Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Hallo allemaal, ik ben ook weer terug. Even snel wat gelezen (alleen dit onderwerp trouwens). Wat naar voor degenen die afstand moeten nemen van hun baby-verlangen... het druist zo in tegen je gevoel, en inderdaad: wanneer gaat dat dan weg? De afgelopen weken is het onderwerp  hier uiteraard ook weer voorbij gekomen. Woedend was ik toen man luchtigjes opperde dat Moeder Natuur wel eens "geregeld" zou kunnen hebben dat het echt  goed is zo. Want in tegenstelling tot de vorige keren, lukt het zwanger worden nu niet zo makkelijk. Plus wat  flauwe grappen dat hij o.a. zijn zaden goed geinstrueerd heeft en dat die dus de andere kant opzwemmen.  Nou ja, daar ga ik dan met een nog flauwer grapje overheen om er vooral geen discussie aan te hoeven wijden. Arrrghh!!! Sorry dames, maar ik laat me niet kisten. En gelukkig sloten we dit af met dat we wel doorgaan met proberen. Maar ik heb echt niet de illusie dat ik een hartstochtelijk "ach schat ik wil het ook  zo graag" uit zijn mond ga horen. En toch en toch en toch...  ik ga  er vol voor. Succes allemaal, ik moet de computer vrijmaken nu. Tot later!
 
Hallo allemaal,
Als nieuweling op het forum zal ik me  eerst  maar eens  voorstellen:
Ik ben Jessy, 30 jaar, moeder van een zoon van vijf en een dochter van drie en had ook heel graag een derde kindje gewild. Ik was heel blij om op dit forum hierover een topic tegen te komen. Ik herkende heel veel in de verhalen, met name die  van Roosje en Anne. Ook in ons geval was het mijn man die niet wilde, om dezelfde redenen die de anderen ook al opnoemden: te druk, te duur, huis te klein,etc.., alleen hoef ik er niet meer op te hopen om hem om te praten. Hij heeft zich twee maanden na de geboorte van onze dochter al laten steriliseren. Het spijt me nu nog steeds dat ik toen niet meer voor mijn eigen  kinderwens ben opgekomen, maar ik was bang dat een ongeplande derde zwangerschap onze relatie geen goed zou doen. (complimenten trouwens aan Liseau die er wel voor is gegaan) Ik dacht dat als ik nergens meer op hoefde te hopen dat het gevoel wel zou slijten, maar dat doet het dus niet. Daarom kwam ik ook op het forum om van andere moeders te horen hoe ze omgaan met hun onvervulde wens voor een derde (of vierde) kindje. Na het lezen van jullie verhalen weet ik in ieder geval dat er veel meer moeders zijn met hetzelfde probleem. Degenen die nu inmiddels bezig zijn voor een volgende baby: heel veel geluk gewenst!
groetjes, Jessy
 
Hallo Jessy,
Jee, dat is wel heftig zeg... je hebt het nu maar te accepteren en dat lijkt me niet eenvoudig. Mag ik je vragen of, en wat, die stap van je man  met jouw gevoel naar hem toe heeft gedaan? Mijn man wilde dit nml. 't liefst ook doen na onze derde, maar de suggestie alleen al haalde zoveel verdriet (nou ja, verdriet -  ik was woedend om eerlijk te zijn) bij mij omhoog, dat we afspraken er een jaar niet over te praten. Is natuurlijk ook wat kunstmatig, maar we konden elkaar in die tijd absoluut niet vinden op dit front. Sterilisatie zo definitief. Of ben je er misschien omwille van de lieve vrede in meegegaan, en wat je zegt, daarmee gehoopt dat je gevoel ook wel zou verdwijnen?  Zou je anderen deze stap afraden of is het misschien toch  ook een oplossing - al is ' ie hard?

Veel vragen zoals je ziet, ben erg benieuwd wat  dit met jou heeft gedaan! Groetjes!!
 
Hallo Liseau,
Bedankt voor je reactie. Het was inderdaad wel heftig.
Mijn man  liet zich  meteen  steriliseren omdat hij erg bang was voor een ongeplande derde zwangerschap.Ik wilde  wel aan de pil  maar nog niet zolang mijn dochter nog borstvoeding kreeg.  Eigenlijk  was  de tweede zwangerschap  ook al eerder  dan gepland. We wilden  heel graag een tweede maar ik moest nog  een kleine operatie en  daarna zouden we groen licht hebben.  Ik  was  expres niet aan de pil om niet daarna eerst te moeten ontpillen. Maar het resultaat van 1 "ongelukje"  was dus meteen zwanger. Ik was dolblij maar  mijn man  vond het moeilijk te accepteren dat we  geen baby "gemaakt" hadden maar dat het ons  was  overkomen. Tijdens de zwangerschap was hij veel minder betrokken dan bij de eerste; ik ben  eigenlijk in m'n uppie zwanger geweest.  Dat wilde ik niet nog een keer. Daarom heb ik die sterilisatie niet tegengehouden.  Nog wel geprobeerd om hem ervan af te laten zien en erover te praten maar tevergeefs en toen heb ik inderdaad gedacht dat mijn wens voor een derde dan maar zou moeten slijten.  
Maar de moeilijkste momenten kwamen pas toen het definitief was.  Ik hoop  dat  Roosje die deze topic begonnen is  nog mee leest want zij zit nu in dezelfde situatie als ik toen en zij hoopt ook dat het zal slijten maar dat doet het niet zomaar, tenminste bij mij niet. Zoals jij al dacht heeft het zeker invloed op je gevoel naar je man toe. In mijn geval heb ik nog steeds moeite met intimiteit want de gedachte "Wel de lusten niet de lasten" is wat mij door m'n hoofd spookt op zo'n moment. Ik voelde me ook niet langer gelijkwaardig in  onze relatie aangezien zijn gevoel blijkbaar belangrijker was voor hem dan het mijne. Verder voelde ik me in 1 klap oud na die sterilisatie;  toen 27 jaar oud  en dan al weten dat je nooit meer zwanger zult zijn, heel raar eigenlijk, mijn vriendinnen beginnen net of hebben nog geen kids en voor mij is het alweer over. Ik heb een tijd gedacht dat ik eroverheen  was maar er zijn dingen waar ik niet op voorbereid was. Een ware babyboom  van derde kindjes in de  gezinnen van mijn zoons klasgenootjes.  Gevolgd door een sterke broertje/zusje wens van mijn eigen kinderen!!!    Mijn hart kromp  echt ineen toen mijn zoon vroeg "Mam, wanneer krijgen wij een baby,  ik wil ook zo graag nog een broertje  of zusje?"  Toen bleek pas dat ik het nog helemaal niet verwerkt had en kreeg ik zelfs last van schijnzwangerschap. Mijn anders zo regelmatige cyclus bleef nu zomaar 10 dagen uit met alle bijbehorende kwaaltjes als misselijk, gespannen buik, pijnlijke borsten,etc.. Ik heb toen opnieuw het onderwerp tersprake gebracht maar mijn man wil er gewoon niet over praten, voor hem is het een gesloten hoofdstuk en ik baal ervan omdat ik  er wel over wil praten.
Hij maakt trouwens wel flauwe grapjes, ongeveer net als jouw man Liseau, maar jij laat je er toch niet door tegenhouden hè, (had ik ook niet moeten doen)
Gelukkig maar dat er forums bestaan!!!    
groetjes, Jessy        

 
Dag Jessy,
Daar ben ik weer. Dit vermoedde ik ja, er zit een heel verhaal achter, he. Weet je wat het zo moeilijk maakt met kinderen krijgen: het niet willen is net zo legitiem als het wel willen. Maar ondertussen bestaat er geen compromis!. Een half kind kan niet, en nee, ik ben ook niet blij te maken met een  hond... Rationeel weten we heus wel dat we blij moeten zijn met wat we hebben. Wat misschien voor jou ook  zo zwaar te verkroppen is, is dat je man het "gewoon" heeft gedaan, en daarmee is hij voorbij gegaan aan jouw diepste gevoel. Althans, er is jou (vind ik) geen tijd gegeven er echt over na te denken en er samen met hem een bewuste keuze in te maken. De wijze waarop een "nee"   tot stand komt, is zo bepalend voor de tijd erna, niet dan? Ik kan me goed voorstellen dat je gevoel voor of behoefte aan intimiteit achterblijft. Voor jou (en voor mij ook hoor, momenteel) is sex verbonden aan zwanger worden en die weg is nu afgesneden.

Bij ons staat trouwens de manier waarop met we met dit probleem omgaan wel symbool voor andere dingen uit onze relatie. Ik ben een drammer, hij wil soms autoritair zijn; ik moet hem meer ruimte geven, maar  hij mag mij niet proberen te overvleugelen. Met dat ik nu toegeef dat ik een drammer ben, zul je misschien denken dat ik wel weer mijn zin heb gekregen... Ja dat is waar, he. Maar als ik twijfelde over zijn liefde voor dit kind (wat hopelijk gauw zijn nest opzoekt) dan zou ik het echt niet doen. En neem ik zijn flauwe grappen er maar bij, al zou ik 'm het liefst een ram geven.

Ik wil je veel sterkte wensen, want de wereld is een en al baby als je hart er zo vol van is... succes.
 
Ha Liseau,
ik duim voor je dat kleintje nummer vier een beetje op zal schieten met nestelen!
Hoe oud zijn je andere kids eigenlijk?
groetjes, Jessy

p.s Ik heb mischien wel een bord voor m'n kop van schokbeton maar ik blijf toch nog een beetje hopen dat ik manlief ooit zo gek zal krijgen om nogmaals onder het mes te gaan maar dan om het zaakje weer aanmekaar te laten zetten        
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan