Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Hej, hier ben ik weer!

Jessy: ik vind het super voor je dat je man om is. Toch fijn dat hij heeft kunnen lezen wat jou zo bezighoudt. waarschijnlijk heeft dit nog beter gewerkt dan een gesprek (ook al wordt hierover natuurlijk na het lezen van je verhaal gesproken), aangezien je hier meer tijd hebt om je gevoelens goed te kunnen formuleren. Ik wens jullie heel veel succes en geluk toe! Dat het allemaal goedkomt!!

Liseau: Ik kan me voorstellen dat het ook voor jouw man een heftige periode was en dat hij daar nu een beetje voor terugschrikt, is ook wel begrijpelijk. Maar als ik me goed herinner, ging het bij de derde een stuk beter omdat je al was voorbereid, of niet? Nu kan het natuurlijk zo zijn dat je na een vierde weer in een grote dip valt, net zo goed als dat niet zo hoeft te zijn.
Trouwens, "wij" zijn ook nooit zwanger geweest. Toen ik zwanger was van de eerste is hij 2 x mee naar de VK geweest (eerste keer en een keer om naar het hartje te luisteren)  en bij de tweede 1x (ook hier voor het hartje). De pretecho's vond hij wel leuk om mee te maken.
Hoe dan ook, ik hoop dat jullie er beiden uitkomen en dat het niet een negatieve neerslag heeft op  jullie huwelijk. Heel veel sterkte.Trouwens ook heel veel sterkte voor de anderen wiens partner (nog) niet over de streep te trekken is.

Liefs, Ruma  
 
hee, jessy, super joh, dat ie om is ! Gefeliciteerd !
Mijn man weet niet dat ik hier geschreven heb, ik ben ook niet van plan om het te laten lezen want dan voelt hij zich denk ik min of meer toch weer onder druk gezet ben ik bang. En dat wil ik niet want het moet ZIJN beslissing zijn. Ik weet dat het zijn beslissing nooit zal worden dus weinig keus hier.
Vanavond maakte hij ineens een opmerking; iets van: ja ik zou ook wel es wat willen...dus ik zeg...ja ik anders ook! Wat dan? zegt hij. Ik ; ja wat denk je !!!!
Ohh zegtie, ik dacht dat we dat onderwerp inmiddels gepasseerd waren...!
Ik zeg, ja jij wel, maar ik anders nog niet hoor...dat ik er niet meer dagen om zeur is alleen maar omdat ik er geen ruzie om wil !

Dus hij denkt echt dat het gevoel ineens weer weg...zo zie je maar dat mannen dit gevoel echt niet kunnen begrijpen.

In tegenstelling tot jullie mannen was mijn man dus echt wel mega betrokken bij de zwnagerschap,. deed echt alles voor me, ging bij allebei de kindjes mee naar elke controle, hij was bijna net zo betrokken als mij zeg maar.
Dus ja...zegt helaas niks...voor hem is het echt genoeg zo.
Ben allang blij dat ie dat knipje nog niet laat zetten!
Dat is me echt TE definitief.
 
he meiden!! IK Zit niet in hetzelfde schuitje maar lees wel mee!! wilde jullie even een hart onder de riem steken!! ik hoop voor jullie dat je dromen op de een of andere manier toch uitkomen!! heel veel sterkte kus coortje
 
Roosje, wil  nog even wat zeggen. Toch wel goed denk ik om zonder druk, zonder discussie uit te willen lokken of ander ("vrouwelijk")gedoe.. WEL soort van regelmatig hem subtiel duidelijk maken dat het voor jou nog niet klaar is. Want ik las net zijn opmerking over dat ie dacht dat dat station nou wel gepasseerd was. Als jij er "nooit"  meer iets erover laat horen, kan hij dat inderdaad (terecht!) denken. Misschien is dit wel een heel slecht advies hoor, maar  mijn insteek is steeds geweest: denk vooral  niet dat het boek voor mij ook gesloten is!! Tuurlijk kreeg ik ook vaak een snauw, bijna  als een klein kind "ben ik nou nog niet duidelijk geweest". Jawel hoor, maar ik leg me er (nog) niet bij neer. Aldus..

Ger, je vroeg je af hoe ik uit de depressie ben gekomen. Tja. Voor mij maakt het niet zoveel uit of het nou wel of geen PND was. Feit is dat het krijgen van mijn eerste twee kinderen  mijn hele wereld op z'n kop zette. Terugkijkend was ik mezelf al jaren, ook voor de komst van de kinderen al,  met wisselend succes voort aan het slepen. Het echte breekpunt kwam uiteindelijk toen ik mijn tweede kind had gekregen.  Het had al veel eerder kunnen gebeuren, maar naast andere gebeurtenissen in m'n leven sloeg het moederschap bij mij in als een bom. Mooi, prachtig, alles overtreffend,  maar ook heel eng en geen idee hoe het moest en of ik het wel zou kunnen. Als je niet in je zelf gelooft, is het moeilijk  je kind de nodige bagage mee te geven. Maar er waren veel lichamelijke problemen waar ik het sombere  eerst op heb  kunnen wegschrijven. Toen het herstel van mijn bekken en rug bleef hangen op een niet acceptabel niveau, ben ik terecht gekomen in het Spine&Joint Centre in Rotterdam voor een revalidatieprogramma van 3 maanden.   Daar kijken ze behalve naar je spierenstelsel e.d. ook naar de psychische kant. Van daaruit ben ik doorverwezen. Huisarts schreef anti depressiva voor. Zoeken naar het juiste middel, en dat heeft me wel door het ergste heen geholpen. Maar ook was duidelijk dat er meer aan de hand was, ik moest gaan praten. Over mij, m'n achtergrond, m'n angsten, m'n verlangens. Aanvankelijk bij een therapeut. Prettig, heeft mij, en ons, ook weer verder geholpen. Maar ik bleef denken dat het beter kon, dat ik er nog niet was. Psychiater begeleidde me voor de medicatie, en hij heeft toen  een aantal  gesprekken  met me gevoerd,  om het vanuit zijn vak evt. verder te bepalen. En daar rolde uit: dagbehandeling in een psychiatrisch ziekenhuis uit.  (1 dag per week hoor, de "mildste" vorm!). Djieeee, wat klinkt dit allemaal zwaar - zo'n proces gaat heel geleidelijk he. Je wordt niet ineens opgenomen ofzo, het was geen acute crisistoestand. Ik werkte ook weer, en al ging me dat niet makkelijk af in die tijd, het hielp me wel overeind te blijven. Ik heb nml. bij de tweede zwangerschap  2 jaar thuis gezeten en dat is de slechtste zet geweest uit het hele verhaal. Weg dagindeling, weg  routine, weg gesprekken met anderen... dan bouw je  rap allerlei extra klachten op, althans-  ik durfde vrij snel nauwelijks meer wat - at niet meer, rookte als een ketter, sliep heel slecht. Want wat stelde ik nou nog voor?? Goed, ik heb 1 1/2 jaar dagbehandeling gevolgd, en  daarin  heel veel narigheid  onder ogen gekregen.  En nu voel ik me zoals ik altijd vermoed heb dat ik me kon voelen: sterk, zelfverzekerd, slim, mooi en gelukkig. Wauw wat een opsomming! Maar de dipjes zijn geen kraters meer, mijn slapeloosheid beperkt zich tot soms niet zo lekker knorren en ik heb er veel vertrouwen dat ik er wel kom met mijn gezin. Heb nog wel gesprekken, die zijn ook weer opgevoerd toen ik spanningsklachten bemerkte. En die bouwen we nu ook weer af. Ik heb er vrede mee dat ik in de loop van mijn leven waarschijnlijk zo nu en dan hulp nodig blijf hebben. Mooi dat 't er is.
Manlief heeft wel een aantal jaren in de schaduw van mijn ziekte gestaan, dat is voor hem zeker niet makkelijk geweest. Ook hij heeft hulp gezocht en gevonden, ook samen hebben we begeleiding gekregen en al met al heeft het ons ja, ja  cliche- als koppel sterker gemaakt. Het vraagstuk van wel of geen vierde is echter van geheel andere orde, dat leer je niet in therapie!

Er zijn, lees ik, veel vrouwen met psychische klachten. Ik ben gegaan voor me daar niet bij neer willen leggen. De trip was zwaar maar echt  de moeite waard. Een investering voor  het 2e en 3e  deel van mijn leven; het 1e deel was overleven en nu heb ik de regie. Wat niet betekent dat ik denk dat alles maakbaar is; maar ik durf het leven  nu op me af te laten komen en dan zien we wel weer verder.

Poeh alweer zo'n verhaal. Je zou het niet zeggen, maar ik kan ook wel kort van stof zijn hoor -hahaha. Maar toen ik besloot dit hier te vertellen, wilde ik het ook zo compleet mogelijk doen. Ger, ik hoop dat je er wat hebt. Zet 'm op, je bent krachtiger dan je vermoed! XXX Liseau
 
Hai Liseau,

(is dit trouwens je echte naam?)

Bedankt voor je verhaal en voor je fijne zinnetje onderaan!! Dat doet met goed. Ik vergeet inderdaad wel eens op mezelf te vertrouwen en vertrouwen te hebben in alle dingen die ik al bereikt heb.
Dat is moeilijk omdat het na de geboorte van mijn zoontje zo naar is geweest. Gelukkig gaat dat nu allemaal wel goed. Zo erg goed dus zelfs dat ik een tweede kindje wil. Maar helaas liggen de klachten natuurlijk wel weer een beetje op de loer. En dat wil ik heel graag voorkomen. Ik wil nu echt genieten van de kraamtijd. Waarschijnlijk zal dit de laatste keer zijn dat we er een kindje bij krijgen en dat ik zwanger ben, dus dan wil ik er wel graag van genieten.

Ik denk ook dat niet meer werken soms echt een genadeklap kan zijn.
Ik werk nu op het moment ook niet, maar ben wel aan het zoeken naar een leuke parttime baan. Daar zie ik echt naar uit namelijk.Dus hopen dat dit een beetje op schiet.
Ik heb wel 's avonds altijd nog de meeste twijfels over een tweede. Dan wordt ik moe en dan denk ik opeens dat ik niets meer aankan. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik ben inderdaad wel veel vertrouwen in mezelf verloren.

Nou erg bedankt voor je verhaal, doet me erg goed. En we moeten zeker blij zijn dat de hulp er is! Ik ben nu ook bezig met een eventuele preventieve behandeling met hormonen enz. Ik probeer er zo veel mogelijk aan te doen dat ik me niet weer zo rot zal voelen.

En ik hoop echt voor jou dat je man misschien nog akkoord wil gaan.
En gewoon erover praten helpt ook niet?

Nou tot gauw maar weer.
Ook de andere dames veel sterkte en succes toegewenst!!

Liefs Gerrie.
 
Hoi - nee Liseau is niet mijn echte naam. Toen ik 10 was, zou ik een boek gaan schrijven, dat leek me wel wat. Onze oppas van toen had nml. net haar typediploma gehaald en zij zou dat dan voor me uittypen. Geweldig, he. Alleen ben ik nooit verder gekomen dan het verzinnen van mijn pseudoniem. Ik had begrepen dat je dat ook moest hebben en dat was dus Liseau; Liseau Hardaux om precies te zijn. Echt ook zo geschreven... maar vraag me niet waarom! Groetjes maar weer.
 
Hallo allemaal.
Bedankt voor jullie gelukwensen. Het is onvoorstelbaar hoe ons leven in twee dagen tijd veranderd is. Liseau jij vroeg je toch af of ik ongelukkig was geworden door de situatie na mijn mans sterilisatie? Nou,  blijkbaar meer  dan ik zelf doorhad. Ik heb nu voor het eerst geen gejaagd gevoel meer en durf weer echt te genieten van mijn zoon en dochter. Het leek wel of ik bang was om voor mezelf te erkennen hoe blij ik eigenlijk met ze ben, uit angst dat dat de wens voor een derde weer op zou doen laaien. Mijn man is  opgelucht dat hij eindelijk weet wat er nou precies aan de hand was. Hij voelde  wel dat  er iets niet  goed was, maar  wist  niet wat. Hij dacht ook dat het hoofdstuk derde kind afgesloten was en dat ik eroverheen was. Toen hij erachter kwam dat ik er niet overheen was en het  mischien zelfs wel altijd in mijn gedachten zou blijven heeft hij zich afgevraagd of hij nou echt zo'n bezwaar had tegen een derde en het antwoord daarop was dus nee. Het is echt niet zo dat hij nu meteen een heel sterke derde-kind-wens heeft maar hij staat er wel helemaal achter en ik ben ervan overtuigd dat als we zwanger raken, we ook echt samen zwanger zullen zijn deze keer. Roosje, mischien weet jouw man echt wel niet hoe diep je gevoel voor een derde zit. Ik dacht ook dat mijn man dat toch op z'n minst zou vermoeden maar dat was dus niet het geval. Mannen kunnen zich dat gevoel blijkbaar heel moeilijk voorstellen.  Heeft jouw man echt sterke bezwaren tegen  een derde  en zo ja, welke? In ons geval was het met name de financiele kant en de praktische kant, zoals de ruimte in huis en de auto en daarnaast de angst dat een derde mischien niet gezond zal zijn of dat de zwangerschap problemen zal geven.
Liseau denk je dat jouw man het echt niet wil of eigenlijk niet durft? Als het een geval is van niet durven, zou het dan mischien een idee zijn om op te schrijven waar hij precies bang voor is en vervolgens te bedenken wat jullie zouden kunnen doen om die problemen op te lossen als die zich echt voor zouden doen?
groetjes, Jessy  
 
Wow!

Ik dacht: dat wordt zoeken naar dit onderwerp. Maar nee, het is juist hartstikke druk! Geweldig! Nou ja. Het was natuurlijk beter als het niet bestond, dan was het probleem er niet geweest.

Er zijn zoveel reacties, dat ik bijna niet meer weet wie wat schreef, maar hierbij een poging:
Voor Jessy: ONGELOFELIJK! Dat is nog eens een stap voor je man! Echt geweldig voor je, veel succes met zwanger worden!
Coortje: lief van je, zo'n klein berichtje van iemand die meeleeft...
Degenen die er (toch) voor gaan en de zwangeren: ja, ik blijf jaloers, echt heel fijn voor jullie dat jullie zulke geweldige mannen hebben getroffen. Doe mij er ook maar zo een.
Liseau: het is alweer wat dagen geleden dat je crashte op dit forum. Hoe gaat het nu met je? Je klinkt toch  redelijk reeel en niet verdrietig? Wat vindt je man van zijn eigen ja/nee wisselingen? Hij begrijpt waarschijnlijk wel dat je nu helemaal van de kaart bent, of niet? Dit is misschien nog erger dan een dikke NEE die nooit meer ja wordt... Hopelijk komen jullie er snel uit. Heel veel sterkte...

En hier? Tja, ook verdriet. Ik run de boel netjes en zonder stress en geniet van mijn 3 mannetjes. Maar van de grote man niet zo. Na een paar weken  van afstandelijkheid van mij is hij een gesprek begonnen daarover. Daarna ging het weer wat beter. En weet je waarom? Hij zei: "Als ik nou een kind van jou zou willen, zou ik het niet zo aanpakken". Aanpakken? Het is geen aanpak! Mijn afstandelijk zijn is echt geen chantagemiddel ofzo! Ik kan niet anders!
Het heeft me natuurlijk wel aan het denken gezet. Ik ben toch weer wat gezelliger geworden, niet als een 'andere aanpak', maar dat is wel veel prettiger in de dagelijkse omgang.
Aan de andere kant: (PAS OP: nu gaat mijn vrouwelijke, ik-wil-zo-graag-een-kind  sluwheid spreken) werkt die  'gezellige aanpak' dan wel? Dan moet ik dat maar eens proberen.

In ieder geval gaat het gevoel nog niet over of weg. Het wordt ook zeker niet minder. Eerder erger. Ik zie mezelf ook nog wel schijnzwanger worden ofzo, hoewel ik een erg nuchter typje ben (weet niet of dat van invloed is, hoor). Als ik naar de toekomst kijk, IS dat kind er gewoon. Moet ik dat uitgummen?!

We hadden pas ruzie over iets onbenulligs en toen werd ik me toch kwaad! Niet normaal meer! Stond tegen hem te schreeuwen dat ik hem haatte en heb de auto gepakt en ben een eind gaan rijden. Die ruzie was volledig uit zijn verband gerukt door mij. Dat moet er wel wat mee te maken hebben... We hebben het er niet meer over gehad (over die ruzie). Dat wil ik niet.

Pfffffftt... Ik weet het niet  meer hoor. Ik wil alles wel in de strijd gooien! Liseau, die gedachte over een andere vent die dan wel een vierde met mij wil heb ik ook gehad. Maarja, die kerels zien je al aankomen: hoi, ik heb 3 kinderen en wil met jou nog een vierde, ok?

Over hem laten meelezen: ja, ik zou heel graag willen dat hij dit alles zou lezen, ook jullie verhalen. Maar ik zie het niet zitten om het hem echt te laten zien. Dat voelt te veel als chanteren voor mij. Hopelijk gaat hij snuffelen en vindt hij het. Maar niet direct door mij.

Meisjes, heel veel sterkte weer en tot gauw. Bedankt dat ik mijn verhaal weer even kwijt kon.

Liefs,
Anne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan