volgende keer!

groetjes Anita

 
Hoi,

@ Petra:
alweer 11 weken nu, de eerste periode zit er bijna op. Fijn dat je meteen in het ziekenhuis terecht kon toen je je zorgen maakte! Dan ben je ook meteen weer gerust gesteld!
Ook ik ben deze zwangerschap emotioneler dan de vorige keer. Door de hormonen, maar ook doordat alles je meer raakt. Lekker aan toegeven en een potje janken helpt voor mij het beste...

Ik begrijp helemaal dat je al zo bezig bent met de komende kerst! Heb dat zelf ook altijd, dat je ver van tevoren al nadenkt over wat er gaat komen en hoe dat dan zal zijn. Maar ik moet zeggen dat het bij mij dan, omdat ik er van tevoren zo mee bezig ben geweest, op de dag zelf vaak wel meevalt. Doe gewoon wat goed voelt!

@ Roos:
Wauw, wat een verhaal, knap hoor! Enne.. we vragen inderdaad gewoon raak, en zien wel of er antwoord op komt!

Wat je beschrijft over hoe je dochtertje met alles omgaat en hoe dat voor jou is, lijkt me allemaal heel logisch. Fijn dat er mensen zijn die haar even kunnen opvangen als het teveel wordt!
En wat je zegt: ze pikt er meer van op en begrijpt meer dan je zou denken.

Natuurlijk was het voor ons ook moeilijk, maar ik denk dat het verschil is dat wij afscheid moesten nemen van een droom, van de verwachtingen die we hadden, terwijl we eigenlijk nog niet eens echt wisten wat we moesten verwachten. Want als je voor het eerst een kindje krijgt weet je eigenlijk niet echt wat het is, maar is het meer wat je je er van voorstelt.
Daarom vind ik het nu ook wel spannend: wat als deze kleine er straks is, beseffen we dan pas echt wat we gemist hebben bij ons Floor*?
Aan de andere kant is er niks meer wat ons 'dwars' zit, we hebben er vrede mee dat het is zoals het is.
Ik las eens ergens: "Je kind verliezen is het ergste wat er is, maar ik had het voor geen goud willen missen" En dat is eigenlijk precies zoals wij het zien: Natuurlijk hadden we haar liever bij ons gehad, maar wat we wel hebben gehad was zo mooi dat we daar heel veel troost uit halen.

@ iedereen:
Woensdag weer op controle geweest in het ziekenhuis. Alles was weer prima! Weet niet of ik het al een keer had geschreven, maar we hebben besloten dat ik eerder zal worden ingeleid, als ik 37 weken ben. En dat schiet op, want ben nu ruim 31..., dus over 6 weken is het al zover!
Voel me heel goed nu, weet nog dat ik vorig jaar rond deze termijn al heel veel vocht vasthield, en nu gelukkig nog helemaal niet.
Maandag beginnen hier de scholen weer. Moet nog 3 weken werken, 7 dagen in totaal en dan heb ik alweer verlof, dus dat is ook al snel. Heb er wel zin in om de kids nog even te zien, na 6 weken vakantie!

Ik wens jullie allemaal nog een fijn weekend en tot de volgende keer!

groetjes Anita

 
Hoi Anita,
Wat fijn dat het inleiden al met 37 weken zal zijn, toch?
Is er bij een volgende zwangerschap kans op herhaling wat de loslating van de placenta betreft? In mijn geval bleek het een rijpingsstoornis van de placenta te zijn. Moet volgende week weer naar het ziekenhuis en heb dan weer nieuwe vragen.

Hoop dat je je de komende weken zo goed blijft voelen! Geniet nog even van de laatste weken met de kinderen, weet uit ervaring dat ze het erg leuk en spannend vinden.
Kreeg vorige week van mijn groep van elke leerling een tekeningen/knutsel. Vond het fijn om te lezen en zien wat ze hadden gemaakt en dat ze me missen.

Veel plezier en succes morgen
groeten Roos
trotse mama van Joris*
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan