Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Hee meiden, jeetje wat is er ineens weer veel geschreven...leuke en minder leuke dingen.
Heb een aantal weken niet gekeken maar was nu toch even nieuwsgierig,
heb bewust wat afstand genomen omdat ik er TE veel mee bezig was.

Jessy, zo te lezen zit je precies in de zelfde situatie...toch fijn om te weten dat ik niet de enige ben met dit gevoel hoor hoe vervelend het ook is.
Liseau, jouw man ineens ook weer een omslag gemaakt begrijp ik, dat is gewoon echt klote hoor...heb het ook gehad dat ie allerlei hints gaf en zei te willen, maar achteraf was dat niet omdat hij zo graag wilde, nee omdat hij bang was dat ik anders ongelukkig zou worden, grrrt mannen. Hij wil echt niet en er valt niet meer over te praten.
Hij heeft zich gelukkig nog niet laten steriliseren, hij is daar gelukkig wel zo in dat we daar beiden achter moeten staan, en voorlopig zal dit echt niet het geval zijn.
Dan is het pas ECHT definitief, hoewel dat nu ook wel is maar dat voelt toch anders.

Het gevoel wordt minder als ik er niet zo mee bezig ben en geen zwangerschappen in de buurt heb, maar komt regelmatig hevig opwaaien als er weer ' iets' is zeg maar.
Nu ook, de kindjes gaan weer naar school na de vakantie en dan loop ik zo weer 3 zwangeren tegen het lijf, waarvan 1 zwanger van de 4e en de rest van de 3e...aaarrgh!

Ik ben zo bang dat ik mn hele leven dit gevoel zal houden, lijkt me echt vreselijk.
Inderdaad het idee dat ik al klaar ben met mn zwangerschappen en al mn vriendinnen er midden in zitten of nog moeten beginnen, dus dat gevoel zal de komende jaren geregeld terug komen tijdens al die zwangerschappen...en dan hoop ik maar dat ze het allemaal maar bij 2 houden, erg toch? als hun ook voor een 3e gaan is het nog moeilijker te verkroppen.
Jeetje, is het net of je een klein kind bent en jaloers op anderen die iets hebben/krijgen wat jij niet hebt. Maar dat gevoel zit zo intens diep !
Leg dat een vent maar eens uit !!??

Nou sterkte allemaal met jullie koppige gevoelloze wezens (mannen)
En degenen die er we voor gaan, heel veel suc6 natuurlijk !
 
 Bakkes wat vervelend allemaal Liseau! Ik kom hier dus nog wel even af en toe snuffelen, benieuwd hoe het de anderen vergaat.
Maar niet zoals ik gehoopt had dus.
Hier werd ook enorm getwijfeld. Eerst NEE daarna nog wel 10 keer NEE NEE NEE.
Mijn mannetje was volgens mij ook bang. Bang om nog een keer zo'n bevalling mee te maken en bang om nog een keer een kindje te krijgen die in het ziekenhuis zou belanden.
Bang voor alles wat gaat komen wat ooooh wat is dat fijn om nu te weten wat je hebt en er tevreden mee te zijn.
Eigenlijk het wel leuk vinden om nog een kindje te krijgen maar vanwege alle onvoorspelbare dingen toch maar weer eens heel hard nee roepen.
VOlgens mij hebben mannen dat gevoel wat wij vrouwen hebben niet zo heel diep.
De mijne moest even zover zijn dat de afspraak met de gyn om een spiraal te verwijderen zover was.
Zelfs op de dag van verwijderen zei hij er niets over.
De ommekeer om dus wel voor een derde te gaan ging niet met zoveel enthousiastme als bij de 1e twee kids.
Ik was heel bang dat hij het voor mij zou doen en dat hij het zelf liever niet had.
Máár nu dat ding er uit is en er geoefend wordt is híj het die elke keer na de daad roept, dit wordt een jongen of dit wordt een meisje.
Hij is er op een heel andere manier mee bezig maar ik merk nu dat hij het wel erg leuk vind en zich er heel erg op verheugd.
Min of meer zou je kunnen zeggen dat ik het hem door de strot heb geduwd (zijn eigen woorden :S) maar nu ik dus hard geduwd heb vind ie het wél erg leuk allemaal!
Even grof gezegt, maar mannen moeten nu eenmaal gewoon met de kloten voor het blok gezet worden en discussies doen er (hier tenminste) helemaal geen goed aan.
Ik hoop zooooo ontzettend dat het bij jullie een JA gaat worden.
Ik weet natuurlijk niet op wat voor manieren je je zin bij hem binnen probeert te laten dringen, maar wat bij ons wel hielp is dat ik op den duur er helemaal niet meer over begon.
En ineens was ik er weer met mn zin (hihi)
Heb hem gezegt dat ik NU een overduidelijke JA of NEE wilde horen en geen gesodemieter meer met ja nee ja nee nou ik weet het niet, is dat wel verstandig, ik ben nu ook tevreden bla bla blaaaaa.
Ik ga een schietgebedje voor je doen dat je hem over de streep gaat krijgen! (en dat terwijl ik zo goddeloos ben als de pest hihi)

STERKTE MEID!!!

Groetjes!!
 
Hai Liseau,

Wat vervelend voor je meid...............En hoe is het nu ondertussen?
Ja dit is een naar onderwerp om het over oneens te zijn. Bij mij was het zo dat het mijn vriend ook een beetje "door de strot werd geduwd". Ik werd onverwacht zwanger, terwijl hij nog lang niet aan kinderen wilde beginnen. Hij heeft er wel voor gekozen er samen met mij voor te gaan. Maar ik merkte wel dat hij er niet  écht mee bezig was hoor. Dat was wel eens vervelend, want dan voelde ik me eenzaam.

Maar nu is hij een hele lieve papa en hij wil heel graag voor een tweede gaan.

Wat is bij jou man de reden om het niet te doen? Misschien dat je daar samen nog uit kunt komen. Hoe lullig het ook is, je bent met z'n tweeen.....Ik denk wel dat het in sommige gevallen werkt om het te doen als je man het doet voor jou. Want hij kan nog net zo blij zijn met het kindje. Misschien zijn ze bang om zelf een keuze te maken, maar vinden ze het stiekem toch wel leuk........., wie weet. Het is alleen misschien zo dat je er in je zwangerschap, qua interesse, wat alleen voor staat. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet zo te zijn.

Ik herken het wel een beetje van jullie mannen............... Gek he om te zeggen? Maar ik heb ook enorm getwijfeld!! Niet meer normaal. We hebben de knoop doorgehakt, maar elke avond twijfel ik nog steeds. Dan wordt ik moe en kan ik de dingen niet meer relatief bekijken.
Dat is lastig. Maar goed.
Ik zou ook liever hebben dat ik dan opeens zwanger zou zijn en dus geen keuze meer zou hebben dan dat ik er écht voor moet kiezen. Hoe wel dat nu ook wel leuk is om mee te maken.

Het is in ieder geval moeilijk en spannend.
Mijn vriend zegt elke keer maar: als je twijfelt en je twijfelt over dat het (weer) zo zwaar zal worden het eerste jaar, bedenk dan dat het allemaal maar even is. Wat is nu één jaar op een heel mensenleven? En over 10 jaar ben je blij dat je het toch gedaan hebt. Dan heb je al die slapeloze nachten niet meer en heb je lekker tijd voor jezelf en elkaar.

Dat is wel een goeie he?
Nou dames heel veel succes en sterkte!
Liefs Ger.
 
Hoihoi allemaal,

Meestal ben ik een actieve lezer, maar een luie schrijver, dus zo er is niet zo heel vaak een reactie te lezen van mij. Maar dit onderwerp grijpt me toch heel erg aan, vooral de reacties van o.a. de mannen van Roosje en Liseau. Kleine kinderen zeggen ja,nee,ja, nee, maar geen volwassen mannen.Dat spelen met de gevoelens van je vrouw vind ik gewoon heel erg egoïstisch en onvolwassen en doet me eigenlijk ook erg veel verdriet. Want het kan op een gegeven moment gewoon teveel kapot maken en er ook voor zorgen dat je misschien een hekel aan hem kunt gaan krijgen, juist omdat hij zo op je gevoelens trapt.  

Even een hele simpele vraag vooraf: wisten jullie mannen vóórdat jullie aan kinderen begonnen dat jullie graag een groter gezin wilden (dus meer dan 2), of wisten jullie het toen zelf nog  niet? Bij Liseau heb ik kunnen lezen dat zij al een oude droom heeft om minstens 4 kinderen te willen en ik neem aan dat zij dat ook aan haar man heeft vertelt.

Liseau: waarom is je man nu bang? Dat hij misschien te oud is als de vierde komt? Persoonlijk vind ik dat dus geen goede reden voor een man, temeer daar (stel het zou nu meteen raak zijn) in jouw geval  je jongste zoon dan 2,5-3 jaar oud zou zijn. Dus zoveel verschil is er dan niet. Hij wist toch dat je graag een groot gezin wilde, heeft hij daar van te voren nooit iets over losgelaten dat hij dat eigenlijk niet zo erg zag zitten?

Van heel veel mannen zijn de reacties dat ze bang zijn en ik vraag me werkelijk af waarom? Behalve het feit dat het kindje niet gezond ter wereld zou komen (wat in mijn geval inderdaad de grootste angst zou zijn, mijn man staat hierbij helemaal niet bij stil: het komt zoals het komt...), zou ik niet weten waarom. Bang dat ze nog minder hun eigen dingen kunnen doen, zoals gestoord worden bij het voetbal kijken, minder vaak op stap kunnen gaan, nog meer gebonden zijn, minder geld kunnen uitgeven? Dit is trouwens geen aanval op een van jullie mannen persoonlijk, maar op veel fora waar ik lees, zijn dat dus o.a.  de redenen waarom ze geen 3e of 4e of nog meer willen (al kan ik me persoonlijk  voorstellen dat je 4 wel genoeg vindt). De meeste taken m.b.t. de kinderen zijn toch de taken voor de moeders. Alle regeldingen zoals het CB, kdv, BSO, sport, vriendjes die komen spelen enz. enz. wordt meestal geregeld door mama.

Nu verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat mijn man nog liever een groot gezin heeft dan ik. Maar financieel is het bij ons echt geen vetpot. Mijn geluk is dat wij nu in aanmerking komen voor een flinke tegemoetkoming voor de kinderopvang, want anders was het voor ons niet te doen geweest. Wij hebben een boerderij en degenen die vaker naar het journaal kijken, o.i.d. weten dat dit erg hard werken is voor weing geld. Wij leveren de melk onder de kostprijs aan de fabriek omdat de winkels en de consumenten zo goedkoop mogelijk alle melkprodukten willen hebben. Ik moet er dus bij gaan werken (zoals de meesten), en het valt me  vaak best zwaar om  3 dagen per week de kids weg te brengen, alhoewel ze het fijn hebben op het kdv c.q. kleuterschool. Maar toch is de financiële situatie voor ons geen reden om geen derde kindje te willen. Als je er twee groot krijgt, krijg je er ook 3 groot. Het is wel meer aanpassen en stressen (in de spitsuren), maar het kan allemaal. O.k. we kunnen niet ieder jaar op vakantie gaan (kunnen we nu ook niet), en we kunnen niet naar diverse attractieparken en ik weet niet wat nog allemaal, maar we zijn ook gewoon gelukkig zonder deze dingen.

Het is toch een heel verhaal geworden, maar ik wil nogmaals benadrukken dat dit geen aanval is op één van jullie mannen, maar meer een algemene reactie van mij op zulk soort onderwerpen.

Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe en ik hoop dat jullie er nog allemaal uitkomen en dat toch nog het zonnetje (en dus nog een kindje) voor jullie mag gaan schijnen.

Veel liefs, Ruma
 
Hallo allemaal,
Liseau wat ontzettend beroerd voor je en wat onbegrijpelijk. Ik kan me voorstellen dat je er helemaal ondersteboven van bent. Is hij nu echt weer helemaal tegen?
Roosje,  ik ben blij dat jij er ook weer bij bent.  Toen ik  deze topic voor het eerst las was  het zo herkenbaar.  Jij stelde precies de vraag die ik ook wilde stellen, maar niet goed durfde. Wat je schreef over blij zijn met wat je hebt maar toch ook een gevoel van gemis houden was bij mij precies zo. Het is nu zelfs zo dat deze topic ervoor gezorgd heeft dat er bij ons mischien toch een derde gaat komen. Het is onvoorstelbaar maar waar: mijn man gaat een hersteloperatie uit laten voeren!!!   Liseau en Roosje, ik hoop dat ik jullie met dit bericht niet verdrietiger maak. Het is wel de wereld op zijn kop vind je niet dat uitgerekend ik met zo'n aankondiging aan moet komen net nu het bij jullie helemaal tegenzit. Gisteren wilde hij een internetsite opzoeken maar kwam via de lijst met laatst  bezochte sites per ongeluk op dit forum en zag dat ik gereageerd had op deze topic en is gaan lezen. Wat ik hem had willen zeggen, maar waar ik de kans niet voor kreeg omdat hij het zo moeilijk vond om erover te praten,  had ik hier  wel geschreven en het heeft zijn mening zodanig veranderd dat hij gisteravond vertelde dat hij bereid was zich opnieuw te laten opereren  en dan te zien of het nog lukt om zwanger te worden.  
Roosje, weet jouw man wat je hier geschreven hebt? Is er  mischien een kleine kans dat hij er nog eens over na zou willen denken omdat het voor jou zo belangrijk is?  
groetjes  Jessy  
 
Lieve lieve mensen, dank jullie wel voor de reacties - dat doet dus echt goed. Heb me altijd afgevraagd hoe  "men" zo'n digitaal contact ervaart, nou, tegen mijn verwachting in: het sterkt me echt.   Dankdankdank, jullie hebben  me de dag door geholpen.

De rust is hier enigszins weergekeerd. Rotnacht gehad, nauwelijks geslapen en boos en gekwetst wakker geworden. En dan zo'n enorme regendag voor de boeg. 's Middags heb ik 3 uur geslapen, daar knapte ik van op. En tegen de avond hebben we beiden voorzichtig toenadering gezocht. 't Valt niet mee, dit gesodemieter. Zoals ik al schreef is dit niet de eerste keer dat hij twijfelt. En elke keer eindigt het ook hetzelfde, daar zou ik toch een keer troost uit moeten halen: hij heeft tijd nodig, en ruimte. Troos vooral putten uit: een duidelijk NEE hoor ik nog steeds niet. Maar  met dat ik er druk achter zet, dus als het ei in aantocht is,  wil ik mijn kans grijpen (voor die tijd ook, hoor, het draait echt niet alleen om bevruchten, dat verwijt speelt gelukkig niet ook nog eens). Maar dan wordt het voor hem zo concreet en realiseert hij zich zo goed hoeveel moeite hij ermee heeft -dat 'ie z'n kont tegen de kribbe gooit. Ik heb vanavond gezegd dat ik hem zo graag zou willen zeggen, lieverd als het zo zit voor jou, laat maar ik word ook gelukkig zonder. Maar dat kan ik niet!!! Ja, zegt hij, net goed als ik zou willen zeggen: schatje, tuurlijk gaan we voor de vierde, waar doe ik nou toch zo moeilijk over. Dat krijgt hij niet over zijn lippen. We staan echt lijnrecht tegenover elkaar. Ik heb gevraagd wat ik kan doen, hoe ik me op moet stellen. Hij heeft  bij alles veel behoefte aan ruimte, en is allergisch voor druk. Tja, da's toch lastig in deze kwestie. Een van ons zal een  beslissing moeten nemen waar  ' ie  niet volledig achterstaat.

Ruma (heb ik je naam goed?) vroeg of mijn man het van te voren wist. Ja, dus. Wij kennen elkaar relatief nog niet zo lang en zijn bewust snel aan kinderen begonnen. Het moment dat ik mijn grote gezinswens uitte weten we allebei nog. Maar ja... je weet nooit hoe het loopt natuurlijk. Tijdens en na de tweede heb ik het  medisch en psychisch heel moeilijk gehad. Mijn hartewens van 4.. ik vroeg me echt af of ik deze 2 wel groot kon krijgen. Zonder in details te treden, het was heel akelig allemaal. Dat heeft ook impact op je relatie. Ik ben lang onder behandeling geweest (nog steeds, maar nu als onderhoud)  en kan nu zeggen dat ik me sinds zo'n 3 jaar, beter en sterker voel dan ooit te tevoren. Na die overwinning kwam mijn kinderwens in alle hevigheid terug. Ook omdat ik me realiseerde hoeveel ik gemist had, door puur  te moeten overleven als het ware, bij de oudste 2. Met die geschiedenis stond mijn man -logisch- niet te popelen voor een derde. Gelukkig ging hij er uiteindelijk in mee. Nooit heb ik echter gezegd dat het nu klaar was, heb altijd die slag om de arm gehouden. En wat een feest, de zwangerschap van mijn zoon, die bevalling, de kraamtijd... ik was zo intens gelukkig met mijn kruimel (plus die ander kruimels!). Weer was het niet helemaal soepel gegaan, maar ik kon het  dit keer goed  hebben, en ben niet depressief geworden. Het was moeilijk om stappen terug te doen, maar deed ze wel en met goed resultaat. Hij is nu stapelgek op onze zoon. Met kleine baby's heeft 'ie  niet zo veel, maar vanaf dat zoon een maand of 6 was, zat dat helemaal goed.

En nu, wil ik zo graag een kameraadje voor mijn zoon, het zelf echt afsluiten met 't allemaal nog 1x superbewust meemaken. Mijn dochters zien het ook helemaal zitten, we vertellen ze natuurlijk niet alles, maar ze weten wel dat ik het graag wil ("Mam, hoe vaak hebben jullie het dan al geprobeerd" Geweldig!). En al die semi-zekerheden in 't leven, ze kunnen me gestolen worden. Mijn hoeksteen, mijn gezin, daar word ik blij van. Ik geniet heus van mijn mooie baan, en financieel hebben we het riant. Druk, ja zeker, maar het rondkrijgen van 't geheel geeft me ook kick. En inderdaad Ruma, alle regeldingen doe ik, en dat is prima.  Ik heb hem de ruimte voor zijn werk gegeven toen hij van 4 naar 5 dagen wilde en daarmee mijn carriere op een lager pitje gezet. Is prima. Maar  ik wil nog een kind, al zat ik op een flat 10 hoog achter, dan zou ik die wens denk ik nog hebben. Ik geniet intens van het knusse en warme nest wat we ons kroost kunnen bieden!  Hij maakt zich overigens geen zorgen of het financieel of logistiek kan. Ik ben nml. het afgelopen half jaar heel druk geweest om daarvan het bewijs alvast te leveren; het loopt hier op rolletjes! (uitgekookt he)

Wat houdt hem dan wel tegen? Hij ziet op tegen weer die babytijd, wil door naar de volgende fase. Maakt zich druk over hoe oud hij is als de kids hem nog zo nodig hebben. Voor hem hoeft het gewoon niet, hij vindt het prachtig zo. Klaar, dichtknopen, de zolder leeghalen! Mooi niet, ik stop alles in containers en vraag hem vriendelijk doch beslist ze voor me naar boven te brengen... Ik ben heel standvastig, dat heeft me al veel goeds gebracht in 't leven. Is trouwens waar hij o.a. voor viel, maar nu werkt het tegen me, tegen ons eigenlijk.

Het is trouwens  geen man die lief  glimlachend mijn hand grijpt als we bijv. bij de gynaecoloog op controle zouden zitten hoor. Ook niet bij de eerste zwangerschap, hij is maar een paar keer meegegaan. "Wij zijn zwanger"  werkt bij ons gewoon niet en dat hoeft ook niet, dus daar voorzie ik geen enkel probleem. Hij is nuchter met  het hart op de goede plek.  Heb al een vriendin geritseld die popelt voor pretecho's en dergelijke....

Jee wat een verhaal is dit geworden. Wie weet heeft iemand anders er ook wat aan. Ik hou jullie op de hoogte. Het is toch spannend om van elkaar te vernemen hoe het verder gaat, niet dan?  XXX  Liseau.
 
Jeemig Jessy!!!!  Ik heb natuurlijk nogal lang zitten typen en zag niet jouw bericht. Wauw. Dat had ik niet gedacht zeg, wat een fantastische wending in jullie verhaal. Geniet ervan, ik hoop dat het allemaal gaat lukken. Super nieuws. Roosje, geeft dit een sprankeltje hoop?
 
Hai Jessy,

Wat verschrikkelijk leuk voor je zeg!
Zelfs mijn vriend vond het echt lief van je man dat hij dit wilde doen! hahahaha.
Maar echt super, toch fijn om te weten dat ie dan zoiets voor je over heeft he?

En Liseau, ik hoop echt voor je dat het goed komt. Je moet inderdaad een beslissing maken, want de klok loopt ook door, zo is dat hier ook. Ik moest ook kiezen, want mijn zoontje wordt ook gewoon ouder.

Hey maar wat ik zo bijzonder vond om te lezen is dat jij ook last hebt gehad van een depressie? Was dit ook een PND? Ik heb dit namelijk ook gehad na de geboorte van mijn eerste zoontje. En ik probeer nu vanalles om te voorkomen dat dit weer gebeurd, omdat ik er deze keer  écht van wil genieten. Dat is er de eerste keer niet echt van gekomen.
Maar hoe heb je ervoor kunnen zorgen dat je bij de derde nergens last van had?
Ik herken dat gevoel van overleven wel wat je zegt en dat wil ik dus niet met een tweede.

Nou ik ben benieuwd naar je reactie hierop.
Ik hoop ook voor je dat je een beslissing kunt maken binnenkort. Ik hoop echt voor je dat hij over de brug komt hoor. Dat zou je wel verdienen. Ik had ook altijd een wens van drie kinderen of vier en ik dan appeltaarten bakken enz. Maar die is flink in deugen gevallen doordat ik me zo rot voelde na de geboorte van mijn zoontje. Nu het allemaal geestelijk beter gaat komt die wens wel terug. Dus ik kan me voorstellen hoe je je voelt.
En wij hebben het op dit moment financieel helemaal niet zo breed, maar inderdaad laat dat je er niet van weerhouden nog een kindje te willen. Ons motto is dan ook altijd maar: het komt allemaal wel weer goed.

Nou ook weer een heel verhaal. Maar tot gauw weer dan!
Liefs Gerrie.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan