Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Ik heb net al jullie verhalen gelezen. Kom hier eigenlijk niet meer zo vaak. Ben zwanger van de 3e.

Toen de 2e net 5 minuutjes oud was, wilde ik weer voor een 3e. Ik kreeg weer een pnd en dat heeft een jaar geduurd voordat ik ervan herstelt was. Had dit ook bij mijn 1e.
Mijn man heeft ook altijd gezegd, geen 3e. Vond het babyjaar+pnd te zwaar. Heel begrijpelijk. Maar het gevoel is altijd gebleven. Op een moment raakte ik spontaan zwanger. Oh, help. Maar kreeg een mk. Daarna was mijn man volledig om en zijn we serieus voor een 3e gegaan. Maar ik kreeg weer een mk. Toen hadden we allebei zoiets van: in totaal 4 mk gehad. Misschien is het voor mij lichaam genoeg geweest. De wens was wel gebleven, maar een stuk minder.

Mijn man heeft het dus in de 1e instantie echt voor mij gedaan. Maar het hoefde ook niet persee. Nu ben ik toch weer zwanger geworden. Gelukkig gaat nu alles goed. Ben heel blij. Mijn man heeft toch flink moeten wennen dat er weer een kindje komt. Is er nu wel heel blij mee, leeft me en heeft vaak ook wat meelijden als ik zoveel bekkenpijn hebt en weer zo misselijk.
Voor ons wordt het volgend jaar weer een zwaar jaar, met waarschijnlijk weer een pnd. Maar uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan.
We zien wel waar het schip strand. Zodar ik goed opgeknapt ben, laat mijn man zich stereliseren. Ik sta daar ook achter.

Begrijp me goed. Ik wil dolgraag 4 kinderen, soms hebben we het erover. Maar voor mijn man is het zo genoeg. Ook als ik naar mijn lichaam kijk, is dit de beste keuze. De kans is groot dat ik weer 1 of meerdere mk moet krijgen voordat ik een kindje ter wereld mag brengen. Nee, dat kan ik psychisch ook niet meer aan.

Ik wens iedereen heel veel sterkte met zwanger worden.
Maar ook veel sterkte voor diegene die hun wens moeten opgeven. Het zal voor hun heel zwaar worden om daar aan te wennen. Ik ben ook al bezig dat dit de laatste keer is. Hierna kan ik alles opruimen, weg doen. Mijn gevoel zegt dat het nog geen tijd is. Maar mijn verstand zegt dat het wel moet, zo.

Monique
 
Hoi Monique,

Ik reageer even omdat ik las dat je bij alle twee je kindjes een PND hebt gehad.
Heb je daar geen hulp of zoiets voor gekregen?
En was die van het tweede kindje heftiger?

Ik heb nu een zoontje van 2,5 jaar en heb ook een PND gehad. Het had er ook veel mee te maken dat de zwangerschap niet gepland was en ik wilde op sommige momenten erg graag mijn oude leventje terug. Nu staan we er anders in, dus heb ik goede hoop dat het anders zal gaan of in ieder geval beter.

Ik heb ook een therapeut en ben nu met de huisarts bezig voor een eventuele preventieve hormoonbehandeling voor een PND. Dan begin je binnen twaalf uur dat je bevallen bent met een hormonenkuur.

Maar hoe heb jij dit ervaren en heb je er hulp bij enz?

Wij gaan nu dus voor een tweede.
Ben benieuwd naar je verhaal.
Groetjes Ger.
 
Hoi Ger,

Vervelend he, dat je een pnd kan krijgen. Je kan echt niet goed van je kindje genieten.

Bij de 1e wisten we het niet. We dachten dat het de verbouwing van het nieuwe huis was. Ja en daar kan je ook knap depri van worden.
Maar bij de 2e was het er weer en zeker ook omdat mijn man in mijn kraamtijd ontslag kreeg. Bij een heldere hemel. Niks aan de hand 4 jaar trouwe dienst en ineens moest hij weg. Ik was net 4 dagen geleden bevallen. Heb je al aanleg voor een depresie, krijg je dit er boven op.
Het werd zelfs zo erg dat ik mijn kinderen wat aan wilde doen. Toen heb ik de vk gebeld en die zijn samen met de ha gaan praten. Ik wilde geen medicatie. Al die gesprekken hebben voor mij goed geholpen. Ik had er meteen vertouwen in dat een volgend kindje al sneller begeleid zou worden.

Nu ben ik net over de helft van mijn zw en ik merk dat ik somber en sneller geirriteerd ga worden. Ik ga maar weer praten met de vk. Dat vinden ze prima. Ik wordt ook binnenkort behandelt met, geloof ik extrz vit b. Kreeg ik de vorige keer ook.   Hoop dat het aan gaat slaan en dat de pnd veel minder heftiger is dan de vorige keer.
Je kinderen echt wat aan wilen doen is vreselijk om mee te maken. Het waren net van die senario's als op de tv.   Alleen deed ik het net niet, kon me gelukkig inhouden. Heb 's avonds met de oudste over straat gelopen. Hij afgeleid en ik afgeleid. Iedereen kon mij zien, dus ik kon niks doen! Ja, zo erg was het.

Nu zie ik alles veel beter in. Tuurlijk, ik heb grote kans dat ik weer een pnd krijg, maar ik wordt er binnenkort al mee geholpen. Dat geeft mij een wat rustiger gevoel.

Ik hoop voor jou dat je ook veel steun kan krijgen en dat je je minder naar zult voelen.
Trek snel aan de bel! Dat is wat ik nu geleerd heb, blijf er niet mee rond lopen. Ook als je je in de zw al rot begint te voelen.

Monique 22+3
 
Hallo, nog even 2 berichtjes terug, voor Jessy (plus overige belangstellenden)

Wat goed dat je de moed er in houdt... Ik heb nog een subtiel idee voor je, of eigenlijk voor hem (al moet er denk ik wel heel wat gebeuren voor hij het terugdraait, schat ik zo in). Maar ik kreeg  de vierde symbolisch voor Moederdag "cadeau"   van mijn man! Althans, dat weekend had ik een eisprong en gaf hij voor 't eerst duidelijk aan dat hij toch zijn medewerking zou verlenen - wat klinkt dat kil, maar jullie begrijpen het vast. Heel romantisch dus en mooi, ware het niet dat  'ie vlak daarna toch ook weer bedenkingen uitte... dat was moeilijk en heb ik hem ook wel kwalijk genomen. Me eerst tot tranen toe roeren  om me vervolgens met een beuk op aarde laten komen. Maar goed, de rest van het verhaal is hier bekend. Een paar dagen geleden opperde hij trouwens nog om een pleegkind te nemen. Prachtig, vind ik ook echt en  kan er in de toekomst ook zeker erbij. Maar niet in de plaats van!

Maar je vroeg naar mijn kinderen: meisje van 8, meisje van 6 en een jongen van 20 maanden.  Mooi, he. En ik ben 37 en mijn man - niet schrikken 49. En  nog steeds een errug fijne vent om te zien. Groeten!
 
quote: roosje76 schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('09-07-2006 15:23:40'));

Met twee gezonde kinderen, een jongen en een meid zou je denken dat je tevreden moet zijn, ben ik natuurlijk ook, ik ben stikgelukkig met mijn 2 kindjes, maar dat gevoel....

Hoop dat ik hier niemand op zijn ziel trap want natuurlijk begrijp ik ook dat een kinderwens niet voor iedereen zo makkelijk is weggelegd. Dat besef ik me maar al te goed. Daarom vind ik het ook zo dubbel, ik ben heel gelukkig met mijn kindjes maar ik heb heel sterk het gevoel dat ik graag een 3e wil, ik heb dit altijd gewild, maar mijn man vind het goed zo. Hij heeft ook wel gelijk in bepaalde opzichten, financieel, praktisch, ed.

De jongste is bijna 3 en de oudste is 4.5 en ik zou echt heel graag een derde willen, heb het er heel duidelijk over gehad maar zijn standpunt is ook heel duidelijk, als ie het zou doen doet hij het voor mij en absoluut niet voor zichzelf want hij vindt het prima zo.

Ik vind het zo ontzettend moeilijk om me hier bij neer te leggen, het is een gevoel wat je niet kan uitschakelen en ik zou graag reacties krijgen van mensen die in dezelfde positie zitten of gezeten hebben en hoe ze dit opgelost hebben...ik hoop dat het gevoel slijt maar het zit er al 3 jaar en tot nu toe slijt het niet.
Af en toe word ik echt een beetje simpel van mezelf en kan ik het niet uitstaan dat ik er zo'n last van heb, ik zou willen dat ik me er bij neer kon leggen want ik ben ontzettend gelukkig met mn kids maar ik kom niet van dat gevoel af.
Hoop wat reacties van jullie te krijgen....bedankt !
Positief of negatief...alles is welkom.

lieve lieve roosje76,
ook ik had bijna meteen na de bevalling van de 2e het gevoel van'wanneer gaan we voor nr 3' maar daar wilde mijn man helemaal niks over horen nu is de jongste net 3 geworden en hebben we na heeeeel veeel praten en nog meer tranen van mij en na een heel duidelijk financieel plaatje gemaakt te hebben dat we er toch voor gaan.
het was een hele moeilijke en treurige tijd vóór deze beslissing want we hingen samen tussen de wal en het schip ik wilde wel en hij misschien en dan toch maar weer niet en ga zo maar door dus ik snap jouw gevoelens wel, die kun je soms heel even terug duwen of verstoppen maar dan komen ze weer in alle hevigheid tevoorschijn.
ik moet je zeggen dat nu we echt de knoop hebben doorgehakt om er voor te gaan is het een stuk rustiger in mijn hoofd en hebben we het weer gezellig én geweldige seks, ook al heb ik geen ei dat ligt te wachten...
dus ik hoop dat jullie er snel uitkomen samen.
 
Hallo allemaal,
Ger en Monique, wat moedig van jullie dat je er zelfs opnieuw een pnd voor over hebt om weer een kindje te krijgen, allebei veel sterkte gewenst!
Sanniebal, wat fijn dat je man en jij het eens konden worden, hopelijk gaat alles goed en hebben jullie er straks drie.
Liseau,  zouden de meeste mannen soms zo  zijn: het ene moment ontzettend lief en romantisch en daarnaast soms weer zo bot en onromantisch,  mischien toch echt iets typisch voor mannen? Wel erg lief trouwens om als cadeau ermee accoord te gaan. Ik heb voor moederdag  een kat gekregen, wilde ik ook heel graag maar niet i.p.v. natuurlijk. Ik  was ook nog benieuwd wat je dochters ervan vonden toen hun broertje geboren werd en of ze nu al weten  dat jullie bezig zijn voor een vierde?
groetjes, Jessy
 
Hallo Monique (en alle anderen ook).

Wat erg om te horen dat jeje kindjes wat aan wilde doen. Dat heb ik nooit gehad. Ik heb het er gisteren nog eens over gehad met mijn vriend en misschien heb ik dan een lichte PND gehad. Bij ons speelde de omstandigheden ook heel erg mee hoor.

Mijn schoonouders vonden het verschrikkelijk. Maar vooral mijn schoonmoeder. Die bleef er maar over bezig dat we het niet hadden moeten doen, dat het weg gooien van ons leven was enz. Ja dat maakt je ook niet echt vrolijk. Mijn vriend stond overal een beetje buiten, want die had nooit nagedacht over kinderen. We moesten snel verhuizen en daar moest vanalles voor geregeld worden. Een vals alarm bevalling gehad. Zo ver dat ik al op de verloskamer lag om ingeleid te worden. Dat was echt een verschrikkelijke domper. Toen ben ik ziek geworden. Daarna mijn vriend ziek en terwijl hij ziek was, moest ik bevallen. Dus we hebben het niet met z'n tweeen kunnen doen.
Ik zat ook al snel thuis omdat ik niet zoveel meer kon, was helemaal niet in conditie.
Na de bevalling liet mijn zus, die bij de bevalling is geweest, mij keihard vallen.
Plus een bevalling van bijna 20 uur en verlossing met vaccuumpomp.

Dus ja dat waren nogal wat tegenslagen die ook niet echt geholpen hebben denk ik. Ik wilde door alles heel graag mijn oude leventje terug. Had spijt van mijn kindje en hoopte soms dat hij gewoon niet meer wakker zou worden, zodat we ons leventje terug hadden. En dat is heel naar om te voelen.
Door een nare jeugd en wat traumatische ervaringen heb ik ook meer kans op depressies, dus als je dan zoveel tegenslagen enz. hebt dan kan je wel indenken dat het niet goed zal gaan.

Nu kan ik antidepressiva krijgen als dat moet en ik ga die hormoonbehandeling doen. Dus ik hoop dat we nu lekker van de zwangerschap kunnen genieten en van de bevalling en de kraamtijd. Ik kan nu ook beter relativeren. Ik zal het zwaar krijgen de eerste weken met zo'n klein frummeltje wat de hele tijd wakker wordt enz.
Maar dat weet ik nu en daar kan ik me op voorbereiden. Dus ik heb wel goede hoop dat het beter zal gaan.

Ik vind het wel prettig contact te blijven houden, dan kunnen we nog eens bijkletsen over alles. Misschien wel fijn voor ons. Mij doet het in ieder geval goed.

En voor de andere moeders: het lijkt me helemaal moeilijk als je er zelf voor wilt gaan, maar je partner niet. Daar kun je echt moeilijk van worden inderdaad. De kriebels voor een kind, dat gaat niet zomaar over heb ik dus zelf ook ondervonden. Ik hoop voor jullie dat jullie er nog uit kunnen komen.
Veel succes en sterkte in ieder geval.

En Monique, jij zeker.
Oh ja, mocht je nou interesse hebben in meerdere preventieve behandelingen enz. dan kan ik je nog wel wat informatie geven hoor.

Groetjes Ger.
 
Nooit gedacht dat ik midden in de nacht steun zou zoeken bij de computer... de bom is hier zojuist gebarsten en ik kan wel janken. Al die mooie verhalen en gebaren van de afgelopen tijd, hij meent er gewoon niks van. Bang om eerlijk te zijn. Mij aan het lijntje houden maar als het puntje bij paaltje komt sta ik gewoon in m'n hemd. Het is niet de eerste keer dat hij van de beslissing terugkomt. Elke keer weer ben ik stuk en elke keer weer denk ik: nu meent hij het wel. Want dan is er ook weer zijn excuus dat hij zo niet met mij om mag gaan. En toch flikt 'ie het  weer. Wat is het toch dat ik die wens naar nog 1 kind niet los kan laten? Waarom word ik  zo verdrietig  als ik me probeer in te denken dat mijn al stokoude wens voor een gezin van 4 misschien toch niet in vervulling zal gaan. Ik heb zelfs in mijn woede vanavond geroepen dat ik misschien nog wel iemand tegen kan komen die deze wens ook zo sterk heeft... Mijn god, wat is dit heftig. Ik kan er nauwelijks met iemand over praten - want kijk toch wat ik allemaal heb... hoe haal je het dan in je hoofd om het zo op de spits te drijven. Na de verhalen die ik hier heb gelezen hoop ik op een beetje steun van lotgenoten bij dit onderwerp. Jessy, ik vind het knap dat je je erbij neer hebt gelegd, maar volgens mij lees ik tussen de regels door dat zijn maatregel jou  ongelukkig heeft  gemaakt - klopt dat? Ik durf het risico niet te nemen dat mijn gevoel niet slijt, dat ik het hem verschrikkelijk kwalijk ga nemen en ergens altijd boos op hem zal blijven. Maar wie ben ik om hem een kind door de strot te duwen? Wie o wie zegt er iets opbeurends?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan